Mickiewicz to nie tylko poeta, ale również podróżnik, osoba zaangażowana w działalność polityczną, zafascynowana folklorem i egzotyką. 165. rocznica śmierci Adama Mickiewicza

 

Adam Mickiewicz to jedno z najważniejszych nazwisk polskiej literatury. Jeden z trzech, obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, wielkich wieszczów epoki romantyzmu. Na stałe zapisał się w historii jako niezwykle utalentowany tłumacz, działacz polityczny, ale przede wszystkim poeta, autor ponadczasowych wierszy, poematów i dramatów, jak Pan Tadeusz, Dziady, Sonety krymskie, Konrad Wallenrod czy Reduta Ordona. Swoją twórczością przesiąkniętą patriotyzmem, mistycyzmem i polskim mesjanizmem inspirował i wciąż inspiruje kolejne pokolenia twórców. Adam Bernard Mickiewicz urodził się w Wigilię Świąt Bożego Narodzenia, 24 grudnia 1798 roku w litewskim Nowogródku w rodzinie adwokata sądowego, wywodzącego się ze szlachty zaściankowej. Po ukończeniu dominikańskiej szkoły powiatowej udał się do Wilna, gdzie na Cesarskim Uniwersytecie podjął studia w zakresie nauk humanistycznych. Stopień magistra uzyskał w 1819 roku. Jeszcze podczas studiów był – obok Tomasza Zana – jednym z założycieli Towarzystwa Filomatycznego, tajnego stowarzyszenia skupiającego się na samokształceniu i pomaganiu sobie nawzajem w nauce, a także na kształtowaniu postaw patriotycznych i niepodległościowych. 

Od tego samego roku pracował w Kownie jako nauczyciel, jednocześnie przygotowując swoją rozprawę filozoficzną, która kilka lat później przyniosła mu tytuł magistra w tej dziedzinie. Początek lat dwudziestych to również czas, w którym młody literat przeżył niespełnioną miłość do Maryli Wereszczakówny. Zauroczenie to, mimo że pozbawione szczęśliwego zakończenia, przyczyniło się do powstania wielu istotnych tekstów poety, takich jak Świtezianka czy też Do M***. Zostały one opublikowane w 1822 roku w Balladach i romansach, obok m.in. Romantyczności, uznawanej do dziś przez znawców literatury za swoisty manifest polskiego romantyzmu. Za swój udział w organizacjach młodzieżowych został wkrótce aresztowany i zesłany w głąb Rosji. W 1829 roku zaczął podróżować po Europie. Po dwóch latach chciał wrócić do kraju, w którym szalało powstanie, ostatecznie jednak granicy nie przekroczył i pozostał w Dreźnie. Stamtąd wyruszył do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Tam też poślubił Celinę Szymanowską, z którą doczekał się sześciorga dzieci. W tamtym czasie powstały także II, IV i III część Dziadów. Pobyt poety w Rosji zaowocował także znajomością m.in. z Aleksandrem Puszkinem. 

Adam Mickiewicz wykładał na uczelniach w Paryżu i Lozannie, a także angażował się silnie w działania patriotycznego ruchu Wielkiej Emigracji. Swoją epopeję narodową Pan Tadeusz wydał w 1834 roku. W 1848 roku poeta utworzył Legion Polski w Rzymie, którego zadaniem miało być wyzwolenie kraju. Po jego rozbiciu powrócił do stolicy Francji, gdzie założył i przez kilka miesięcy redagował „Trybunę Ludów”. W 1855 roku pojechał do Konstantynopola, by tam powołać do życia kolejny Legion. Panowała tam wówczas epidemia cholery, która mogła być przyczyną jego nagłej, niespodziewanej śmierci, która datowana jest na 26 listopada. Jego ciało zostało pochowane najpierw na cmentarzu nieopodal Paryża, a kilkadziesiąt lat później, w 1890 roku, przewiezione do Polski i złożone na Wawelu.

Zapraszamy do zabawy

Źródło: merlin.pl/ciekawostkihistoryczne.pl
Źródło zdjęcia: culture.pl/kresy.pl/polskieradio.pl/przewodnik-wilno.lt