Polska pisarka, aktorka estradowa i teatralna, satyryczka. Urodziła się w rodzinie żydowskiej 2 września 1914 roku w Łodzi, gdzie spędziła dzieciństwo. Tam uczęszczała do szkoły baletowej. Jej rodzice mieszkali za granicą, była wychowywana przez dziadków. Do Warszawy przeniosła się w 1933 roku. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. W okresie wojny wraz z mężem trafiła do getta warszawskiego, gdzie występowała w teatrze Femina. Pisała również wiersze pod pseudonimem Stefania Ney (było to nazwisko jej matki), wydane w 1949 roku przez Państwowy Instytut Wydawniczy w zbiorze Dzieci getta. Po II wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do „Szpilek”, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali m.in.: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. 

Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w Polskim Radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki Telewizji Polskiej. Była żoną Jerzego Jurandota – poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek. Miała z nim córkę Joannę Jurandot-Nawrocką (1946–2016), realizatorkę telewizyjną i publicystkę. Jest autorką m.in. kilkunastu zbiorów felietonów, powieści książek biograficznych oraz autobiografii. Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 rok w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Została pochowana 4 maja 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Źródło: lubimyczytac.pl/wikipedia.pl
Źródło zdjęć: rp.pl

Polski poeta, prozaik, malarz, grafik i rzeźbiarz. Urodził się 5 listopada 1905 roku w Nakwaszy. Syn Tomasza Buczkowskiego i Anny Zając, brat Mariana Ruth Buczkowskiego. Od dzieciństwa był wybitnie uzdolniony artystycznie, rozwój ograniczały mu trudne warunki życia. Od 1914 roku mieszkał w Podkamieniu koło Złoczowa, gdzie w latach 30. prowadził zakład rzeźbiarsko-kamieniarski. Studiował polonistykę na Wydziale Humanistycznym UJ oraz malarstwo na ASP w Warszawie. Był uczestnikiem kampanii 1939 roku, podczas której został wzięty do niewoli. W czasie II wojny początkowo przebywał we Lwowie, potem wrócił do Podkamienia. Tam przeżył atak ukraińskich nacjonalistów, w czasie którego zginęło dwóch jego braci. Działania Ukraińców zmusiły rodzinę Buczkowskich do opuszczenia miejsca zamieszkania. Przenieśli się do Warszawy. Jako żołnierz AK Buczkowski był uczestnik powstania warszawskiego. Po powstaniu trafił do obozu jenieckiego w Pruszkowie skąd uciekł. Po wojnie zamieszkał w Krakowie, zajmując się ilustrowaniem książek. Od 1950 roku do śmierci mieszkał w Konstancinie pod Warszawą. W 1982 roku został członkiem Tymczasowej Rady Krajowej PRON, rok później - członkiem Rady Krajowej. Zmarł 27 kwietnia 1989 roku w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu w Skolimowie. 

Za rok jego właściwego debiutu uważa się rok 1936 (wiersze: Lato i upał). Prowadził teatr amatorski, dla którego napisał sztukę Zabójstwo. Jego pierwsza powieść Wertepy, ukazująca surowy obraz ówczesnej wsi wołyńskiej, została zarekwirowana przez policję. Drugą powieść – Czarny potok napisał w Zakopanem w 1946 roku Od 1953 roku zaczął malować i wystawiać swoje prace w Warszawie. Czarny potok, Dorycki krużganek, zbiór opowiadań Młody poeta w zamku i Pierwsza świetność są wstrząsającym świadectwem okupacyjnego terroru i bohaterskiej walki jego ofiar w imię obrony człowieczeństwa. Są także dokumentem wymierającej kultury. Cechy jego twórczości literackiej to: autentyzm, dosadność i plastyczność obrazu. Pisał z całkowitym pominięciem podstawowych zasad prozy. Tym samym tworzył dzieła bardzo oryginalne, będące nietypowym, wysoko cenionym przez krytyków, eksperymentem.


Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: culture.pl

To amerykańska autorka powieści współczesnych, głównie thrillerów psychologicznych. Lisa Unger urodziła się 26 kwietnia 1970 roku w w New Haven, ale dorastała w Holandii, Anglii i New Jersey. Przeniosła się do Nowego Jorku po ukończeniu szkoły średniej, gdzie kontynuowała naukę. Pracowała kilka lat w reklamie. Po wakacjach na Florydzie, gdzie poznała swojego przyszłego męża, zmieniła swoje dotychczasowe życie. Wyszła za mąż za Jeffa Ungera, zrezygnowała z pracy i przeniosła się na Florydę. Dała sobie rok na sprzedaż swojej pierwszej powieści. Dość szybko znalazła agenta i dostała kontrakt na napisanie czterech powieści kryminalnych. 

Dzięki książkom opublikowanym w dwudziestu ośmiu językach i milionom sprzedanych egzemplarzy na całym świecie jest powszechnie uważana za mistrzynię napięcia. Książki przez nią tworzone znalazły się na listach „Najlepszych książek” w programie Today, Good Morning America, People, Amazon i wielu innych. Zdobyła wiele nagród. W 2019 roku otrzymała dwie nominacje do nagrody Edgar Award. Zaszczyt ten miało tylko kilku autorów, w tym Agatha Christie. Trudno porównać Lisę Unger z którąkolwiek z jej rówieśników. Jej pisarstwo jest niepowtarzalne, pomysłowe i często eksperymentalne. Łączy swoją rozległą wiedzę na temat ludzkiej psychiki ze zrozumieniem traumy i strachu, tworząc powieści, które przyniosły jej reputację jednej z najbardziej utalentowanych praktyków thrillera psychologicznego. W swojej karierze zręcznie pokonywała cienką granicę między powieściami literackimi a komercyjnymi thrillerami, trafiając na listy bestsellerów The New York Times i zdobywając zarówno uznanie krytyków, jak i miliony fanów na całym świecie.

Źródło: lisaunger.com/wikipedia.org/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć:youtube.com

Simon Beckett urodził 20 kwietnia 1960 roku w Sheffield w północnej Anglii, w rodzinie wywodzącej się z klasy robotniczej. Ukończył studia z tytułem magistra na kierunku filologii angielskiej po których przez kilka lat zajmował się remontami nieruchomości. Przeprowadził się do Hiszpanii, gdzie pracował jako nauczyciel języka angielskiego. To właśnie tam zaczął rozważać karierę pisarską. Po powrocie do kraju, na początku lat 90. grał na perkusji w kilku zespołach i pracował jako dziennikarz. Jako wolny strzelec publikował swoje teksty w wielu gazetach. W międzyczasie zaczął pisać powieści kryminalne, wśród których była między innymi nagrodzona powieść Animals. Nie przyniosły mu one jednak większego rozgłosu. Wizyta na Trupiej Farmie w Tennessee w 2002 roku była inspiracją dla pisarza, który zbierał tam materiały do artykułu dla Daily Telegraph. To doświadczenie absolutnie przełomowe w jego życiu. "Na coś takiego nie można się przygotować — opowiadał później w jednym z wywiadów. — Na początku nie mogłem uwierzyć, że jestem w takim miejscu i że widzę takie rzeczy. Wszystko wydawało mi się obrzydliwe i nierealne. To nawet nie jest cmentarz. Zajęło mi trochę czasu, żeby się do tego przyzwyczaić". Wielkie wrażenie na Becketcie zrobili pracujący na tam naukowcy. 

W ten sposób w centrum naukowym w Knoxville narodził się pomysł powieści o doktorze Davidzie Hunterze, specjaliście antropologii sądowej. W roku 2006 Beckett opublikował pierwszą część swojego bestsellerowego cyklu Chemia śmierci. W tym samym roku była ona nominowana do Złotego Sztyletu, brytyjskiej nagrody literackiej, przyznawanej przez Stowarzyszenie Pisarzy Literatury Kryminalnej autorowi najlepszej powieści kryminalnej. Głównym bohaterem powieści jest antropolog sądowy David Hunter, który kształcił się na tak zwanej Trupiej Farmie. Po niespodziewanej, tragicznej śmierci żony i sześcioletniej córki przenosi się do maleńkiego miasteczka Manham w hrabstwie Norfolk w Wielkiej Brytanii, gdzie zostaje zatrudniony jako lekarz rodzinny. Tam robi wszystko, by odciąć się od świata i w samotności przeżywać tragedię, która go spotkała. Wkrótce zostaje jednak zmuszony do ponownego wykorzystania nabytych na Trupiej Farmie umiejętności, gdy w pozornie spokojnym mieści zaczyna dochodzić do tajemniczych, mrożących krew w żyłach zbrodni. Cała seria, w której skład weszły jeszcze książki, Zapisane w kościach (2007), Szepty zmarłych (2009), Wołanie grobu (2011), Dzień jak dzień (2013), Niespokojni zmarli (2017) i Zapach śmierci (2019), została przetłumaczona na blisko 30 języków i rozeszła się na całym świecie w liczbie ponad 8,5 miliona egzemplarzy. 

Po wielkim sukcesie wydawniczym serii o Davidzie Hunterze, opublikowane zostały kolejne dwie niezależne powieści autora. W 2013 roku ukazały się Rany kamieni, a w 2016 roku – Zimne ognie, powieść z 1997 roku w poprawionej wersji. Ogromny międzynarodowy sukces książek Becketta sprawił, że władze Uniwersytetu Tennessee doceniły wkład pisarza w popularyzowanie badań na Trupiej Farmie oraz oddanie należnego szacunku naukowcom, specjalistom kryminalistycznym i ludziom, którzy przekazali swoje ciała do badań. W jednym z konkursów dla swoich studentów ustanowiono specjalną nagrodę — Simon Beckett Student Paper Prize. Pisarz mieszka z żoną Hilary na angielskiej prowincji, w Yorkshire. Jest miłośnikiem Raymonda Chandlera, Grahama Greena i oryginalnych powieści Iana Fleminga o Jamesie Bondzie.

Źródło: merlin.pl/kultura.onet.pl/simonbeckett.com

Historyk literatury polskiej. Urodził się 12 stycznia 1916 roku we Lwowie jako nieślubny syn kupca Artura Bartosza i hafciarki Józefy Hutnikiewicz. W 1934 roku ukończył szkołę średnią i podjął studia z filologii polskiej i klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Po ich ukończeniu został na tej uczelni asystentem prof. Eugeniusza Kucharskiego. W czasie II wojny światowej był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W 1945 roku zmuszony do opuszczenia Lwowa, osiadł początkowo w Wałczu, gdzie pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum. Po wojnie przeniósł się do Torunia i podjął pracę na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1948 roku doktoryzował się. W roku 1962 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, następnie profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych. W latach 50. był prodziekanem Wydziału Humanistycznego UMK, członkiem Senatu tej uczelni. Kierował Zakładem Literatury XX wieku oraz Zakładem Historii Literatury Polskiej. W latach 80. pełnił też funkcję Dyrektora Instytutu Filologii Polskiej.

Był erudytą, jednym z najwybitniejszych znawców literatury okresu Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, szczególnie twórczości Stefana Żeromskiego, Jana Lechonia, Marii Dąbrowskiej i Stefana Grabińskiego. Opublikował ponad 300 prac naukowych, w tym szereg monografii książkowych, rozpraw i studiów literackich. Jako jeden z nielicznych profesorów egzaminował ze wszystkich epok literackich. Krytycznie wyrażał się o powojennym systemie kształcenia studentów, w którym studenta zmusza się do siedzenia od rana do wieczora na zajęciach, zamiast dać mu czas na samodzielne studiowanie pod kierunkiem wybranego profesora – mistrza. Wychował całą rzeszę wybitnych literatów i naukowców, którzy kontynuują jego dzieło. Zmarł 16 kwietnia 2005 w Toruniu.

Źródło: lubimyczytac.pl/wikipedia.pl
Źródło zdjęć: dzieje.pl

Roland Topor urodził się 7 stycznia 1938 roku w Paryżu, dokąd przed II wojną światową wyemigrowali jego rodzice, polscy Żydzi. Był synem Abrama Jechiela Topora, znanego rzeźbiarza, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, i Zlaty z domu Binsztok. Spędził pierwsze lata w Paryżu, a następnie w Sabaudii, gdzie w czasie wojny jego rodzina chroniła się przed prześladowaniami narodowych socjalistów po zajęciu Francji przez Niemcy. W 1964 roku ukończył paryską École nationale supérieure des beaux-arts. Już w latach studenckich współpracował z satyrycznym magazynem „Hara-Kiri”, w którym ukazywały się m.in. jego rysunki. Był również współzałożycielem wraz z Fernando Arrabalem i Alejandro Jodorowskim „Grupy Panicznej” (1962). Topor był autorem licznych ilustracji książkowych oraz plakatów. Na kanwie jego pieszej powieści Chimeryczny lokator wydanej w 1964 roku powstał film Romana Polańskiego „Lokator” (1976), w którym sam pisarz zagrał drobną rolę. W 1967 roku wyszła jego drugą powieść Księżniczka Angina. W tym samym roku ukazał się zbiór opowiadań Cztery róże dla Lucienne. 

W 1969 roku autor otrzymał nagrodę za dramat Joko świętuje rocznicę, który stał się przedstawieniem teatralnym w 1990 roku. W 1975 wydane zostały Wspomnienia starego idioty, a rok później odbyła się premiera sztuki Da Vinci miał rację. Książka który bardzo wyraźnie sytuuje Topora w gronie spadkobierców surrealizmu to zbiór maksym wydany w 1992 roku Myśli zawiązane na supełek. Następnie ukazały się: Bal na ugorze (1996), Święta księga cholernego Proutto (1998), Made in Taiwan, Copyright in Mexico (2000), Alicja w Krainie Liter (2001). Działalność artystyczna Rolanda Topora była bardzo różnorodna, z powodzeniem nie tylko pisał, ale był także autorem plakatów, ilustracji książkowych, rysunków. Brał udział w przygotowaniu scenografii do filmu Federica Felliniego „Casanova”. Wystąpił także w filmach: „Nosferatu, wampir” Wernera Herzoga (1979), „Miłość Swanna” Volkera Schlöndorffa (1983), „Viva la muerte” (1971) Fernando Arrabala. Był wielokrotnie nagradzany na międzynarodowych festiwalach filmów animowanych za scenariusze, między innymi do „Ślimaków” (1966) i „Dzikiej planety” (1972). We Francji zdobył popularność wieloodcinkowym serialem telewizyjnym „Telechat”, w którym połączył żywego aktora z lalkową animacją. Roland Topor zmarł 16 kwietnia 1997 roku na skutek wylewu krwi do mózgu.

Źródła: lubimyczytac.pl/lokatormedia.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęć:replika.eu/

Henry James to amerykański pisarz, eseista oraz krytyk literacki, uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców literatury anglojęzycznej, trzykrotnie nominowany do literackiej Nagrody Nobla. Urodził się 15 kwietnia 1843 roku w Nowym Jorku. W dzieciństwie wiele podróżował. Rodzina Jamesów mieszkała w Wielkiej Brytanii, Francji, Szwajcarii, we Włoszech i Niemczech. W tym czasie dzieci – Henry, William oraz Alice – kontynuowały naukę w domu, pod okiem guwernantek. W 1860 roku rodzina wróciła do Stanów Zjednoczonych, a cztery lata później zamieszkała w Bostonie, gdzie Henry James uczęszczał do Harvard Law School. Studiów prawniczych nie ukończył. Pisanie zajmowało mu coraz więcej czasu i w końcu zdecydował się zrezygnować z nauki. Wkrótce jego teksty, opowiadania oraz recenzje zaczęły pojawiać się na łamach czasopism. W 1869 roku wyjechał do Europy, gdzie przez dwa lata podróżował, głównie po Francji, Włoszech i Wielkiej Brytanii, po powrocie do Ameryki zdecydował się wyjechać na stałe. Swój wyjazd Henry James zainaugurował publikacją pierwszej powieści pod tytułem Roderick Hudson. Przez rok mieszkał w Paryżu, gdzie próbował połączyć pracę nad powieścią z zarabianiem na życie – zatrudnił się jako korespondent czasopisma „New York Tribune”, a wolne chwile spędzał w paryskim środowisku literackim, między innymi w towarzystwie Emila Zoli i Gustawa Flauberta. 

Rok później opuścił Francję, mimo nawiązanych znajomości czuł się tam jak obcy, i zamieszkał w Londynie, gdzie powstały jego najbardziej znane utwory. Po przyjeździe do Londynu Henry James opublikował Amerykanina, Europejczyków oraz nowelę Daisy Miller. Szybko zaskarbił sobie sympatię londyńskiego środowiska artystycznego. W 1881 roku ukazała się jedna z jego największych powieści pod tytułem Portret damy, która rozwinęła temat, przewijający się w jego poprzednich utworach – zderzenie amerykańskiej kultury i wartości ze środowiskiem europejskim. W następnych utworach pisarz podjął się takich zagadnień jak reformy i rewolucja społeczna, między innymi w powieściach Bostończycy oraz Księżna Casamassima, oraz zderzenie dziecięcej niewinności z surową rzeczywistością, wyrażone w takich utworach jak O czym wiedziała Maisy. Wtedy też powstały opowiadania grozy, miedzy innymi Dokręcanie śruby oraz Ponury dom. W ostatnim okresie twórczości pisarza stworzył takie powieści jak Ambasadorowie, Skrzydła gołębicy oraz Złota czara. Henry James jest do dziś uznawany za mistrza prozy, który przez ponad 50 lat wypracował swój oryginalny styl oraz eksperymentował z formą i narracją. W 1915 roku, zawiedziony postawą USA wobec Wielkiej Wojny, przyjął obywatelstwo brytyjskie. Umarł kilka tygodni później, 28 lutego 1916 roku, po dwóch atakach serca.

Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęcia: polskieradio.pl

Jeffrey Archer urodził się 15 kwietnia 1940 roku w Finsbury, w Londynie. W trakcie studiów na Oxford University uprawiał aktywnie sport, a w 1963 roku reprezentował Wielką Brytanię w biegu na 100 metrów. Przez wiele lat piął się po szczeblach kariery w brytyjskim parlamencie, był posłem z ramienia partii konserwatywnej. Typowano go na następcę Margaret Thatcher i stanowisko premiera Wielkiej Brytanii. W 1976 roku Jeffrey i Mary pobrali się w Oksfordzie. Pisarz zrezygnował z kariery polityka w 1986 roku po tym, jak jego nazwisko trafiło na pierwsze strony gazet. Dziennik „Daily Star” posądzał go o korzystanie z usług prostytutki. Archer oskarżył gazetę o zniesławienie. Sprawa trafiła do sądu, a pisarz dostał odszkodowanie w wysokości pięciuset tysięcy funtów. Archer był bohaterem mniejszych i większych skandali: zarzucano mu, między innymi, krzywoprzysięstwo i zakłócanie funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości podczas procesu w 1986 roku, za co został skazany w 2001 roku na cztery lata więzienia. Wypuszczono go na wolność w 2003 roku po odsiedzeniu połowy wyroku. 

Swoją pierwszą książkę napisał aby spróbować uniknąć bankructwa. W wyniku nieudanej inwestycji polityk popadł w długi. Pierwsza powieść Archera Co do grosza, wydana w 1974 roku, osiągnęła znaczną popularność w Wielkiej Brytanii. Opowiada ona historię czterech mężczyzn, próbujących odzyskać pieniądze od oszusta. Powieść ta została zaadaptowana przez telewizję i radio BBC. Druga książka pisarza Czy powiemy pani prezydent?, była pierwszą częścią tak zwanej serii „Kaina i Abla”. W pierwszej wersji opowiadała historię planu zabójstwa Edwarda Kennedy’ego, jednak po kilku latach autor postanowił włączyć ją do serii i główną bohaterką powieści mianował Florentynę Kane, która pojawiła się w jego poprzednich bestsellerach, zatytułowanych Kane i Abel i Córka marnotrawna. 

W 1992 roku Jeffrey Archer otrzymał tytuł szlachecki. Kolejna popularna seria autora opowiada historię rodziny Cliftonów. Pierwszy tom Czas pokaże wydany w 2011 roku, rozpoczyna historię Harry’ego Cliftona, żyjącego w Bristolu, w południowo-zachodniej Wielkiej Brytanii. Książka opowiada o losach głównego bohatera między 1919-1940 rokiem. Powieść już następnego dnia po zawitaniu do księgarni została bestsellerem, praktycznie cały nakład został wyprzedany. Następne tomy opowieści o rodzinie Cliftonów to: Za grzechy ojca, Sekret najpilniej strzeżony, Ostrożnie z marzeniami, Potężniejszy od miecza, W godzinie próby i To był człowiek!. Z prac Jeffreya Archera warto również wyróżnić Ewangelię według Judasza, napisaną wspólnie z profesorem Francisem J. Moloneyem, wydane w 2002 roku pamiętniki, które pisał będąc w więzieniu, oraz sztuki teatralne, które były wystawiane między innymi w Queen’s Theatre w Londynie.

Źródła: jeffreyarcher.co.uk/merlin.pl/lubimyczytac.pl/proszynski.pl

Maurice Druon urodził się 23 kwietnia 1918 roku w Paryżu. Jego prawdziwe nazwisko to Maurice Kessel. Jego ojciec, Lazar Kessel, aktor i imigrant z Rosji, popełnił samobójstwo, gdy chłopiec miał zaledwie dwa lata. Matka pisarza poślubiła Rene Druon de Reignac, notariusza z Normandii, który adoptował chłopca w wieku siedmiu lat. W młodości pisarz uczęszczał do prestiżowego Lycée Louis-le-Grand w Paryżu. W 1940 roku uczestniczył w walkach przeciwko Niemcom. Gdy Francja skapitulowała, opuścił nielegalnie ojczyznę i przedostał się do Anglii. Tam zaczął współpracować z Komitetem Wolnej Francji. Razem ze swym krewnym, pisarzem Josephem Kesselem, napisał francuską wersję słów rosyjskiej piosenki „Chant des Partisans”, do muzyki Anny Marly. Pieśń ta stała się w czasie II wojny hymnem francuskiego ruchu oporu. Po wojnie zajął się twórczością literacką oraz działalnością polityczną. W 1948 roku zdobył prestiżową Nagrodę Goncourtów za powieść Les grandes familles. 8 grudnia 1966 został wybrany na członka Akademii Francuskiej w miejsce zmarłego Georges’a Duhamela, gdzie zasiadł na 30. fotelu. W latach 1973-1974 został wybrany na ministra kultury Francji w rządzie Pierre'a Messmera. Był także deputowanym do Parlamentu Europejskiego. Autor przyjaźnił się z Władimirem Putinem. W 2003 roku Prezydent Rosji odwiedził Francję podczas wizyty państwowej, kiedy osobiście postanowił zapoznać się z "literacką dumą tego kraju". 

Jako pisarz tworzył przede wszystkim powieści historyczne. Jego najsłynniejszym dziełem jest siedmiotomowy cykl Królowie przeklęci, którego akcja rozpoczyna się kilkanaście lat przed wybuchem wojny stuletniej. Powieści z tej serii zostały przetłumaczone na kilkanaście języków, były wielokrotnie wznawiane. Królowie przeklęci to międzynarodowy bestseller. Na jego podstawie powstały dwa seriale telewizyjne. Innym znanym dziełem pisarza jest powieść Aleksander Wielki, opowiadającą dzieje starożytnego zdobywcy z perspektywy nadwornego wieszczbiarza i czarnoksiężnika, Aristandra z Telmessos. W twórczości autora zwraca uwagę kunsztowna narracja i nieszablonowe rozwiązania fabularne, oparte zarówno na wiedzy historycznej, jak również wykorzystujące motywy okultystyczne, legendarne oraz sensacyjne, będące częścią europejskiego dziedzictwa historycznego i kulturowego. Maurice Druon pisał pamiętniki, listy, sztuki, eseje, traktaty polityczne. Jest autorem ponad dwudziestu powieści i dzieł literackich. Wspomnienia To jest moja wojna, moja Francja, mój ból, które zostały opublikowane w 2009 roku, stały się ostatnim dziełem literackim pisarza. Zmarł on 14 kwietnia 2009 roku w Paryżu.

Źródło: wikipedia.org/lubimyczytac.pl/myvadesigns.com/granice.pl
Źródło zdjęć: twitter.com

Jean-Marie Gustave Le Clézio urodził się w 1940 roku w Nicei. Jego rodzice byli kuzynami mieli to samo nazwisko i wspólnego dziadka. Ojciec pisarza był brytyjskim chirurgiem, a matka Francuzką z Mauritiusu. Pierwszą podróż odbył w wieku 7 lat do Nigerii, gdzie przebywał jego ojciec. W tym okresie zaczął również przygodę z pisaniem. Sławę przyniosła mu już pierwsza powieść, Protokół, nominowana do nagrody Goncourtów i nagrodzona Nagrodą Renaudot w 1963 roku. Studiował literaturę francuską w Collège Littéraire Universitaire w Nicei i uzyskał stopień doktora. Po pobycie w Londynie i Bristolu, wyjechał do USA, gdzie pracował jako nauczyciel. W 1967 roku rozpoczął służbę wojskową w Tajlandii, jednak po kilku miesiącach musiał stamtąd wyjechać po tym, jak zaczął głośno krytykować żołnierzy wykorzystujących seksualnie dzieci. Wysłano go do Meksyku, by tam dokończył służbę. 

Le Clézio wykorzystał ten czas nie tylko na ćwiczenia wojskowe, lecz także na działalność kulturalną. Żywo uczestniczył w tworzeniu Biblioteki Instytutu Francuskiego w Ameryce Łacińskiej. Podjął również studia na Uniwersytecie w Meksyku, w dziedzinie języków Indian. W tym okresie wielokrotnie podróżował do Panamy, gdzie w latach 1970 – 1974 mieszkał wśród Indian, poznając lepiej ich język. Zainteresowanie kulturą indiańską znalazło odbicie w kilku jego książkach, m.in. przekładach mitów Prophéties de Chilam Balam i powieści Urania. W 1975 roku ożenił się po raz drugi poślubiając Jémię, pochodzącą z Sahary Zachodniej. 

W roku 1980 został pierwszym laureatem Nagrody Paul-Morand ufundowanej przez Akademię Francuską za powieść Pustynia, zaś w 1983 roku obronił doktorat z zakresu historii w Instytucie Studiów o Meksyku. Zaczął również wykładać na uniwersytetach w Bangkoku, Bostonie, Austin, Meksyku i Albuquerque. Mimo to, w 1978 roku, nie został przyjęty na stanowisko badacza w prestiżowym francuskim ośrodku naukowym CNRS. Mieszka głównie w Albuquerque w Nowym Meksyku, USA, oraz we Francji w Nicei i Paryżu. W 1994 roku sondaż przeprowadzony przez francuskie czasopismo literackie Lire wykazał, że 13% czytelników uważa go za największego żyjącego pisarza francuskojęzycznego, co dało mu zwycięstwo. Jest autorem ponad 30 książek, laureatem Nagrody Renaudot w 1963 i Literackiej Nagrody Nobla w 2008 roku za "za nowe odkrycia, poetycką przygodę i sensualną ekstazę, badanie człowieczeństwa ponad i poza granicami cywilizacji".

Źródło: lubimyczytac.pl/wikipedia.org/
Źródło zdjęcia: plus.lesoir.be/franceinter.fr

Melissa Nathan, popularna pisarka i dziennikarka brytyjska urodziła się w 1968 roku. Studiowała na Politechnice w Pontypridd. Skończyła kurs dziennikarski na uniwersytecie w Cardiff i rozpoczęła swoją dziennikarską współpracę z różnymi czasopismami. Debiutowała współczesnymi komediami romantycznymi inspirowanymi twórczością Jane Austen. Sukces komercyjny przyniosła jej trzecia książka Niania w Londynie (2003). Znalazła się wówczas w pierwszej dziesiątce listy bestsellerów "Sunday Timesa" i została przełożona na kilka języków. Umożliwiło  to autorce poświęcenie się w pełni karierze literackiej. W 2004 roku ukazała się Kelnerka. Piąta, ostatnia powieść Melissy pod tytułem Nauczycielka, została opublikowana w czerwcu 2006 roku, dwa miesiące po jej nieoczekiwanym zgonie na raka piersi. Miała męża Andrew i syna Sama.