Jo Nesbø urodził się 29 marca 1960 roku w Oslo, a wychował w Molde. Jako młody chłopak chciał być zawodowym sportowcem, grał w klubie piłkarskim Molde FK. Był zmuszony przerwać karierę z powodu kontuzji, zerwał wiązadła i jego aspiracje legły w gruzach. Nesbø zdecydował się studiować ekonomię oraz zarządzanie w biznesie w Bergen. Został analitykiem finansowym, w międzyczasie dorabiając jako dziennikarz. Równolegle ze swoja karierą zawodową pisarz założył zespół muzyczny o nazwie „Die Derre”, dla którego pisał teksty piosenek. Grupa muzyków wydała kilka albumów studyjnych oraz grała koncerty nie tylko w Skandynawii, ale również w innych państwach europejskich. Przez wiele lat prowadził podwójne życie, w ciągu dnia pracował jako analityk i makler giełdowy, w nocy zaś pisał teksty piosenek i śpiewał w zespole. Po jego powrocie z jednej z tras koncertowych wydawnictwo zwróciło się do niego z zapytaniem, czy chciałby spisać swoje wspomnienia z życia w trasie ze swoim zespołem. Nesbø był wtedy tak wykończony pracą i występowaniem na scenie, że postanowił zrobić sobie przerwę i odpocząć, wyjechał więc na pół roku do Australii. Tam zasiadł do pisania, ale zamiast zapisywać wspomnienia powołał do życia detektywa Harry’ego Hole’a i wymyślił fabułę swojej pierwszej powieści Człowieka nietoperza. Po powrocie do Norwegii książką była gotowa. Manuskrypt wysłał pod pseudonimem, nie chcąc by książkę wydano tylko dla tego, że jest wokalistą popularnego zespołu. Na telefon z wydawnictwa nie musiał długo czekać, pozycja przypadła oficynie do gustu. W 1997 roku Człowiek nietoperz trafił do księgarni. Niecierpliwie oczekiwał pierwszych recenzji, które okazały się zaskakująco pozytywne i rzeczowe. To utwierdziło go w przekonaniu, że jest na właściwej drodze. 

Od 1997 roku Jo Nesbø napisał ponad dziesięć części serii, wśród których znalazły się takie tytuły jak Policja, Pragnienie i Karaluchy. Oprócz kryminałów z Harry’m Hole’em w roli głównej, autor ma na koncie także niezależne powieści, takie jak Syn i Łowcy głów oraz serię książek dla dzieci Doktor Proktor. Na podstawie powieści Łowcy głów i Pierwszy śnieg powstały filmy które zaistniały na dużym ekranie. Nesbø stworzył również scenariusze do filmu „Jackpot” i serialu „I am Victor”. Jego książki zostały przetłumaczone na 50 języków i sprzedały się w nakładzie ponad 40 mln. Pisarz jest laureatem wielu nagród, między innymi dla najlepszego norweskiego kryminału i dla najlepszego nordyckiego kryminału. Za powieść Czerwone gardło otrzymał w 2000 nagrodę Norweskiego Stowarzyszenia Księgarzy, a w 2004 roku książka ta została wybrana najlepszym norweskim kryminałem wszech czasów. Jo Nesbø działa charytatywnie. Założył fundację, której celem jest walka z analfabetyzmem wśród dzieci z państw trzeciego świata. Przekazał na jej rzecz dochód uzyskany ze sprzedaży powieści oraz ekranizacji Łowców głów.

Źródło: merlin.pl/wikipedia.org/lubimyczytac.pl/zyciorysy.pl

Stanisław Lem urodził się 13 września 1921 roku we Lwowie w rodzinie o żydowskich korzeniach. Do aktu urodzenia wpisano jednak datę 12 września, aby zgodnie z przesądem uniknąć pecha. W dzieciństwie zaczytywał się w dziełach Grabińskiego, Verne’a i Wellsa. Sam pragnął zostać naukowcem. Wyniki badań nad inteligencją uczniów przeprowadzone przez ówczesne władze oświatowe wykazały, że był najinteligentniejszym dzieckiem w południowej Polsce. W 1939 roku zdał maturę. Ze względu na pochodzenie społeczne nie został przyjęty na Politechnikę Lwowską, zaczął więc studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Lwowskiego. Podczas niemieckiej okupacji rodzina Lem uniknęła zamknięcia w getcie dzięki fałszywym dokumentom. W skutek wojny stracili jednak cały dobytek, a ich sytuacja była tak zła, że przyszły pisarz myślał nawet o podjęciu pracy spawacza, jednak jego ojciec nie zgodził się na to. W 1944 roku wznowił studia medyczne, a rok później w ramach akcji repatriacyjnej rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Lem kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskał absolutorium, jednak odbycie obowiązkowej praktyki w szpitalu utwierdziło go w przekonaniu, że zawód lekarza nie jest mu pisany. Trafił na oddział położniczy i odebrał ponad 20 porodów oraz asystował przy cesarskim cięciu. Widok krwawych scen był jednym z powodów, aby ostatecznie porzucić medycynę, której nie lubił, a na studia wstąpił pod wpływem woli ojca. Dodatkowym czynnikiem zniechęcającym była konieczność odbycia przymusowej służby wojskowej. Lem postanowił nie zdawać końcowych egzaminów i w rezultacie nie otrzymał dyplomu. Pobyt na uczelni medycznej dał mu jednakże solidne wykształcenie przyrodnicze i z nauk ścisłych, które wykorzystywał w swojej twórczości. 

Pierwszymi utworami pisarza, które publikował w czasopismach jako student medycyny, były opowiadania o tematyce wojennej, okupacyjnej oraz zawierające elementy fantastyki naukowej. Jako autor fantastyki zadebiutował opublikowanymi w „Tygodniku Powszechnym” opowiadaniami Obcy, Ogród ciemności i Dzieje jednego odkrycia. Dzięki znajomości z Wisławą Szymborską pisywał w tym czasie także fraszki do humorystycznego pisma śląskiego „Kocynder”. Pierwszą powieścią w dorobku pisarza był utwór Szpital przemienienia, który ukończył w 1948 roku. Powieść nie doczekała się jednak publikacji przez kilka najbliższych lat. Było to spowodowane zablokowaniem wydania tej pozycji przez redakcję wydawnictwa, która zażądała dopisania dwóch kolejnych części, by całość była zgodna z ówczesną linią ideologiczną i aby zrównoważyć wymowę zbyt pesymistycznej pierwszej części. Wszystkie trzy części, ukończone zostały w 1950 roku i mogły się ostatecznie ukazać w 1955 roku pod tytułem Czas nieutracony. Jako samodzielna powieść Szpital przemienienia, została wydana dopiero w 1975 roku. W późniejszym okresie Lem nie zezwalał na wznawianie całości trylogii. W latach 1948–1950 autor pracował jako asystent w Konwersatorium Naukoznawczym Asystentów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisał pod pseudonimem recenzje książek naukowych i przegląd prasy w wydawanym przez Konwersatorium miesięczniku „Życie Nauki”. W jednym z opublikowanych artykułów skrytykował oficjalnie popierany ze względów ideologicznych łysenkizm (teoria dotycząca genów), co wywołało spory skandal. W 1950 roku na polecenie władz Konwersatorium zlikwidowano, zaś redakcję „Życia Nauki” przeniesiono do Warszawy. Młody Lem znalazł się w sytuacji bez stałego zatrudnienia, przy braku formalnego wykształcenia. 

Debiutem książkowym pisarza była powieść Astronauci, wydana w 1951 roku, która okazała się bestsellerem. Po jej publikacji autor został przyjęty do Związku Literatów Polskich. W następnych lata ukazały się Sezam i inne opowiadania, pierwsze utwory składające się na cykl Dzienniki gwiazdowe oraz powieść Obłok Magellana. W lutym 1954 roku ożenił się z Barbarą Leśniak, z którą miał syna. Nadchodzące lata przyniosły rozkwit różnorakich form prozy beletrystycznej i dyskursywnej oraz długo oczekiwaną stabilizację życiową i materialną. Rozpoczęła się wielka, międzynarodowa kariera Lema jako pisarza sciencie fiction. Koniec lat pięćdziesiątych obfitował w znakomite publikacje, między innymi Dialogi, Księgę robotów, Śledztwo, Opowieści o pilocie Pirxie i Solaris. W 1964 roku wydał Bajki robotów, które kilkanaście lat później weszły do kanonu lektur szkolnych, a rok później Cyberiadę – utwór uznawany przez samego pisarza za dzieło jego życia. W połowie lat sześćdziesiątych ukazała się autobiograficzna książka Wysoki Zamek. Ważną pozycję wśród dzieł Stanisława Lema zajmują eseje naukowe, kulturalne i filozoficzne, takie jak Filozofia przypadku, Dialogi i Doskonała próżnia, oraz felietony i teksty krytycznoliterackie, między innymi Mój pogląd na literaturę i Fantastyka i futurologia. W latach 1983-1988 pisarz przebywał na emigracji w Berlinie i Wiedniu, po powrocie do kraju zamieszkał w Krakowie. Ostatnia powieść Stanisława Lema pod tytułem Fiasko ukazała się w 1987 roku. Później pisarz okazjonalnie publikował felietony ukazujące się w kilku gazetach. Zostały one wydane w zbiorach, takich jak Dziury w całym, Tajemnica chińskiego pokoju i Rasa drapieżców. 

Prywatnie Stanisław Lem uwielbiał marcepan i chałwę, lubił również „Gwiezdne wojny”, słuchał muzyki klasycznej i jazzu, chętnie czytał dzieła Bolesława Leśmiana. Posiadał kilka doktoratów honoris causa (m.in. Politechniki Wrocławskiej, Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Lwowskiego i Uniwersytetu w Bielefeld). Zmarł 27 marca 2006 roku w Krakowie. Nazwiskiem autora nazwano planetoidę 3836 Lem i pierwszego polskiego satelitę naukowego. Jest on najczęściej tłumaczony polski autorem, a jego książki ukazały się w ponad 40 językach i sprzedały się w ponad 30 milionach egzemplarzy. Był niezwykle ceniony nie tylko w Polsce, ale i poza jej granicami. Część fanów i znawców literatury Lema twierdzi, że był on genialnym jasnowidzem. Wiele jego tekstów można traktować jako prognozę na przyszłość, szczególnie w kwestii rozwoju technologii.

Źródła: merlin.pl/wikipedia.org/culture.pl/niestatystyczny.pl

Urodził się 23 lipca 1888 roku w Chicago. W wieku 8 lat po rozwodzie rodziców przeniósł się wraz z matką do Londynu. Kiedy skończył szkołę w Dulwich spędził rok we Francji i Niemczech. Po powrocie do Anglii zdawał egzaminy na urzędnika administracji państwowej, lecz pół roku później rzucił pracę. Zarabiał jako dziennikarz i recenzent, publikując w pismach. W 1912 roku powrócił do Stanów Zjednoczonych. Podczas I wojny światowej służył w Kanadyjskich Wojskach Ekspedycyjnych, później zaciągnął się do RAF, lecz został zdemobilizowany nie ukończywszy szkolenia. W 1924 roku ożenił się z Pearl Cecily Bowen, matką kolegi z wojska. Po opublikowaniu pierwszych opowiadań poświęcił się pracy literackiej. W 1943 zaczął pracować jako scenarzysta. Pisał scenariusze do filmów, m.in. Podwójne ubezpieczenie, Błękitna dalia i Nieznajomi z pociągu. Po śmierci żony w 1954 roku przeżył załamanie, podczas którego próbował popełnić samobójstwo. Od 1946 roku mieszkał w La Jolla opisanej w ostatniej jego powieści Playback. Zmarł w roku 1959 na zapalenie płuc. 

Zasługą Chandlera jest wprowadzenie do tego popularnego gatunku elementów literatury wyższych lotów, zwłaszcza poetyckich porównań. Inspirował się twórczością Dashiella Hammetta. Najbardziej znanym bohaterem jego książek jest samotny (w niedokończonej powieści Chandler chciał go ożenić) i cyniczny prywatny detektyw Philip Marlowe. Bohater przy rozwiązywaniu kryminalnych zagadek, które częściej znajdują jego, niż on je, postępuje według sobie jedynie znanych zasad. Jest przykładem krystalicznie uczciwego człowieka, lubiącego alkohol, fajkę i papierosy, który wieczorami rozgrywa sam ze sobą partie szachów. Autor bardziej niż na rozwikłaniu zagadki kryminalnej skupia się na opisie środowiska, w którym rozgrywa się akcja powieści oraz analizie psychiki bohaterów.

Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: czytamykryminaly.pl/

Prozaik i dziennikarz amerykański, autor powieści Forrest Gump, na podstawie której w 1994 roku Robert Zemeckis nakręcił uhonorowany Oskarem film pod tytułem Forrest Gump z Tomem Hanksem w roli głównej i roli drugoplanowej Gary Sinise. Autor urodził się 23 marca 1943 w Waszyngtonie. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Alabama służył w armii, uczestniczył w wojnie wietnamskiej. Do 1986 roku mieszkał w Nowym Jorku, gdzie uczył się rzemiosła literackiego od swoich słynnych przyjaciół - Kurta Vonneguta, Josepha Hellera, Irwina Shawa i Trumana Capote`a. Jest autorem siedmiu powieści i kilku książek niebeletrystycznych o tematyce historycznej, w tym głośnej powieści o Wietnamie W lepszych czasach. Zmarł 16 września 2020 w Fairhope.

Źródło: lubimyczytać.pl
Źródło zdjęcia: choice.npr.org

Źródła: merlin.pl/fabrykaslow.com.pl/taniaksiazka.pl
Źródło zdjęcia: fahrenheit.net.pl/culture.pl

Diane Chamberlain urodziła się 18 marca 1950 roku w Plainfield w amerykańskim stanie New Jersey. Tam też spędziła swoje dzieciństwo, a gorące lata mijały jej na wybrzeżu Jersey Shore. Obydwa te ważne dla pisarki miejsca opisała później w swoich powieściach. Podczas nauki w szkole średniej Chamberlain zaczytywała się w romantycznych kryminałach Victorii Holt oraz twórczości Sinclaira Lewisa, których ceniła odpowiednio za utrzymywanie czytelnika w napięciu oraz umiejętne budowanie złożonych psychologicznie postaci. Wykształcenie zdobyła podczas studiów najpierw w Glassboro State College, a potem na Uniwersytecie Stanowym w San Diego. Zdobyła dyplom na kierunku pracy socjalnej. Po ukończeniu studiów przez kilka lat pracowała w poradniach dla młodzieży, by potem zatrudnić się jako pracownik socjalny w szpitalach w San Diego i Waszyngtonie. W końcu postanowiła otworzyć swoją prywatną praktykę w Alexandrii w stanie Virginia, gdzie powróciła do pracy z dorastającą młodzieżą. Była jednak zmuszona porzucić to zajęcie, gdy zdała sobie sprawę, że nie zdoła jej pogodzić z karierą pisarki. Pierwsze literackie próby podjęła, gdy pracowała w San Diego, jednak pomysł na debiutancką powieść chodził jej po głowie od czasów nastoletnich. 

Pewnego dnia, siedząc w poczekalni u lekarza, wyciągnęła notatnik i zaczęła przelewać na papier historię grupy ludzi zamieszkujących doskonale znaną jej okolicę Jersey Shore. Tworzenie tej historii tak ją zafascynowało, że niemal natychmiast zapisała się na kurs pisarski, jednak swój warsztat szlifowała głównie, po prostu pisząc. Musiało minąć kilka lat, by jej powieść Private Relations została wydana, stało się to w 1989 roku. Za tę książkę autorka została uhonorowana nagrodą RITA. W swojej karierze Diane Chamberlain miała krótką przygodę z pisaniem dla telewizji, kilka jej artykułów znalazło się również w gazetach. Jednak jej głównym zajęciem od wielu lat jest pisanie powieści, któremu poświęca cały swój czas. Historie jej autorstwa pełne są niespodziewanych zwrotów akcji, silnych emocji i skomplikowanych relacji między ludźmi i nie są to tylko związki damsko-męskie, ale również relacje między rodzicami i dziećmi czy też między siostrami i braćmi. Autorka często wraca w swoich powieściach do tematów rodzinnych i miłosnych, ale nie zapomina także o intrygach i głęboko skrywanych przez bohaterów tajemnicach. W języku polskim ukazało się kilkanaście niezwykle poczytnych powieści Diane Chamberlain, w tym Prawo matki, Sekretne życie CeeCee Wilkes, Kłamstwa, Tajemnica Noelle, Szansa na życie, Chcę Cię usłyszeć czy Światło nie może zgasnąć. Popularność jej książek jest tak duża, że zostały one przetłumaczone na ponad dwadzieścia różnych języków. 

Źródło: merlin.pl/dianechamberlain.com
Źródło zdjęcia: chicklitcentral.com

Alice Mary Norton urodziła się 17 lutego 1912 roku w Cleveland, w stanie Ohio. Pisaniem zajęła się jeszcze jako nastoletnia uczennica. Pasję i talent rozwijała pod opieką i przewodnictwem swojej nauczycielki literatury. Została redaktorem strony literackiej gazety szkolnej, przez co miała okazję do tworzenia krótkich opowiadań. W tym czasie napisała swoją pierwszą książkę Ralestone Luck, która ostatecznie została opublikowana jako jej druga powieść w 1938 roku. Po ukończeniu nauki w szkole średniej rozpoczęła studia na uniwersytecie. Początkowo pisarka planowała zostać nauczycielem historii, jednak jej ścieżka zawodowa ostatecznie podążyła w zupełnie innym kierunku. Problemy finansowe zmusiły Norton do znalezienia sobie dorywczej pracy oraz kontynuowania edukacji na studiach wieczorowych na kierunku dziennikarstwo i pisarstwo. Po ich ukończeniu amerykańska autorka znalazła pracę jako asystentka bibliotekarza w jej rodzinnym mieście. Stanowisko to zajmowała przez blisko dwadzieścia kolejnych lat. W 1934 roku zadebiutowała książką The Prince Commands. 

W latach 40. przez krótki okres pracowała w Bibliotece Kongresowej. Posiadała i zarządzała również księgarnią zwaną Mystery House, która niestety wkrótce zbankrutowała. W 1966 roku przeprowadziła się na Florydę, gdzie mieszkała przez kolejnych trzydzieści lat. Stamtąd przeniosła się następnie do Murfreesboro, gdzie założyła bibliotekę specjalnie dla twórców literatury fantastycznej „High Hallack”. Działalność wydawniczą autorka rozpoczęła w latach 50. Jej debiutem była powieść zatytułowana Świt 2250, należąca do cyklu „After the Apocalypse”. Największą popularność autorce przyniosła jednak seria pod tytułem Świat Czarownic, która powstawała w latach 1963-1987. Pod naciskiem agenta pisarka publikowała głównie pod męskim pseudonimem Andre Norton. Ukrywanie własnej tożsamości miało pobudki komercyjne, ponieważ w czasach jej literackiej aktywności, fantasy była domeną mężczyzn. Choć Norton tworzyła powieści należące do różnych gatunków, to właśnie literatura fantastyczna okazała się tą, która przyniosła jej szczególne uznanie. Za całokształt osiągnięć w dziedzinie fantasy oraz science fiction jako pierwsza kobieta na świecie otrzymała w 1983 roku prestiżową nagrodę Nebula Grand Master Award. Andre Norton zmarła 17 marca 2005 roku w Murfreesboro, dożywając sędziwego wieku 93 lat.

Źródła: merlin.pl/wikipedia.org/encyklopediafantastyki.pl/andrenorton.pl/
Źródło zdjęć: writerswrite.co.za/

Heather Graham urodziła się 15 marca 1953 roku w Miami, dorastała na Florydzie. Zawsze marzyła o byciu pisarką. Przyszła autorka wyszła za mąż za Dennisa Pozzessere zaraz po ukończeniu szkoły średniej. Studiowała teatrologię, dużo podróżowała po Europie, Azji i Afryce. Po uzyskaniu dyplomu zaczęła występować w teatrze, dorabiała także jako kelnerka i barmanka. Przez kilka lat udawało jej się bez problemu połączyć studia oraz pracę z życiem rodzinnym. Jednak po urodzeniu trzeciej pociechy zdecydowała, że  zrezygnuje z pracy i zajmie się dziećmi oraz domem. Tak więc od 1980 roku Heather spędzała większość czasu, próbując zapanować na życiem rodzinnym, a każdą wolną chwilę wypełniała swoim ulubionym zajęciem – pisaniem. Parę miesięcy zajęło jej podjęcie decyzji o podzieleniu się swoją twórczością z innym. Po kilku bardziej lub mniej udanych próbach w końcu dopięła swego. 

W 1983 roku ukazała się drukiem jej pierwsza książka pod tytułem When Next We Love. Od tego czasu Heather napisała ponad dwieście powieści, a także nowele i opowiadania. Jest niezwykle wszechstronną pisarką, tworzy bowiem w wielu gatunkach literackich. Książki autorki można spotkać na półkach z kryminałami i sensacją, a także z romansami oraz horrorami i thrillerami. Niektóre z jej publikacji zostały przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków obcych i w sumie rozeszły w ponad sześćdziesięciu milionach egzemplarzy. Pisarka tworzy również pod pseudonimem Shannon Drake. W Polsce do najbardziej znanych jej książek należą powieści Noc śmierci, Krwawe żniwa, Śmierć na parkiecie oraz Mordercza gra. Graham podczas swojej kariery była wielokrotnie nagradzana za swoją twórczość literacką, a jej książki trafiały na narodowe i międzynarodowe listy bestsellerów. W wolnych chwilach podróżuje i tańczy, szczególnym entuzjazmem pała do tańca towarzyskiego. Jest również certyfikowanym nurkiem. Wraz z mężem  mieszka na Florydzie. Mają pięcioro dzieci.

Źródło: merlin.pl/webook.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęcia: lubimyczytac.pl

Terry Pratchett urodził się 28 kwietnia 1948 roku w Beaconsfield, w Wielkiej Brytanii. Jego wczesne zainteresowania obejmowały m.in. astronomię, zbierał karty o kosmosie, posiadał teleskop i pragnął zostać astronomem, nie miał jednak wystarczających zdolności matematycznych. Pasja ta spowodowała, że zainteresował się brytyjską i amerykańską prozą science fiction, co z kolei doprowadziło go do uczestnictwa w konwentach science fiction. W wieku trzynastu lat opublikował w gazetce szkolnej swoje pierwsze opowiadanie The Hades Business. Gdy skończył siedemnaście lat rzucił szkołę i rozpoczął pracę w lokalnej gazecie gdzie obserwował z bliska życie miasta i jego mieszkańców, co przygotowywało go do późniejszej kariery pisarskiej. W 1968 Terry Pratchett poślubił Lyn, a dwa lata później przeprowadzili się oni do Rowberrow w hrabstwie Somerset. Podczas pracy w gazecie zaczął redagować kącik dla dzieci, gdzie zamieszczał opowiadania o ludziach z fikcyjnego plemienia Munrung, mieszkających w świecie o nazwie Dywan. Zostały one wydane w 1971 roku pod tym samym tytułem . Książka zebrała dobre recenzję, a Terry Pratchett opublikował kolejne powieści - Ciemną stronę słońca oraz Warstwy wszechświata. 

W 1976 roku pisarzowi urodziła się córka Rhianna. Po kilku zmianach miejsca pracy, w 1983 roku zatrudnił się jako rzecznik prasowy w Central Electricity Generating Board, w oddziale, na obszarze którego znajdowały się trzy elektrownie jądrowe. Pisarz żartował później, że wybrał idealny moment na rozpoczęcie tej kariery, tuż po wypadku w elektrowni jądrowej w Pensylwanii. Mówił także, że napisałby książkę o doświadczeniach z tej pracy, gdyby uważał, że ktokolwiek mu uwierzy. Pierwsza część kultowej serii Świat Dysku- Kolor magii - trafiła do sprzedaży w tym samym roku. Wprowadza ona czytelnika do świata dźwiganego przez wielkiego żółwia A’Tuina, który z utrzymującymi wielki dysk czterema słoniami na grzbiecie, płynie przez przestrzeń kosmiczną. Książka odniosła tak spektakularny sukces, że Terry Pratchett podpisał kontrakt na sześć kolejnych części. W 1993 r. rodzina przeniosła się na południowy zachód do Salisbury. Po napisaniu czwartego tomu zatytułowanego Mort, pisarz zrezygnował z pracy w CEGB i postanowił skupić się wyłącznie na działalności literackiej. Charakterystyczny styl pisarza, na który składają się wielopoziomowe przypisy komentujące narrację oraz satyryczne aluzje do kultury popularnej, historii, społeczeństwa, a nawet samego gatunku fantasy, zagwarantował mu międzynarodowy sukces. 

Książki Terry’ego Pratchetta sprzedały się w ponad siedemdziesięciu milionach egzemplarzy i zostały przetłumaczone na prawie czterdzieści języków obcych. Na podstawie Świata Dysku powstały komiksy, gry RPG, gry komputerowe i planszowe, a także liczne produkcje telewizyjne i słuchowiska radiowe. Literat napisał łącznie ponad siedemdziesiąt książek. Tworzył też powieści adresowane do młodszych czytelników, między innymi Johnny i bomba oraz Odkurzacz Czarownicy, powieści Nacja i Spryciarz z Londynu, jak również powieści z gatunku science-fiction, takie jak Długi Mars i Długa utopia. Autor jest laureatem wielu nagród, a za swoje zasługi dla literatury został w 2008 roku honorowym kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego. W 2007 roku zdiagnozowano u niego chorobę Alzheimera. Pratchett zaangażował się wtedy w szerzenie wiedzy na temat demencji, solidaryzował się z chorymi oraz inwestował w badania naukowe nad chorobą Alzheimera. Wspierał również walkę o legalizację eutanazji – wraz z BBC nakręcił film dokumentalny „Decyduję się na śmierć”, który, mimo wzbudzenia licznych kontrowersji, otrzymał nagrodę BAFTA Scotland oraz Nagrodę Emmy. Zmarł 12 marca 2015 roku w angielskim Broad Chalke.

Źródła: merlin.pl/lubimyczytac.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęcia: niestatystyczny.pl/imdb.com/dailymail.co.uk

Åke Edwardson to pseudonim literacki Karla Åke Peter Edvardssona. Autor urodził się 10 marca 1953 roku w Eksjö, w południowej części Szwecji. Przez wiele lat był dziennikarzem – współpracował z wieloma szwedzkimi czasopismami oraz pracował w biurze prasowym Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Wykładał także na wydziale dziennikarstwa na Uniwersytecie w Göteborgu i jest współautorem jednego z podręczników akademickich. Jako pisarz zadebiutował w 1995 roku książką Till allt som varit dött, która od razu spodobała się nie tylko czytelnikom, ale również krytykom literackim. Zdobyła wówczas nagrodę w kategorii „Najlepszy debiut”, przyznawaną przez Szwedzką Akademię Kryminałów. Jednak na przełomową książkę w jego karierze trzeba było poczekać jeszcze dwa lata. W 1997 roku wydany został Taniec z aniołem, książka w której Edwardson przedstawił czytelnikom głównego bohatera swojej bestsellerowej serii detektywistycznej – komisarza Erika Wintera. 

Już pierwsza część cyklu została nagrodzona przez Szwedzką Akademię Kryminałów, która w przyszłych latach wyróżniła również powieść Niebo to miejsce na ziemi. Był również kilkukrotnie nominowany, w kategorii „Najlepszy kryminał”. Seria o komisarzu Eriku Winterze doczekała się kilkunastu tomów. Autor od swojej pierwszej powieści był ceniony za oryginalny styl, innowacyjne podejście do dialogów oraz atmosferę ciągłego napięcia, którą buduje w swoich książkach. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i został uznany w Szwecji za najlepszego pisarza roku 2003. Pierwszą książką przetłumaczoną na angielski była wydana w 2005 roku powieść Słońce i cień - do tej pory najpopularniejsza książka literata. Åke Edwardson jest również autorem pozycji spoza gatunku kryminału, pisze między innymi książki dla dzieci. Publikacje Szweda są niezwykle popularne w wielu krajach, zostały przetłumaczone na ponad 20 języków obcych, a sam autor jest wymieniany w czołówce najlepszych szwedzkich pisarzy kryminałów i powieści detektywistycznych.

Źródło: merlin.pl/lubimyczytac.pl/empik.com
Źródło zdjęcia: .mynewsdesk.com

Jennifer Blake to naprawdę Patricia Maxwell. Jest najlepiej sprzedającą się amerykańską pisarką, autorką ponad pięćdziesięciu książek. Publikowała je pod pięcioma różnymi nazwiskami. Jako Patricia Maxwell pisała romanse, pod panieńskim nazwiskiem Patricia Ponder książki z wątkiem kryminalnym i romantyczne historie. Jako Maxine Patrick współczesną literaturę, a jako Jennifer Blake romanse historyczne. Prywatnie jest tradycjonalistką. Jej rodzina od siedemnastu pokoleń mieszka w Luizjanie, którą to tradycję pisarka kontynuuje. Urodziła się i dorastała w ponad studwudziestoletnim domu swojej babci niedaleko miasteczka o nazwie Goldonna na północy stanu Luizjana. Poprzez swoją matkę, która należała do klubu książki wysyłkowej, została wprowadzona w młodym wieku w kryminały dla dorosłych, westerny, powieści historyczne i romanse. Jako młoda nastolatka zgłosiła się na ochotnika do szkolnej biblioteki. W wieku 15 lat Patricia Ponder wyszła za mąż, przyjmując nazwisko Maxwell, i została gospodynią domową, a wkrótce matką. Zaczęła pisać pewnego ranka, gdy miała 21 lat próbując opisać sen, który miał miejsce w historycznej Szkocji. Uczestniczyła w sześciotygodniowym kursie korespondencyjnym na temat pisania i zaczęła ćwiczyć tyle, ile mogła. 

Przez następne siedem lat sprzedawała różne wiersze, artykuły i opowiadania, zanim zdecydowała się poświęcić czas na napisanie powieści. Mąż, wspierając wysiłki żony, kupił maszynę do pisania, aby ułatwić jej pracę. Po obiektywnym spojrzeniu pisarki na jej pierwszy maszynopis, zdecydowała, że ​​nie jest on wystarczająco dobry, i natychmiast przystąpiła do pracy. Ten został sprzedany w 1970 roku Oszołomiona, wykorzystała swój pierwszy czek, by kupić szklarnię, coś, o czym od dawna marzyła. Wczesne prace Maxwell, opublikowane pod jej własnym nazwiskiem, były powieściami kryminalnymi. W połowie lat 70. tego typu powieści stały się mniej popularne i nagle autorka miała problemy ze sprzedażą nowych prac. Po dwóch latach poszukiwań innej niszy została poproszona o napisanie romansu historycznego. Jej pierwsza powieść z tego gatunku, Love's Wild Desire , została bestsellerem New York Timesa Opublikowana została pod pseudonimem Jennifer Blake (aby fani jej poprzedniej pracy nie byli zdezorientowani). Autorka pisze powieści jako Jennifer Blake od ponad 30 lat. Wiele z nich osadzonych jest w latach 1830-1850, i zdecydowana większość dzieje się w Luizjanie. Maxwell pisze w swoim biurze domowym przez sześć godzin dziennie, pięć dni w tygodniu, zwykle kończąc jedną książkę każdego roku. W wolnym czasie lubi kolekcjonować antyki i malarstwo. Ponieważ jest uczulona na wiele chemikaliów, razem z mężem prowadzą mały organiczny ogród, w którym mogą uprawiać własne produkty. Hodują także antyczne róże. Razem z mężem mieszkają w Północnej Luizjanie. Mają czworo dzieci i kilkoro wnuków.

Gabriel García Márquez urodził się 6 marca 1927 roku w Aracataca. Rodzice pisarza byli bardzo biedni, dlatego przez osiem lat wychowywali go dziadkowie, którzy odegrali ważną rolę w kształtowaniu się wrażliwości i światopoglądu małego Marqueza. Jego dziadek był weteranem wojennym, babcia, która dożyła późnej starości, była osobą wierzącą i przesądną. Opowiadała wnukowi niezwykłe historie rodzinne, pełne duchów i nadprzyrodzonych zjawisk. W późniejszych latach pisarz zaadaptował te motywy, jak również sposób opowiadania o nich, w swojej najbardziej znanej powieści Sto lat samotności. Kiedy Gabriel miał osiem lat, zmarł jego dziadek, a babcia, która straciła wzrok, nie mogła się nim opiekować. Wtedy przeniósł się do rodziców. Edukację szkolną rozpoczął w Barranquilli. Od roku 1940 kontynuował naukę w jezuickim Colegio San José, gdzie zaczął karierę literacką w szkolnym czasopiśmie publikując swoje pierwsze wiersze. Więcej czasu poświęcał lekturze niż nauce. Pasjonował się twórczością Kafki, która stylem opowiadania przypominała mu babcine opowieści. W tym okresie poznał Mercedes Barcha, trzynastoletnią wówczas pannę, która w przyszłość została jego żoną. Dzięki stypendium naukowemu niedługo potem przeniósł się w okolice Bogoty, gdzie dokończył szkołę średnią. W roku 1947 zaczął studia prawnicze na Narodowym Uniwersytecie Kolumbii. Tam jego pasja do pisania przełożyła się na wydanie w gazecie pierwszego opowiadania pod tytułem Trzecia Rezygnacja. Dzieło spotkało się z przychylnym przyjęciem, niektórzy krytycy obwołali go nawet geniuszem. 

Po zamknięciu uczelni w 1948 roku przeniósł się na Uniwersytet w Cartagenie, gdzie rozpoczął pracę jako dziennikarz. Dwa lata później porzucił studia, by skupić się na karierze dziennikarskiej. Wrócił do Barranquilli i zaczął pisać felietony. Podczas pracy reporterskiej, stworzył czternastoodcinkowy cykl reportaży Opowieść rozbitka, oparty na prawdziwych wydarzeniach. Artykuły te wywołały sporo kontrowersji, z powodu których autor został wysłany do Europy jako zagraniczny korespondent. Opowieść rozbitka została wydana jako książka w 1970 roku. Pierwszą ważniejszą pozycją w biografii autora była nowela Szarańcza z 1955 roku. W 1958 roku powrócił potajemnie do Kolumbii, by poślubić Mercedes. Następnie razem udali się do Caracas. Rok później przyszedł na świat ich syn, Rodrigo i cała rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, a po roku znów do Meksyku. W 1967 roku ukazała się powieść Sto lat samotności, która szybko okazała się ogromnym sukcesem wydawniczym. Książka opowiada historię kilku pokoleń rodziny Buendía, zamieszkującej fikcyjną wieś Mancondo, której pierwowzorem była rodzinna wieś pisarza. Powieść opisuje typowe życie mieszkańców wiosek w Ameryce Łacińskiej, wraz z ich zwyczajami i kulturą, jak również w metaforyczny sposób ukazuje dzieje całego kontynentu na przestrzeni wieków. Sto lat samotności okrzyknięto drugą, po „Don Kichocie” Cervantesa, najważniejszą książką hiszpańskojęzyczną. Przetłumaczono ją na 35 języków i sprzedano w 50 milionach egzemplarzy na całym świecie. 

Gabriel García Márquez znany jest ze swej przyjaźni z kubańskim rewolucjonistą i dyktatorem Fidelem Castro. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, sympatyzował z grupami rewolucjonistów działającymi w różnych krajach Ameryki Łacińskiej. Członkowie rządu kolumbijskiego zarzucali pisarzowi aktywne wspieranie organizacji takich jak FARC i ELN, jednak nie znaleziono dowodów potwierdzających takie działania. Pisarz wielokrotnie wypowiadał się krytycznie na temat polityki władz kolumbijskich, a kilkakrotnie uczestniczył jako mediator w rozmowach prowadzonych pomiędzy legalnymi władzami Kolumbii i skrajnymi grupami opozycyjnymi. W 1982 Márquez został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”. Pogarszający się stan zdrowia, a przede wszystkim wykryta w 1999 choroba nowotworowa skłoniła pisarza do rozpoczęcia spisywania własnych wspomnień. W 2002 opublikował książkę Żyć, żeby opowiadać o tym, będącą pierwszą częścią autobiograficznego cyklu zamierzonego na trzy tomy. Do innych ważnych dzieł autora zalicza się także Jesień patriarchy (1975) i Miłość w czasach zarazy (1985). Ostatnia nowela pisarza, Rzecz o mych smutnych dziwkach, ukazała się w 2004 roku. Gabriel García Márquez zmarł 17 kwietnia 2014 roku w Meksyku w wieku 87 lat.

Źródło: merlin.pl/lubimyczytac.pl/pl.wikipedia.org/eszkola.pl/
Źródło zdjęć: elperiodico.com/enterate24.com

Sarah J. Maas urodziła się 5 marca 1986 roku w Nowym Jorku. Ukończyła z wyróżnieniem Hamilton College, studiując dwa kierunki: religioznawstwo i kreatywne pisanie. Pierwszą część popularnej serii Szklany tron zaczęła pisać w 2002 roku mając 16 lat. Jej debiut opiera się na baśni o Kopciuszku. Autorka zadała sobie pytania: ”co by było, gdyby Kopciuszek był zabójcą, a nie sługą? Co, gdyby nie uczestniczyła w balu aby spotkać księcia, a po to, by go zabić?” Po ukończeniu kilku pierwszych rozdziałów postanowiła podzielić się swoją twórczością z innymi. Wstawiła swoją opowieść na popularną stronę internetową dedykowaną fan fiction, gdzie tekst stał się jedną z najchętniej czytanych opowieści. W 2008 roku autorka dokończyła książkę i zaczęła szukać wydawcy, dwa lata później trafiła pod skrzydła oficyny wydawniczej Bloomsbury. Historia dotarła do piętnastu krajów i została przetłumaczona na dwadzieścia trzy języki. Seria liczy siedem tomów, tytułowy Szklany tron, Koronę w mroku, Dziedzictwo ognia, Królową cieni oraz Imperium burz, Wieża świtu oraz Królestwo popiołów. 

Sukces serii sprawił, że Sarah J. Maas wydała również kilka noweli, w których opowiada o losach głównej bohaterki dwa lata przed pierwszym tomem cyklu. Początki Calaeny jako zabójczyni zostały opisane w czterech krótkich utworach: Zabójczyni i władca piratów, Zabójczyni i czerwona pustynia, Zabójczyni i podziemny świat oraz Zabójczyni i Imperium Adarlanu. W 2015 roku Mark Gordon Company wykupiła prawa do telewizyjnej ekranizacji Szklanego tronu. Dwór cierni i róż to druga z serii Maas. Jest ona luźno oparta na "Pięknej i Bestii". Początek historii został napisany w 2009, ale nie został opublikowany, aż do 2015 roku. Pojawiają się informacje, że ma również doczekać się ekranizacji. Książki Sarah J. Maas zostały przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków obcych, a niemal każda część Szklanego tronu oraz Dworu cierni i róż znajdywała się na listach bestsellerów. Pisarka razem z mężem i synem mieszka w Pensylwanii.

Źródła: merlin.pl/pl.wikipedia.org
Źródło zdjęcia: ew.com