Jestem tutaj

W ostatni dzień sierpnia obchodzimy Dzień Blogów. To również święto naszego Bloga


Dzisiaj obchodzimy Dzień Blogów. Święto nie jest jedynie pustym sloganem. Stoi za nim akcja mająca na celu popularyzację blogów i prezentację czytelnikom nowych źródeł informacji i rozrywki. Drodzy Państwo, to również Dzień naszego bloga bibliotecznego, którego prowadzimy z myślą o wszystkich naszych czytelnikach. Zapraszamy do odwiedzania stron dwudziestkijedynki.



Steve Perry – autor powieści ze świata Gwiezdnych Wojen, Obcego i Conana obchodzi dzisiaj 73 urodziny



Steve Perry urodził się 31 sierpnia 1947 w USA. Amerykański pisarz, autor książek science fiction. Zanim został pełnoetatowym powieściopisarzem, parał się różnymi zajęciami m.in.: był instruktorem pływania, ratownikiem, monterem zabawek, sprzedawcą pamiątek, agentem wypożyczającym samochody, instruktorem sztuk walki, prywatnym detektywem, pielęgniarzem i asystentem lekarza. Jest adeptem indonezyjskiej sztuki walki.

Karierę literacką rozpoczął od napisania książki na podstawie filmu Maska. Przeniósł również na papier Mężczyzn w czerni. Pisarz ma w swoim dorobku zarówno scenariusze telewizyjne i teatralne, jak i powieści osadzone w świecie Star Wars, Obcego i Conana Barbarzyńcy. Przygodę z uniwersum Star Wars rozpoczął w 1995 roku. 


Napisał ponad pięćdziesiąt książek z czego część wspólnie z takimi autorami jak Michael Reaves, Danelle Perry, Dal Perry czy Larry Segriff. Został współtwórcą siedmiu książek z cyklu Net Force Toma Clancy'ego. Tworzył również dla Batman: The Animated Series obsypanego nagrodami Emmy. Jest członkiem amerykańskiego stowarzyszenia pisarzy science fiction i fantasy. W wolnych chwilach rozwija swój warsztat literacki, pisząc krótkie opowiadania, artykuły i eseje.

Jest żonaty z byłą dyrektorką Portu w Portland Dianne Waller. Mają dwoje dzieci, pięcioro wnuków, owczarka niemieckiego i kota. Jego syn S.D. Perry jest również znanym autorem książek science fiction.

Źródła: literatura.gildia.pl/lubimyczytac.pl/starwars.gildia.pl

Niesłabnącą od lat popularność skandynawskich kryminałów przypisuje się Henningowi Mankellowi, Stiegowi Larssonowi czy Jo Nesbø. Jednak żeby zgłębić się w mroczny świat zbrodni, nie można zapomnieć o jego królowej – Urodziny Camilli Läckberg



Urodziła się 30 sierpnia 1974 roku w małej, rybackiej miejscowości, położonej na zachodnim wybrzeżu Szwecji – Fjällbace.  Wcześnie zaczęła przejawiać fascynacje mrocznymi historiami. Swoje pierwsze opowiadanie Święty Mikołaj napisała w wieku pięciu lat. Przedstawiła w nim historię Świętego Mikołaja i jego żony, która została znaleziona martwa w kałuży krwi. Pomimo talentu do pisania zdecydowała się pójść na studia związane z ekonomią oraz prawem handlowym przy Uniwersytecie w Göteborgu. Tuż po ich skończeniu wyjechała do Sztokholmu, aby rozpocząć pracę w wyuczonym zawodzie. Jednak nie dawała ona jej tyle satysfakcji ile by oczekiwała, dlatego rodzina postanowiła w ramach prezentu gwiazdkowego sfinansować jej kurs pisania. To podczas tego kursu Camilla Läckberg rozpoczęła pisanie książki, która jak później się okazało była jej debiutem literackim. Księżniczka z lodu pojawiła się na półkach księgarni w 2003 roku.


Dzięki doświadczeniu związanym z marketingiem, zdobytym podczas studiów, Camilla wiedziała jak ważny jest kontakt z czytelnikami. We wczesnych latach swojej kariery pisarskiej odwiedziła większość liczących się księgarni w Szwecji. Podczas spotkań notowała przemyślenia swoich czytelników i próbowała im wyjść na przeciw. To właśnie ta ciężka praca stoi u podstaw jej sukcesu. Autorka zdobyła dwa wyróżnienia, w tym Nagrodę SKTF z tytułem pisarza roku (2005) oraz Nagrodę Publiczności (2006). Do 2006 roku była najchętniej kupowaną szwedzką autorką. Rok później została współgospodarzem programu o książkach w szwedzkiej telewizji. Spotykała się tam ze znanymi osobami i prowadziła rozmowy o tym co aktualnie czytają. Jej książki doczekały się ekranizacji telewizyjnej i filmowej. Jednym z największych hobby Läckberg jest gotowanie. Do tej pory udało jej się wydać dwie książki kulinarne. Pierwsze były z 2008 roku Smaki z Fjällbacki, a trzy lata później ukazała się Biesiada, jedzenie i miłość. W swojej ojczyźnie pisarka uchodzi za celebrytkę, często jest określana mianem królowej szwedzkiego kryminału.


Poza pisaniem Camilla jest współwłaścicielem firmy jubilerskiej oraz wraz ze szwedzkim muzykiem Pelle Nylén rozwinęła wytwórnię muzyczną. Angażuje się również mocno w działalność charytatywną. Uznawana jest za jedną z najważniejszych szwedzkich feministek prowadzi fundusz, wspierający firmy prowadzone przez kobiety lub oferujące produkty i usługi, które ułatwiają kobietom życie. W 2012 roku wystąpiła w szwedzkiej edycji programu „Taniec z Gwiazdami”, w którym zajęła czwarte miejsce. Läckberg jest bardzo rodzinna – ma czworo dzieci i na co dzień zajmuje się domem. Mimo że dwa razy się rozwodziła, nadal utrzymuje stały kontakt z byłymi mężami i ich nowymi partnerkami. Sama mówi, że jest zwolenniczką nowoczesnego modelu rodziny. W 2017 roku wzięła ślub z  Simonem Sköldem, modelem, wielokrotnym mistrzem Szwecji w karate i zawodnikiem MMA.






Źródła: nordicnoir.pl/ niestatystyczny.pl/ camilalackberg.pl/ wikipedia.org/ camillalackberg.se
Źródła zdjęcia: wiadomosci.onet.pl/nordicdrama.com

Była autorką książek dla dzieci i młodzieży chętnie czytanych także przez dorosłych – Dorota Terakowska, gdyby żyła miałaby dzisiaj 82 lata



Dorota Terakowska była polską dziennikarką i pisarką, autorką książek skierowanych głównie do dzieci i młodzieży. Urodziła się 30 sierpnia 1938 roku w Krakowie w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. Od najwcześniejszych lat dziecięcych marzyła o karierze pisarki. W roku 1944 została posłana do szkoły Świętej Scholastyki, ale nie umiała odnaleźć się w grupie, w której nikt nie tolerował jej odmienności i wkrótce została wydalona za złe sprawowanie. Potem jeszcze kilkakrotnie zmieniała szkołę. Maturę zdała w końcu w 1955 roku w Liceum dla Pracujących.  Następnie ukończyła Socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wolny czas spędzała w krakowskich kawiarniach, gdzie zagłębiała się w rozważania o sztuce, filmie i literaturze z poetami, pisarzami i intelektualną elitą Krakowa. Parała się różnych zawodów, ale nigdzie nie zagrzała miejsca na stałe. Po skończeniu liceum równocześnie pracowała m.in. w administracji Cmentarza Rakowickiego. Brała aktywny udział w życiu kulturalnym swojego miasta. W 1956 weszła w skład Komitetu Organizacyjnego Klubu Młodzieży Twórczej „Piwnica pod Baranami”. Pracowała w nim jako barmanka, a także występowała jako piosenkarka. Zarabiała na życie przepisywaniem tekstów na maszynie. Brała też udział w kabarecie Wiesława Dymnego „Remiza”. W czasie stanu wojennego zarabiała na życie robieniem swetrów na drutach. Należała do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych.


Debiutowała w 1962 utworem ogłoszonym na łamach „Przekroju”. Karierę dziennikarską rozpoczęła siedem lat później, gdy podjęła pracę w „Gazecie Krakowskiej”. Zajmowała się głównie tematyką społeczną. W latach 80. rozpoczęła pisanie książek dla dzieci i młodzieży, które zostawały wydawane z opóźnieniem, ze względu na brak zgody na ich publikację.  Wydała m.in.:  Babci Brygidy szalona podróż po Krakowie, Władca Lewawu , Córka czarownic, Lustro pana Grymsa, W krainie kota, Samotność bogów, Tam, gdzie spadają anioły Poczwarka, Dobry adres to człowiek, Babci Brygidy szalona podróż po Krakowie. Dzień i noc czarownicy. Jest również autorką esejów Muzeum Rzeczy Nieistniejących. Jedną z jej książek Władcę Lewawu umieszczono w kanonie lektur szkolnych.


Jest wielokrotną laureatką wielu nagród m.in. otrzymała nagrodę w konkursie literackim im. Czesława Janczarskiego, zorganizowanym przez pismo dla dzieci „Miś” oraz trzy nagrody polskiej sekcji IBBY - Światowej Rady Książek dla Młodzieży. W 2002 roku pisarka była nominowana do Nagrody Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej. Pisarka dwukrotnie była zamężna. Najpierw poślubiła pianistę Andrzeja Nowaka, później dziennikarza Macieja Szumowskiego. Jej córkami są dziennikarka Katarzynę Nowak oraz reżyserka filmowa Małgorzata Szumowska. Zmarła 4 stycznia 2004 roku po tym, jak dwa lata wcześniej zdiagnozowano u niej nowotwór, w wieku 65 lat. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim, gdzie spoczął miesiąc później jej mąż Maciej Szumowski.


źródło: ppibl.ibl.waw.pl/wydawnictwoliterackie.pl/fakty.interia.pl/merlin.pl

Rok na Kwiatowej, Stacja Jagodno, Kawiarenka za rogiem, to cykle jej popularnych powieści obyczajowych – Karolina Wilczyńska, która jak twierdzi rozumie kobiece emocje obchodzi dzisiaj swoje urodziny


Karolina Wilczyńska urodziła się 28 sierpnia 1973 roku w Kielcach. Polska pisarka, autorka kilkunastu powieści obyczajowych. Absolwentka Akademii Ekonomicznej w Krakowie – ukończyła studia z zakresu bankowości, finansów oraz zarządzania. Zajmowała się w życiu wieloma rzeczami – była sekretarką, dziennikarką, recepcjonistką, redaktorką, terapeutką, trenerką i wykładowcą akademickim. W wolnych chwilach haftuje, ozdabia przedmioty techniką decoupage’u i tworzy biżuterię, rozmyślając przy tym o rzeczach ważnych i błahych. Od 2009 roku jest prezesem własnej fundacji o nazwie „Efekt motyla”, zajmującej się głównie pomocą dla młodzieży. W 2013 roku została Ambasadorką kampanii społecznej „Książka jest kobietą” – akcji promującej czytelnictwo. Poza pracą w fundacji oraz pisaniem, prowadzi wykłady z komunikacji interpersonalnej.


Uwielbia słoneczniki i bursztyny, nie znosi chamstwa, bezmyślności, głupoty i braku tolerancji. Wierzy w przeznaczenie i miłość - mimo różnych doświadczeń ufa w ludzką szczerość i własną intuicję. Pisze o tym, co ma największe znaczenie w życiu – o uczuciach – nie boi się pisać o tych najskrytszych i najtrudniejszych. Człowieka i jego emocje stawia na pierwszym miejscu. Przez świat podąża z nieustającą wiarą w dobro i sprawiedliwość, znosząc z godnością spotkania z mniej sympatyczną częścią ludzkości. Stara się zachować jak najwięcej z dziecięcej części swojej natury, dzięki czemu nie staje się obojętna na los innych. Z niegasnącym zainteresowaniem słucha ludzkich historii.


Zadebiutowała w 2006 roku książką Performens. Kolejna powieść Ta druga trafiła do księgarni w 2011 roku. Opowieść ta opisuje relacje między synową i teściową. Następną książką autorki był Anielski kokon. W 2015 roku ukazał się pierwszy tom serii Stacji Jagodno, zatytułowany Zaplątana miłość. Książka rozpoczyna serię opowieści, rozgrywających się w znajdującym się w Górach Świętokrzyskich malowniczym Jagodnie. W skład serii wchodzą m.in.: To będą piękne święta, Splecione letnie sny, Cisza między dźwiękami oraz W obiektywie wspomnień. Autorka ma na koncie jeszcze inne powieści, jak na przykład rozpoczęty w 2017 roku cykl Rok na kwiatowej, trzytomową serię Kawiarenki za rogiem, dwutomową opowieść o Nataszy, która po życiowych zawirowaniach próbuje wyjść na prostą, oraz powieści: Właśnie dziś, właśnie teraz, Spełnione życzenia i Ja, kochanka. Stworzyła również krótsze formy – opowiadania jej autorstwa można znaleźć w antologiach: Mazurskie lato, Lato w pensjonacie pod Bukami, Pierwsza miłość, Zakochane Zakopane, Przytulajka, Miłość z widokiem na Śnieżkę.

Źródła: karolinawilczynska.eu/merlin.pl/znak.com

Ma zmienić postrzeganie tego gatunku nie jako infantylnej rozrywki ale pełnowartościowej książki – Światowy Dzień Publicznego Czytania Komiksów

Dzisiaj obchodzimy Światowy Dzień Publicznego Czytania Komiksów. Jak świętować? Nic prostszego! Wystarczy wziąć w ręce komiks, udać się na ławeczkę do parku, do galerii handlowej, wsiąść w autobus, pociąg czy usiąść w kawiarni przy aromatycznej kawie i zacząć czytać. Raźniej będzie gdy do obchodów święta zaprosimy znajomych.  





Pisał m.in. o Vincencie van Goghu, Michale Aniele, Zygmuncie Freudzie, Abrahamie Lincolnie i Karolu Darwinie – 31 rocznica śmierci Irvinga Stona, autora zbeletryzowanych biografii artystów, pisarzy i uczonych


Irving Stone urodził się 14 lipca 1903 roku w San Francisco. To amerykański pisarz, znany autor beletryzowanych biografii, uważany przez wielu za twórcę gatunku powieści biograficznej. Studiował politologię i ekonomię, jednak żadnego z tych kierunków nie ukończył. Postanowił zostać pisarzem i wyjechał do Francji.


Stone zaczął od pisania sztuk teatralnych – stworzył ich aż siedemnaście, jednak żadnej nie udało mu się sprzedać. Podczas swojego pobytu w Paryżu trafił do Galerii Rosenberg, gdzie odbywała się wystawa płócien Vincenta Van Gogha – widok dzieł sztuki odmienił życie młodego pisarza, który zdecydował, że musi dowiedzieć się o malarzu jak najwięcej i napisać o nim książkę. Nowo odkryte powołanie musiało jednak poczekać ze względu na kończące się fundusze. Zbierając pieniądze na wyprawę śladami Van Gogha, Stone pisał opowiadania kryminalne i fantastyczne do magazynów. Następnie miesiącami szukał informacji o malarzu, podróżując po Anglii, Holandii, Francji i Belgii, aż wreszcie w 1931 roku ukończył manuskrypt powieści, który czekał przez trzy lata na akceptację któregoś z wydawnictw. Pasja życia została wydana w 1934 roku i szybko stała się bestsellerem.


Przez cały okres twórczości Irving Stone napisał kilkanaście książek. Podczas pracy nad obiektem powieści, czyli postacią, której chciał poświęcić swoją książkę, często latami śledził jej życie, szukał informacji i źródeł historycznych, którymi posiłkował się podczas pisania, często spędzając większość tego czasu w podróży. Tak wyczerpujące „badanie” danej postaci pozwalało pisarzowi wczuć się w bohatera swojej powieści, poznać jego uczucia oraz myśli. Irving Stone skupiał się nie tylko na samych znanych postaciach, takich jak Michał Anioł, Camille Pissarro lub Sigmund Freud, ale również na dynamice związków - opisał na przykład życie Abrahama i Mary Lincoln.


Biografie w jego wykonaniu są przeważnie wielkimi, ciężkimi tomiszczami, zapisanymi drobnym druczkiem. Pisarz ten, zaglądając wielkim ludziom do ich życiorysów, nie szczędził słów. Pisał z rozmachem, nie pomijając szczegółów, wczuwając się ponad miarę. Z tej pracy powstały wspaniałe historie, które pozwalają dzisiaj przybliżyć sylwetki wielkich ludzi. Nie należy się zniechęcać rozmiarem biografii autorstwa Irvinga. Choć to lektury dla wytrwałych, są pisane z pasją, wartko i wciągająco. Żadnej z jego książek nie można nazwać suchą biografią, bo ich autor był prawdziwym mistrzem w swoim fachu. Nie dość, że potrafił zgromadzić imponującą ilość materiałów, to sprawnie składał je w jedną całość – by potem napisać na podstawie tego fascynującą książkę. Irving Stone zmarł w wyniku zatrzymania akcji serca 26 sierpnia 1989 roku w Los Angeles w wieku 86 lat.

Źródło: merlin.pl/ kultura.banzaj.pl
Źródło zdjęcia: 
writerswrite.co.za/quotepark.com/omiliya.org/woblink.com


Chęć pisania odkrył w sobie już jako siedmiolatek, kiedy w szkole usłyszał nauczyciela czytającego „Robinsona Crusoe” – Bernard Minier, francuski autor powieści kryminalnych świętuje swoje 60 urodziny


Bernard Minier jest francuskim pisarzem, specjalizującym się w powieściach kryminalnych. Urodził się w 26 sierpnia 1960 roku w południowej Francji, a wychowywał w niewielkiej miejscowości położonej u podnóża Pirenejów. Był pracownikiem służby celnej.

Chęć pisania odkrył w sobie już jako siedmiolatek, kiedy w szkole usłyszał nauczyciela czytającego „Robinsona Crusoe”.
Od dzieciństwa uciekał w książki. Najbardziej lubił te o niezwykłych lądach ale czytał wszystko: Alberta Camusa, Fiodora Dostojewskiego, Conan Doyle’a. Pisał zaś, odkąd skończył dziesięć lat. Pierwszą ofiarę zamordował (na papierze) jako szesnastolatek. Karierę literacką rozpoczął jednak dość późno. Zaczął od udziału w licznych konkursach literackich. W końcu jednak postanowił zaryzykować i wysłał rękopis powieści Bielszy odcień śmierci do wydawnictwa, licząc na jego publikację.  Książka, wydana w 2011 roku niemal natychmiast stała się bestsellerem, nie tylko we Francji, ale również w kilku innych państwach europejskich. Zapoczątkowała ona serię utworów o komisarzu Martinie Servazie, z którym Minier jest najbardziej kojarzony.  Autor napisał jeszcze pięć części z cyklu: Krąg, Nie gaś światła, Noc, Siostry oraz Dolina. Wydał jeszcze dwie niezależne publikacje: Paskudna historia (2015) i Na krawędzi otchłani (2019).


Za pierwszą książkę otrzymał wiele nagród. Jego debiut został przetłumaczony na dwanaście języków. W 2014 roku utwór ten został umieszczony przez brytyjski tygodnik, na liście pięćdziesięciu najlepszych thrillerów i powieści o tematyce kryminalnej wydanych w ciągu ostatnich pięciu lat. Tytuł doczekał się także serialowej ekranizacji, zatytułowanej „Lód” (2017), dostępnej na platformie Netflix. Bernard Minier aktualnie mieszka w departamencie Essonne z żoną i dwójką dzieci, poświęcając się całkowicie pisarstwu.

Źródło: merlin.pl/portalkryminalny.pl
Źródło zdjęcia: wikipedia.pl

„Fikcja nie dogoni rzeczywistości, ale sugestie z mojej nowej książki okazały się prawdą” – twierdzi Frederick Forsyth, zapowiadając ostateczne pożegnanie z literaturą – Pisarz powieści sensacyjnych i thrillerów kończy dzisiaj 82 lata


Frederic Forsyth, słynny brytyjski pisarz i dziennikarz, urodził się 25 sierpnia 1938 roku w Anglii. Dostał się na Uniwersytet Granady w Hiszpanii, ale ledwie rozpoczęte studia przerwał, by poświęcić się swojej pasji - lataniu. Gdy miał 17 lat, uzyskał licencję pilota, a w wieku lat 19 został jednym z najmłodszych pilotów w historii RAF, gdzie służył w latach 1956-1958. Dwa lata później porzucił służbę w lotnictwie na rzecz dziennikarstwa. W latach 1961–65 był korespondentem Reutera. Najpierw pracował w Paryżu, gdzie zbierał informacje później wykorzystane w Dniu Szakala, a następnie w Berlinie, gdzie zainteresował się nazistami, co zaowocowało napisaniem Akt Odessy

W 1967 roku z ramienia BBC wyjechał do Biafry, skąd nadawał reportaże z wojny z Nigerią. Wyrzucony z pracy za rzekomą nieobecność, powrócił do Biafry jako wolny strzelec i zaprzyjaźnił się z przywódcą secesjonistów generałem Chukwuemeką Ojukwu. W 1969 roku napisał książkę opisującą tą wojnę Słowo białego człowieka, będącą reportażem z tamtych wydarzeń. Sugestywność książek Forsytha, w których akcja toczy się w Afryce jest tak silna, iż powstała plotka, że pisarz sam uczestniczył w przygotowaniu zamachu stanu w jednym z państw afrykańskich.
Światową sławę przyniósł pisarzowi wydany w 1971 roku thriller Dzień Szakala. Zapoczątkował on niesłabnące pasmo sukcesów Fredericka Forsytha. Książka ta została napisana tylko w 35 dni i jest jego najlepiej sprzedająca się powieścią. Pierwowzór głównego bohatera powstał z połączenia cech trzech znanych mu osób: płatnego zabójcy, tajnego agenta i zawodowego szachisty. W 1972 roku zdobył za nią nagrodę Edgar Award w USA.

Sława Forsytha została umocniona przez kolejne napisane przez niego powieści i zbiory opowiadań, m.in. Akta Odessy, Psy wojny, Diabelska alternatywa, Mściciel, Afgańczyk, Czarna lista. Praca nad powieścią zajmuje mu ok. 18 miesięcy: rok obmyśla pomysł "w głowie", 6 miesięcy zbiera informacje, 2 miesiące pisze przez 7 dni w tygodniu, 6 godzin dziennie, na maszynie do pisania. Uważa, że sukces w pisarstwie wynika z połączenia umiejętności i szczęścia. Zawsze najpierw obmyśla intrygę, a dopiero później dopasowuje do niej postacie. Nadal nie posiada komputera, czy maila, obce jest mu surfowanie po internecie. Powiedział: "Jak do tej pory nikt nie włamał się do mej maszyny do pisania i nie wysłał skradzionych rozdziałów w cyberprzestrzeń".
Frederick wiele podróżuje po Europie, Bliskim Wschodzie i Afryce, zarówno w celach turystycznych, jak i zbierając materiały do swych powieści. Odwiedził wszystkie miasta, o których pisał, oprócz Bagdadu - poinformowano go, że na miejscu może być natychmiast aresztowany. Łączny nakład książek Forsytha, uznanego za twórcę gatunku zwanego thrillerem polityczno-spiskowym, przekroczył 100 milionów egzemplarzy. Jego powieści doczekały się licznych adaptacji kinowych i telewizyjnych, w tym głośny obraz Zinnemanna o próbie zamachu na generała de Gaulle’a.

W dziedzinie polityki jest konserwatystą i zdeklarowanym przeciwnikiem Unii Europejskiej. Do 1980 r. mieszkał w Irlandii, ale grożono tam jego rodzinie porwaniem, więc sprzedał dom i przeniósł się do Anglii. Aktualnie mieszka pod Londynem. Uważany jest za jednego z najbogatszych pisarzy świata - oprócz rezydencji posiada również zamek w Irlandii. W 1990 roku miał zamiar zaprzestać pisania książek, jednak gdy się okazało, że jego doradca finansowy niezbyt rozsądnie zainwestował jego zarobki, musiał wrócić do pisarstwa. Jest ekspertem Tajnych Służb Wielkiej Brytanii. Czasami można go usłyszeć w BBC, gdzie czyta swoje felietony lub bierze udział w dyskusjach politycznych. Mówi płynnie po francusku, niemiecku i hiszpańsku.
Źródło: wydawnictwoalbatros.com/ frederickforsyth.prv.pl/ lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: telegraph.co.uk/ penguinrandomhouse.com/ thetimes.co.uk

Powieść "Śniadanie u Tiffany'ego" na podstawie, której nakręcono kultowy film z Audrey Hepburn w roli głównej, przyniosła mu największą popularność – 36. rocznica śmierci Trumana Capote


Truman Capote – właściwie Truman Steckfus Persons, urodził 30 września 1924 w Nowym Orleanie. Był jednym z najważniejszych pisarzy i scenarzystów amerykańskich XX wieku. Zasłynął przede wszystkim jako autor Śniadania u Tiffany’ego i Z zimną krwią. Obracał się w świecie kultowych postaci takich jak Andy Warhol, Audrey Hepburn, Frank Sinatra czy Marylin Monroe. Był w związku z Newtonem Arvinem, profesorem literatury.


Dzieciństwo spędził w Luizjanie, Missisipi i Alabamie. Mówiono, że nauczył się czytać i pisać, zanim trafił do szkoły. Natomiast po jej ukończeniu przez pewien czas pracował jako goniec w redakcji tygodnika The New Yorker, co stworzyło mu okazję do nawiązania pierwszych kontaktów literackich. W teście inteligencji, który wykonał w szkole, uzyskał wynik 215 punktów. Już w wieku jedenastu lat wiedział, że pragnie pewnego dnia zostać pisarzem i konsekwentnie dążył, by spełnić swe postanowienie (pierwsze opowiadanie napisał w wieku 8 lat). W końcu zadebiutował zbiorem nowel Zatrzaśnij ostatnie drzwi w 1943, później pojawiło się jeszcze kilka tomów jego opowiadań, ale sławę i uznanie zyskał dzięki dwóm powieściom – Inne głosy, inne ściany (1948), i Harfa traw (1951). Jest także autorem powieści, Śniadanie u Tiffany’ego z 1958 i Z zimną krwią z 1966.

W debiutującej książce, autor za pomocą 13-letniego bohatera, emocjonalnie powraca do własnego naznaczonego tułaczką dzieciństwa. Powieść błyskawicznie stała się bestsellerem, przez 9 tygodni utrzymywała się na liście New York Timesa. Bohater książki, opuszczony przez rodziców tuła się po Alabamie, ale jest to przede wszystkim wędrówka w poszukiwaniu własnej tożsamości. Do promocji tytułu wykorzystano zdjęcie jego samego cyknięte przez słynnego fotografa Harolda Halmę, co zapewniło prozaikowi sławę w kręgach nie tylko literackich, ale również towarzyskich. 


Natomiast Z zimną krwią utrzymana jest w zupełnie odmiennym tonie i napisana inną techniką. Jest to powieść faktu, drobiazgowo rekonstruująca szczegóły krwawej zbrodni, popełnionej przez dwóch recydywistów na czteroosobowej rodzinie farmerskiej z małego miasteczka, a następnie przedstawiająca równie szczegółowo przebieg procesu i zachowanie się zabójców przed wyrokiem i po nim, aż po sam dzień egzekucji. W ok 90% potrafił zapamiętać dosłowną treść wszystkich rozmów, które przeprowadził. Ta umiejętność ułatwiła napisanie mu tej powieści. Po sukcesie książki stał się jedną z najważniejszych osób w towarzyskich kręgach Nowego Jorku.

Nie ma na świecie kinomana, który nie znałby komedii romantycznej Śniadanie u Tiffany’ego. Scenariusz filmu został oparty na jego tekście o tym samym tytule, które opowiada o Holly Goligthly, młodej kobiecie, która przyjechawszy do Nowego Jorku, zjednuje sobie śmietankę towarzyską i uwodzi bogatych mężczyzn licząc na wyrwanie się z biedy. Za tę wspaniałą historię wdzięczna na pewno jest również Audrey Hepburn, która wcieliła się w filmie w główną rolę kobiecą. Do dziś jest to jedna z jej najbardziej pamiętnych kreacji aktorskich. W bohaterce zresztą możemy znaleźć cechy osobowości pisarza: aspirację do życia powyżej własnego statusu klasowego i zachłyśnięcie się blichtrem wyższych sfer.


Przez wiele lat pracował nad zamierzoną na proustowską skalę powieścią Answered Prayers, której nigdy nie ukończył. Zachowane trzy rozdziały wydano w 1987, z podtytułem Wysłuchane modły. Powieść, o wyraźnie autobiograficznym charakterze, portretująca nowojorskie środowisko artystyczne wraz z jego międzynarodowymi koneksjami, wywołała wzburzenie z powodu agresywnych i drastycznych charakterystyk wielu sławnych artystów i ludzi nauki. Dotychczasowi przyjaciele z wyższych sfer odwrócili się od niego. Nie poradził sobie z towarzyską śmiercią, więc zwrócił się w stronę narkotyków i alkoholu. To doprowadziło do śmierci 25 sierpnia 1984 roku w wieku niespełna 60 lat, w domu przyjaciółki Joanne Carson w Los Angeles. Przyczyną śmierci była choroba wątroby.

Na podstawie jego życia powstały filmy. W 2005 Bennett Miller wyreżyserował Capote, który przedstawia okres życia autora podczas pisania książki Z zimną krwią. Tytułowego bohatera zagrał Philip Seymour Hoffman. Zyskał on przychylne opinie krytyków filmowych i otrzymał wiele prestiżowych nagród i nominacji. W 2006 powstał obraz Bez skrupułów w reżyserii Douglasa McGratha, który opowiada również o okresie za jego życia, w którym pracował nad tą samą książką co w poprzednim filmie. W produkcji wystąpili m.in.: Toby Jones, Sandra Bullock i Daniel Craig. Film opowiada głównie o relacjach między artystą a oskarżonym o morderstwo, na podstawie którego powstała powieść.

Źródło: kultura.onet.pl/biografia24.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęcia: wyborcza.pl/hollywoodreporter.com/canalplus.com

Pamiętaj że wszystko, co uczynisz w życiu, zostawi jakiś ślad. Dlatego miej świadomość tego, co robisz (Być jak płynąca rzeka) – 73 lata temu urodził się Paulo Coelho


Paulo Coelho urodził się w Rio de Janeiro 24 sierpnia 1947 roku. Jego ojciec, Pedro, był inżynierem, a matka, Ligia, zajmowała się domem. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w jezuickiej szkole. To właśnie tam odkrył, że chce się zajmować pisaniem. Pierwszą nagrodę literacką zdobył w szkolnym konkursie poezji. Jego rodzice mieli jednak inne plany co do przyszłości syna. Chcieli, by został inżynierem i próbowali stłumić jego zamiłowanie do literatury. Ich upór, a także odkryte przez Paula dzieło Henry'ego Millera „Zwrotnik Raka”, obudziły w nim ducha buntu. Zaczął systematycznie łamać narzucane mu reguły. Ojciec wziął buntownicze zachowanie syna za objaw choroby psychicznej i trzy razy oddał go do kliniki psychiatrycznej.


Po ukończeniu szkoły Paulo związał się z grupą teatralną i rozpoczął pracę jako dziennikarz. W oczach klasy średniej teatr był wówczas siedliskiem rozpusty. Wystraszeni rodzice postanowili zamknąć syna w szpitalu psychiatrycznym i skierowali go na trzecie przymusowe leczenie. Po wyjściu ze szpitala pisarz stał się jeszcze bardziej zagubiony i zamknął się we własnym świecie, ale po kolejnych konsultacjach diagnoza brzmiała: “Paulo nie jest szalony i nie powinien przebywać w szpitalu psychiatrycznym. Musi po prostu nauczyć się stawiać czoło życiu”.

Trzydzieści lat po tamtych doświadczeniach napisał powieść Weronika postanawia umrzeć. Spotkała się ona z ogromnym społecznym odzewem. Coelho dostał ponad 1200 maili i listów opisujących podobne przeżycia. 22 stycznia 1999 roku senator Eduardo Suplicy odczytał fragment książki na sesji plenarnej senatu, co pomogło mu uzyskać aprobatę dla ustawy zabraniającej przymusowej hospitalizacji. Po tym okresie pisarz ku radości rodziców podjął studia prawnicze, ale niedługo potem je porzucił wracając do teatru. Lata 60 były okresem rozkwitu ruchu hipisowskiego. Nowe trendy zakorzeniły się także w Brazylii, Paulo nosił długie włosy i brał narkotyki, chcąc doświadczyć życia hippisowskiego w pełni. 


Mniej więcej w tym czasie muzyk i kompozytor Raul Seixas, poprosił o napisanie tekstów do jego piosenek. Ich druga płyta była ogromnym sukcesem. Były to pierwsze duże pieniądze dla przyszłego sławnego pisarza. Współpraca z Raulem trwała aż do 1976 roku. Coelho napisał ponad 60 piosenek i razem z przyjacielem zmienił brazylijską scenę rockową. W 1973 roku obaj przyłączyli się do Towarzystwa Alternatywnego - organizacji, która sprzeciwiała się ideologii kapitalistycznej i broniła prawa jednostki do życia w zgodzie z własną wolą, oraz kultywowała praktyki czarnej magii. Zaczęli publikować serię komiksów Kring - ha, w której domagali się zwiększenia swobód obywatelskich. Dyktatura uznała to za działalność wywrotową w związku z czym zostali zatrzymani i uwięzieni. Raula wkrótce zwolniono, ale Paulo został w więzieniu na dłużej, ponieważ uznano go za mózg całego przedsięwzięcia. 


Dwa dni po opuszczeniu więzienia Coelho został ponownie zatrzymany i przewieziony do wojskowego ośrodka tortur. Pozostał tam przez kilka dni. Później opowiada, że uniknął śmierci, gdyż udało mu się przekonać swoich prześladowców, iż jest niespełna rozumu, i że trzykrotnie przebywał w szpitalu psychiatrycznym. By dowieść obłędu próbował samookaleczać się w obecności swoich oprawców. W końcu przestali go torturować i wypuścili na wolność. Te doświadczenia głęboko wpłynęły na psychikę pisarza. Zdecydował on, iż ma już dość „doświadczania życia” i chce po prostu żyć normalnie. Znalazł pracę w wytwórni płytowej gdzie poznał swoją przyszłą żonę. W 1977 roku przenieśli się oboje do Londynu. Paulo zaczął stawiać pierwsze kroki jako pisarz, nie odnosząc jednak większych sukcesów. 

W następnym roku wrócił do Brazylii, gdzie podjął pracę jako menadżer w wytwórni płytowej. Pracował tam przez trzy miesiące, po czym rozstał się z żoną i porzucił pracę. W 1979 spotkał swoją starą przyjaciółkę, Christinę Oiticicę, z którą miał później się ożenić i która do dziś jest jego towarzyszką życia. Wyjechali oboje do Europy, gdzie zwiedzili wiele krajów. Podczas swojej podroży, za sprawą spotkanego mężczyzny, którego tożsamości nigdy pisarz nie ujawnił, poradził mu odbycie pielgrzymki. W 1987 napisał pierwszą książkę Pielgrzym, w której opisał doświadczenia z tej wędrówki i swoje odkrycie, iż w życiu najzwyklejszych ludzi zdarzają się rzeczy niezwykłe. Rok później napisał drugą, zupełnie odmienną tematycznie książkę Alchemik.


W 1990 roku opublikował Bridę, książką żywo zainteresowała się prasa. Uwaga ta, spowodowała także wyniesienie dwóch jego wcześniejszych książek na szczyty list bestsellerów. Sprzedaż Alchemika osiągnęła wielkość, jakiej nie uzyskała żadna inna książka w historii Brazylii. Pozycja ta trafiła nawet do Księgi Rekordów Guinessa. W maju 1993 roku Harper Collins wydał Alchemika w Stanach Zjednoczonych. Sukces książki w USA oznaczał początek międzynarodowej kariery. Kilku producentów z Hollywood wyraziło zainteresowanie kupnem praw do wersji filmowej, które ostatecznie w 1993 roku zakupił Warner Brothers. Paulo Coelho jest laureatem wielu prestiżowych nagród. Gościł w naszym kraju sześciokrotnie. Po Alchemiku wydał jeszcze niemal trzydzieści powieści, częściej niż raz na rok. Napisanie książki ponoć zajmuje mu tylko 15 dni.

Źródło: wyborcza.p/ lubimyczytac.pl/ paulocoelho.pl
Źródło zdjęcia: zszywka.pl/victor-mochere.com/tvn.24/planete.pl

Został uznany przez magazyn Time za jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób na świecie – 43 rocznica urodzin Johna Greena, któremu rozpoznawalność przyniosły bestsellerowe powieści dla młodzieży - „Gwiazd naszych wina” oraz „Papierowe miasta”


John Michael Green urodził się 24 sierpnia 1977 w Indianapolis. Jest amerykańskim pisarzem i wideoblogerem. John dorastał w Orlando na Florydzie. Ukończył prywatną szkołę artystyczną w stanie Ohio. Później spędził pięć miesięcy pracując jako kapelan studencki w Ogólnonarodowym Szpitalu Dziecięcym. Miał zamiar zostać księdzem, lecz doświadczenie w pracy z dziećmi cierpiącymi na choroby zagrażające życiu zainspirowało go do zostania autorem. Mieszkając przez kilka lat w Chicago, pracował w czasopiśmie recenzującym książki jako asystent wydawcy i redaktor. Zajmował również stanowisko krytyka. Od 2007 roku prowadzi wraz ze swoim bratem kanał edukacyjny zawierający treści z zakresu literatury, historii, fizyki oraz chemii. Debiutował znakomitą powieścią Szukając Alaski w 2005 roku. Następnie opublikował kilka powieści, jednak to ostatnia z nich – Gwiazd naszych wina – przyniosła mu ogromną poczytność i splendor. Jest także współautorem książki Will Grayson. 


Jego powieści zostały opublikowane w ponad 55 językach i wydrukowano w ponad 24 milionach egzemplarzy. Jest laureatem licznych nagród literackich. W 2014 autor został uznany przez magazyn Time za jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób na świecie. Od 5 lat obchodzony jest „Dzień Johna Greena” 14 lipca w rodzinnym mieście autora oraz 17 lipca w hrabstwie na Florydzie. Na podstawie jego powieści powstały filmy i seriale. W 2014 roku ukazała się adaptacja filmowa Gwiazd naszych wina z Shailene Woodley i Anselem Elgortem w rolach głównych.


Kolejna pozycja Papierowe miasta została zekranizowana w 2015 roku. W filmie wzięli udział m.in.: Nat Wolff i Cara Delevingne. Na podstawie Szukając Alaski  ukazał się miniserial. W oparciu o opowiadania W śnieżną noc nakręcono film, którego premiera odbyła się w listopadzie 2019 roku na Netflixie.

Pisarz w 2006 roku poślubił kuratorkę sztuki współczesnej, z którą  ma dwójkę dzieci. W wolnym czasie lubi oglądać mecze klubu FC Liverpool.


Źródło: en.wikipedia.org/johngreenbooks.com

Bądź dobrej myśli, bo po co być złej!!! – Światowy Dzień Optymisty


Świat według optymisty to w miarę bezpieczne miejsce, a jeśli chwilowo takie nie jest, zawsze można zmienić ten stan rzeczy na bardziej pozytywny. Optymista postrzega zdarzenia i innych ludzi jako dobre lub w dalszym rozrachunku prowadzące do dobrych konsekwencji.


Źródło: medonet.pl

James Rollins, właśc. James Paul Czajkowski – amerykański pisarz pochodzenia polskiego, autor powieści przygodowych, fantasy i thrillerów kończy 59 lat


James Rollins to pseudonim Jamesa Paula Czajkowskiego, urodzonego 20 sierpnia 1961 roku, amerykańskiego pisarzem o polskich korzeniach. Jego ojciec pracował w fabryce konserw, a matka była gospodynią domową i zajmowała się siedmiorgiem dzieci. Ukończył University of Missouri w Kolumbii w 1985, uzyskując tytuł doktora weterynarii. Wkrótce potem przeniósł się do Kalifornii, gdzie założył praktykę weterynaryjną. Często był wolontariuszem w lokalnych schroniskach.


Karierę literacką rozpoczął w 1999 roku powieścią o wyprawie do wnętrza Ziemi, Podziemny labirynt. Kolejne – m.in. Ekspedycja, Amazonia oraz książki z cyklu Sigma Force, zapoczątkowanego w 2004 r. Burzą piaskową – których akcja toczy się często w niedostępnych rejonach świata – dżunglach, głębinach oceanów czy w podziemnych grotach – odniosły międzynarodowe sukcesy. Pod pseudonimem James Clemens publikował także powieści fantasy, takie jak Shadowfall (2005) i Hinterland (2006)


Jego teksty przetłumaczono na ponad czterdzieści języków i sprzedano ponad 20 milionów książek. Inspirował się dziełami Julesa Verne'a i H. G. Wellsa, których prace wykorzystał jako trampolinę do tworzenia podobnych współczesnych powieści wypełnionych tym, co określa jako „magia, chaos i potwory”. Obecnie pisarz dzieli swój dom w górach Sierra Nevada z dwoma golden retrieverami. Lubi nurkować, pływać kajakiem i wędrować po górach. Uwielbia podróżować i poznawać nowe miejsca na całym świecie, które często są inspiracją dla jego kolejnej przygody z podróżami po świecie.

Źródło: wydawnictwoalbatros.com/wikipedia.org/goodreads.com/jamesrollins.com
Źródło zdjęć: ksiazki.wp.pl/ wydawnictwoalbatros.com

Jak powiedzieć kocham? Jak przekazać drugiej osobie, jak dużo dla nas znaczy? – Świętujemy Dzień Wyznawania Miłości


W kalendarzu świąt nietypowych pod datą 20 sierpnia znajdziemy międzynarodowy dzień wyznawania miłości. To wydarzenie nie jest tak popularne jak walentynki, ale jest świetną okazją, aby celebrować nasze uczucia.


Źródło: kalbi.pl

Zaczynał jako prozaik, uprawiał felietonistykę, pisywał scenariusze filmowe. I choć osiągał sukcesy, prawdziwą sławę i międzynarodowe laury zdobył jako dramaturg – 3. rocznica śmierci Janusza Głowackiego


Janusz Głowacki urodził się 13 września 1938 roku w Poznaniu. Był synem pisarza Jerzego Głowackiego i redaktorki literackiej Heleny Rudzkiej-Głowackiej. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, ale przeniósł się na wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Ostatecznie wrócił na UW i w 1961 r. ukończył filologię polską. Zaczynał jako prozaik, przez wiele lat uprawiał felietonistykę, pisywał scenariusze filmowe. Choć w każdej z tych dyscyplin osiągnął sukcesy, prawdziwą sławę i międzynarodowe laury zdobył jako dramaturg. Swój pierwszy tekst Na plaży opublikował w 1960 r. w „Almanachu Młodych”. W 1964 roku rozpoczął współpracę z tygodnikiem "Kultura", gdzie zwrócił na siebie uwagę jako autor błyskotliwych opowiadań i felietonów.  Szereg jego artykułów i esejów ukazało się w New York Timesie. Był wykładowcą na Columbia University, Bennington College. 


Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zaczął pisać również scenariusze filmowe. W tym okresie powstał film Andrzeja Wajdy Polowanie na muchy (1969) oparty na scenariuszu Głowackiego. Jednak największym sukcesem okazał się Rejs (1970) współautorstwa i w reżyserii Marka Piwowskiego, uważany za jedną z najlepszych polskich komedii. Ponadto napisał scenariusze do filmów: Trzeba zabić tę miłość (1972) Janusza Morgensterna, Choinka strachu (1982) Tomasza Lengrena, Wałęsa. Człowiek z nadziei (2013) Andrzeja Wajdy. Wspólnie z Pawłem Pawlikowskim był scenarzystą Zimnej Wojny (2018), który zdobył w Cannes nagrodę dla najlepszego reżysera, którą Pawlikowski dedykował pośmiertnie Januszowi Głowackiemu.


W grudniu 1981 roku, na kilka dni przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, wyjechał do Londynu na premierę swojej sztuki Kopciuch. Przedstawienie uznano za najlepszą produkcję roku. Jak wielu innych polskich twórców po wprowadzeniu stanu wojennego, zdecydował się pozostać za granicą. Osiadł w Stanach Zjednoczonych, gdzie skoncentrował się na twórczości dramatopisarskiej. Utworem, który zwrócił uwagę amerykańskich środowisk teatralnych była sztuka Polowanie na karaluchy (1986). Największym sukcesem stała się Antygona w Nowym Jorku (1992) z dużym powodzeniem grany w USA i Europie. Wydał kilka tomów opowiadań, między innymi Polowanie na muchy, Raport Piłata, Coraz trudniej kochać. Dwa tomy felietonów: W nocy gorzej widać, Powrót Hrabiego Monte Christo i powieści: Ostatni cieć i Moc truchleje. Ostatnia z pozycji została zatrzymana przez cenzurę, ukazując się najpierw w wydawnictwie podziemnym, następnie w innych krajach m.in Francji, Anglii, Grecji. Jego twórczość była tłumaczona na wiele języków.


Był laureatem prestiżowych amerykańskich nagród literackich. W 2005 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury w dziedzinie literatury, a w 2011 r. został laureatem Nagrody Literackiej miasta stołecznego Warszawy. W 2014 r. z rąk prezydenta Bronisława Komorowskiego odebrał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury. Został bohaterem książki "Dżanus. Dramatyczne przypadki Janusza Głowackiego" (2016), autorstwa Elżbiety Baniewicz. W 2018 roku w Łodzi odsłonięto mural, będący uhonorowaniem pisarza. Przedstawia on portret artysty oraz podpis: „I jak tu żyć bez Głowy?”. Na uroczystym odsłonięciu muralu pojawili się dwaj jego przyjaciele: Andrzej Pągowski, który jest jednocześnie autorem dzieła i Stanisław Tym.


Był żonaty z dziennikarką i reżyserką Ewą Zadrzyńską, z którą ma córkę Zuzannę Głowacką, felietonistkę, byłą publicystkę dziennika „The New York Times”. Drugą i ostatnią żoną była ukraińska aktorka i pieśniarka Olena Leonenko.

Pisarz zmarł 19 sierpnia 2017 roku w wieku 79 lat podczas wakacji w Egipcie. Spoczął w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

Źródła: instytutksiazki.pl/archive.is/encyklopediateatru.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęcia: wikipedia.pl/ polityka.pl/wiez.com.pl/plotek.pl