Jestem tutaj

Serca czytelników podbił już swoją pierwszą powieścią Pamiętnik. 55. rocznica urodzin Nicholasa Sparksa

Nicholas Charles Sparks urodził się 31 grudnia 1965 roku w Omaha w amerykańskim stanie Nebraska. Był jednym z trojga rodzeństwa. Jako dziecko mieszkał w Minnesocie, Los Angeles i w Grand Island w Nebrasce. Miał osiem lat, kiedy rodzina osiadła w Kalifornii. Jego ojciec był profesorem, a matka gospodynią domową, a następnie asystentką optyka. Nicholas ukończył z wyróżnieniem szkołę średnią. W 1984, otrzymał stypendium naukowe na Uniwersytecie w Notre Dame. Po roku przerwał naukę i podczas wakacji zainspirowany przez matkę napisał pierwszą powieść, która nigdy nie została opublikowana. Następnie wrócił na uczelnię, obierając za specjalizację rachunkowość i w 1988 z wyróżnieniem ukończył studia. Wiosną tego samego roku poznał Catherine, która poślubił  w lipcu 1989. Para zamieszkała w Sacramento w Kalifornii, gdzie napisał drugą powieść, która też nie zainteresowała wydawców. Przez następnych parę lat imał się różnych dorywczych prac, jak akwizycja czy ocena stanu nieruchomości. Próbował też sił w prywatnym biznesie. 

W 1990 napisał książkę wspólnie z Billy Millsem – złotym medalistą olimpijskim, która została wydana przez po tym, jak inne wydawnictwo ją odrzuciło. Książka sprzedała się zaledwie w 50 tysiącach egzemplarzy. W 1992 roku Sparks zatrudnił się przy sprzedaży środków farmaceutycznych i przeprowadził się do Waszyngtonu. W chwilach wolnych od pracy zaczął pisać Pamiętnik. Rozesłał skończony manuskrypt do wydawnictw, lecz dopiero dwa lata później odezwała się do niego agentka, wyrażając chęć reprezentowania go. Książka wydana została w 1996 roku i niemal natychmiast trafiła na listę bestsellerów „New York Timesa”, zapewniając pisarzowi ogólnoświatowy rozgłos. Kolejne lata przynosiły nowe świetnie przyjmowane przez czytelników powieści, jak List w butelce i Jesienna miłość, które niedługo potem zostały zekranizowane. 

W sumie jak dotychczas kilkanaście powieści Sparksa zostało przeniesionych na ekran, w tym oczywiście Pamiętnik. Film z Ryanem Goslingiem i Rachel McAdams w rolach głównych okazał się ogromnym kinowym sukcesem. Książki Nicholasa Sparksa, wśród których znajdują się jeszcze takie bestsellery jak Dla ciebie wszystko i Noce w Rodanthe, są tłumaczone na ponad pięćdziesiąt języków i jak dotychczas sprzedały się na całym świecie w nakładzie ponad 100 milionów egzemplarzy. Od wielu lat Sparks mieszka w Północnej Karolinie. Pisarz chętnie angażuje się w akcje charytatywne i dzieli się zarobioną fortuną z potrzebującymi. Wspiera też utalentowaną młodzież, fundując stypendia naukowe. Jako były sportowiec, przez cztery lata za darmo trenował drużynę lekkoatletyczną w liceum w New Bern, gdzie ufundował również remont bieżni. Wspólnie z żoną założył także chrześcijańską szkołę średnią The Epiphany School of Global Studies.


Źródło: merlin.pl/pl.wikipedia.org/nicholassparks.com
Źródło zdjęcia: thoughtco.com/superiortelegram.com

Był reprezentantem liryki symbolicznej, nazywanym często prekursorem egzystencjalizmu. 94. rocznica śmierci poety Rainera Marii Rilkego

 

Ra­iner Ma­ria Ril­ke to au­striac­ki po­eta na­zy­wa­ny pre­kur­so­rem eg­zy­sten­cja­li­zmu. Uro­dził się 4 grud­nia 1875 roku na terenie ówczesnych Austro-Węgier jako René Karl Wil­helm Jo­hann Jo­sef Ma­ria Ril­ke. Pod naciskiem rodziców rozpoczął w 1886 roku naukę w akademii wojskowej. Opuścił ją 5 lat później. Dzię­ki po­mo­cy wuj­ka, dalszą edukację odbywał prywatnie, przygotowując się do matury. Następnie stu­diował literaturę, historię sztuki oraz filozofię na Uni­wer­sy­te­cie Ka­ro­la w Pradze, a póź­niej  w Mo­na­chium. W 1897 r. Rilke nawiązał przyjaźń i romans z rosyjską pisarką Louise Andreas-Salomé i w jej towarzystwie zwiedzał Rosję, gdzie m.in. zawarł znajomość z Lwem Tołstojem. Spotkanie z autorem „Anny Kareniny”  wywarło znaczący wpływ na jego twórczość. Po namowie przyjaciółki zmienił swoje pierwsze imię, René, na Rainer. W 1901 r. poeta zawarł małżeństwo z rzeźbiarką Klarą Westhoff, ale po urodzeniu córki Ruth opuścił rodzinę. Zamieszkał w Paryżu, gdzie znalazł się w kręgu modernistów. Pracował nad monografią rzeźbiarstwa Auguste Rodina, fascynował się malarstwem Paula Cezanne’a, dużo pisał. 

Żył często w niedostatku, podróżował po Europie w poszukiwaniu źródeł utrzymania. W latach 1910-1922 przeżywał kryzys twórczy. Pierwsza wojna światowa zastała go w Niemczech i uniemożliwiła powrót do Paryża. Po wojnie przeprowadził się z Monachium do Szwajcarii. Znowu zaczął tworzyć i w 1922 r. wydał Elegie duinejskie, a następnie inne utwory. W tym czasie rozpoczęły się jego kłopoty ze zdrowiem. Niedługo przed śmiercią zdiagnozowano u niego białaczkę. Zmarł 29 grudnia 1926 roku w Szwajcarii w wieku 51 lat. Do spu­ści­zny, któ­rą zo­sta­wił po so­bie na­le­żą po­ezja, pro­za i li­sty. Do utwo­rów jego au­tor­stwa na­le­żą ta­kie dzie­ła jak Życie i pieśniAdwentSobie na świętowaniePoezje noweSonety do OrfeuszaPowiastki o Panu BoguAuguste Rodin, czy Pieśń o miłości i śmierci korneta Krzysztofa Rilke. Na podstawie jego życia oraz twórczości powstało wiele książek. Najnowsza  publikacja „Rainer Maria Rilke. Byt niezmierzony. Biografia” napisana przez Fritza Raddatza została wydana w 2019 roku.



Źródło: poezja.org/wikipedia.org/wolnelektury.pl
Źródło zdjęć: pl.pinterest.com/artmajeur.com/

Pierwszy zawsze pozostaje w pamięci, nawet jeśli nie jest spektakularny. O tym dlaczego warto się całować podpowiadamy w Międzynarodowy Dzień Pocałunku


Pocałunki
ca­łu­ję we wszyst­kich ko­lo­rach świa­ta
srebr­no i zło­to
ciem­ną czer­wie­nią ca­łu­ję
two­je war­gi osu­wa­ją się ze mnie
fio­le­to­wo i chmur­nie
gdy mil­czysz
bły­skiem zę­bów
po­tra­fię ubrać nie­bo
w naj­pięk­niej­szy wschód mi­ło­ści
po­łu­dnie - dusz­nym za­pa­chem po­ma­rań­czy
zni­ża się ku nam
bie­rze nas w sie­bie
roz­ża­rzo­ne nie­bie­skie słoń­ce
nic nie mó­wi­my nocy - noc jest głu­cha
czar­no ca­łu­je­my się o zmro­ku
ręką gła­dząc syp­ką ko­cią sierść. 

Halina Poświatowska

Wesołych Świąt


Pisarz, znawca języka i kultury śląskiej oraz ekspert w dziedzinie broni. 41. rocznica urodzin Szczepana Twardocha

 

Szczepan Twardoch to jeden z najbardziej cenionych współczesnych polskich pisarzy. Jest autorem głośnych, bestsellerowych powieści: Morfina (2012), Drach (2014), Król (2016), Królestwo (2018) i Pokora (2020). Szczepan Twardoch urodził się 23 grudnia 1979 roku. Wychował się na Śląsku, pochodzi z Knurowa – miejscowości sąsiadującej z Gliwicami. Studiował filozofię i socjologię na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych na Uniwersytecie Śląskim. Później próbował swoich sił na wielu frontach rynku pracy – był m.in. handlarzem zabytkowej broni białej i przedstawicielem wydawnictwa. Zaczął pisać, bo w żadnym innym zawodzie nie szło mu za dobrze, za to pisanie książek, jak się okazało, wychodzi mu po prostu znakomicie. Publikował na łamach wielu czasopism, m.in. w „Polityce”, był też felietonistą „Kawiarni Literackiej” i „Gazety Polskiej”. 

Jego debiut przypada na rok 2005, kiedy w księgarniach ukazał się zbiór opowiadań Obłęd rotmistrza von Egern. W jego literackim dorobku znajdują się również: uznawany za literackie odkrycie Wieczny Grunwald (2010), tom dzienników Wieloryby i ćmy (2015), zbiór opowiadań Ballada o pewnej panience (2017), wybór felietonów Jak nie zostałem poetą (2019) oraz wywiad z polskim zawodnikiem MMA Mamedem Khalidovem Lepiej byś tam umarł (2017). Jego twórczość była wielokrotnie doceniana przez krytyków literackich. Jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody Czytelników „Nike” za Morfinę. Szczepan Twardoch mieszka i pisze w Pilchowicach, na Górnym Śląsku. Częstym tematem poruszanym przez niego w jego publikacjach jest tożsamość bohatera, często powodujące wewnętrzne „zgrzyty” i autorefleksje. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków. W 2020 roku powstał ośmioodcinkowy serial na podstawie Króla w reżyserii Jana P. Matuszyńskiego z Michałem Żurawskim w tytułowej roli Jakuba Szapiry. Na ekranie możemy zobaczyć też m.in. Arkadiusza Jakubika, Magdalenę Boczarską i Borysa Szyca.


Źródło: merlin.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęcia: urodazycia.pl/vogue.pl

Podsumowując swoje życie powiedział: „Słowa, słowa, moje życie nie było niczym innym jak tylko słowami, grochem z kapustą, wieżą Babel przemilczeń i słów”. 31. rocznica śmierci Samuela Becketta

Samuel Beckett urodził się 13 kwietnia 1906 roku w Dublinie. Pomimo swojego irlandzkiego pochodzenia pisarz za swoją duchową ojczyznę uważał Francję. Dorastał w rodzinnym domu zbudowanym przez jego ojca, Williama. Ukończył Portora Royal School, następnie studiował anglistykę i romanistykę w Dublinie, gdzie również grał w uniwersyteckiej drużynie krykieta. Po ukończeniu studiów przez krótki czas pracował jako nauczyciel w Belfaście. W 1928 roku wyjechał do Paryża, gdzie zarabiał jako lektor języka angielskiego na uczelni. Tam poznał Jamesa Joyce’a, który wywarł znaczący wpływ na jego twórczość. Obaj pasjonowali się dziełami Dantego. Beckett był wielkim entuzjastą autora „Ulissesa” i napisał bardzo pochlebny esej na temat jego pisarstwa: Dante… Bruno. Vico… Joyce. W 1930 roku literat powrócił do Dublina, gdzie otrzymał stanowisko wykładowcy. Zajęcie to potraktował żartobliwie, prowadził wykłady o wymyślonym przez siebie francuskim poecie i zainicjowanym przez niego kierunku w literaturze. Po rezygnacji z posady podróżował po Europie i zajmował się działalnością krytyczną. 

Pierwszy sukces literacki osiągnął po publikacji poematu Whoroscope. W 1933 roku, po śmierci ojca Beckett przeżył poważne załamanie nerwowe i przebywał w szpitalu psychiatrycznym w Londynie. Podczas pobytu w klinice miał okazję uczestniczyć w wykładzie Carla Gustava Junga, co znacząco wpłynęło na powstanie jego najważniejszej sztuki Czekając na Godota. W 1935 roku odbył podróż do Niemiec, gdzie zetknął się z nazizmem. Po powrocie do Irlandii popadł w głęboki konflikt z matką, co skłoniło go do zamieszkania na stałe w Paryżu i odnowienia przyjaźni z Joycem. W 1938 roku ukazała się jego pierwsza powieść Murphy, w której pojawił się charakterystyczny dla jego pisarstwa typ bohatera, osamotnionego i zagubionego w rzeczywistości. Wątek ten autor rozwijał również w kolejnych powieściach Watt i Molly. Podczas II wojny światowej działał w ruchu oporu, po aresztowaniu jego członków przez Gestapo, pisarz zaczął się ukrywać. Wyjechał do nieokupowanej części Francji, gdzie przez kilka lat utrzymywał się, pracując na roli. W 1942 roku zjawił się w Normandii, gdzie służył jako tłumacz z ramienia Czerwonego Krzyża w szpitalu. Za swoją działalność otrzymał Krzyż Wojenny i Francuski Medal Uznania. 

W 1951 roku ukazała się najbardziej znana sztuka dramaturga, Czekając na Godota. Stała się ona symbolem całej twórczości Becketta. Dramat przedstawia dwóch kloszardów, Estragona i Vladimira, którzy przy krzaku i kamieniu czekają na Godota. Sztuka porusza problematykę egzystencjalną i metafizyczną, dotyczy najgłębszych zagadnień duchowości i sensu istnienia. W 1961 roku ożenił się ze swoją długoletnią partnerką Suzanne Dechevaux-Dumesnil. W 1969 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla, której nie odebrał osobiście. Samuel Beckett to jeden z najważniejszych współczesnych dramatopisarzy i artystów. Jako dramaturg stał się czołowym przedstawicielem teatru absurdu, jako prozaik był zaś jednym z pierwszych postmodernistów. Beckett swoje dzieła tłumaczył z angielskiego na francuski i odwrotnie. Tłumaczenia te były dość swobodne, w związku z czym różne wersje językowe zawierają pewne różnice. Oprócz sztuk teatralnych pisał słuchowiska radiowe, spektakle telewizyjne, a nawet scenariusz filmowy. Niektóre sztuki reżyserował samodzielnie. Był bardzo aktywny społecznie oraz politycznie. Występował przeciwko totalitaryzmowi, ostro przeciwstawiał się prześladowaniom politycznym na świecie i wspierał więźniów politycznych. Nie wyrażał zgody na wystawienie swoich sztuk w Republice Południowej Afryki w czasach apartheidu; protestował także przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce. Samuel Beckett zmarł w 1989 roku w Paryżu, pięć miesięcy po śmierci swojej żony.




Źródło:eszkola.pl/merlin.pl/pl.wikipedia.org
Źródło zdjęcia: wikipedia.pl/linternaute.fr/commons.wikimedia.org

Życie ludzkie na pozór to zwykły kawał, lecz on nie jest tak prosty, jak by się zdawał. 146. rocznica urodzin Tadeusza Boya Żeleńskiego, pisarza, poety-satyryka, kronikarza, eseisty


Tadeusz Boy-Żeleński urodził się 21 grudnia 1874 r. w Warszawie. To bez wąt­pie­nia jeden z naj­waż­niej­szych a za­ra­zem naj­bar­dziej fa­scy­nu­ją­cych po­sta­ci pol­skiej kul­tu­ry XX wieku. Ko­ja­rzo­ny był przede wszyst­kim z tłu­ma­cze­nia­mi li­te­ra­tu­ry fran­cu­skiej. Po­nad­to był rów­nież zna­ko­mi­tym pu­bli­cy­stą, po­etą, fe­lie­to­ni­stą oraz sa­ty­ry­kiem. Wy­cho­wał się w in­te­li­genc­kiej ro­dzi­nie – oj­ciec Wła­dy­sław był zna­nym kom­po­zy­to­rem, mat­ka z ko­lei pro­wa­dzi­ła buj­ne ży­cie to­wa­rzy­skie. Ich dom od­wie­dza­li m.in. Igna­cy Pa­de­rew­ski czy Oskar Kol­berg. Od 1892 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym okresie życia był związany ze środowiskiem krakowskiej bohemy artystycznej, nie stronił od alkoholu i gry w karty. Jako poeta zadebiutował w 1895 r. cykle sonetów. W 1898 roku przeprowadził się do Krakowa Stanisław Przybyszewski, który stał się jego nieodłącznym towarzyszem. W okre­sie póź­niej­szym doj­rza­ły już Boy wspo­mi­nał te cza­sy z mie­sza­ni­ną dy­stan­su oraz roz­rzew­nie­nia. Wy­star­czy tu­taj wspo­mnieć ta­ki tek­st, jak Bau­de­la­ire: po­eta kra­kow­ski


Po otrzymaniu dyplomu medycznego rozpoczął pracę w krakowskim Szpitalu św. Ludwika. Od roku 1906 udzielał się jako współautor programów Zielonego Balonika - kabaretu działającego w Jamie Michalikowej. Owocem pracy nad tekstami były Słówka - zbiór wierszowanych piosenek i utworów satyrycznych, wydany we Lwowie w 1913 r. Dwa lata później powołano go do armii austriackiej i do zakończenia pierwszej wojny światowej pracował jako lekarz kolejowy, w wolnych chwilach tłumacząc literaturę francuską. W 1919 r. Boy rozpoczął pracę recenzenta teatralnego. W 1922 roku za wybitne przekłady otrzymał Krzyż Kawalerski Legii Honorowej. W sumie przetłumaczył ponad 100 tomów francuskiej klasyki m.in. dzieła Moliera, Diderota, Woltera, Balzaka czy Prousta. Jako komentator wydał m.in.: Studia i szkice z literatury francuskiej, trzytomowe szkice Mózg i płeć, a także monografie: Molier i Balzak. W latach 1920-1939 opublikował w 17 tomach cykl felietonów teatralnych Flirt z Melpomeną.  Po prze­pro­wadz­ce do War­sza­wy kie­ro­wał Te­atrem Pol­skim. Prowadził również kampanie literackie, mające na celu demitologizację luminarzy polskiej literatury, wydając m.in. Brązowników i Obrachunki fredrowskie. 


Boy był współzałożycielem stacji sztucznego żywienia niemowląt "Kropla mleka" oraz pierwszej w Polsce poradni świadomego macierzyństwa. Propagował wzorce zdyscyplinowanego myślenia, krytykował pruderię obyczajową. Inspirował dyskusje, stawiał krępujące pytania, wdawał się w polemiki. Z uwagi na ostrość stawianych tez, bywał obiektem ataków, zwłaszcza ze strony episkopatu. Polemikę z nim podejmowali również intelektualiści i artyści, m.in. Stanisław Ignacy Witkiewicz. Po wybuchu II wojny światowej trafił do Lwowa, gdzie objął katedrę historii literatury francuskiej na tamtejszym uniwersytecie. Tam działał w oddziale Związku Literatów Polskich. 19 listopada 1939 r. podpisał oświadczenie pisarzy polskich za przyłączeniem Zachodniej Ukrainy do Rosji. Wkrót­ce po za­ję­ciu Lwo­wa przez Niem­ców, 3 lip­ca 1941 roku, Ta­de­usz Boy-Żeleń­ski zo­stał aresz­to­wa­ny i roz­strze­la­ny wraz z in­ny­mi lwow­ski­mi pro­fe­so­ra­mi. Miejsce jego pochówku jest nieznane.

Źródło: dzieje.pl/poezja.org
Źródło zdjęć: teologiapolityczna.pl//kobieta.onet.pl/merlin.pl

Warsztaty Umiejętności



Grudzień o nas pamięta
i przynosi nam święta,
więc na powitanie wszyscy
zaśpiewajmy mu.

Grudzień, grudzień, grudzień,
tak mówią o nim ludzie,
grudzień, grudzień, grudzień,
odwiedził nas.

Stał się wielką indywidualnością polskiego kina, któremu popularność przyniosły reżyserskie dzieła dotyczące tematyki Śląska. 2. rocznica śmierci Kazimierza Kutza


Kazimierz Kutz był polskim reżyserem, scenarzystą i pisarzem. Najbardziej znany z produkcji filmów: Krzyż walecznych, Sól ziemi czarnej oraz Zawrócony. Przyniosły mu sławę, popularność oraz wiele prestiżowych nagród. Kazimierz Julian Kutz urodził się 16 lutego 1929 w Szopienicach – dzielnicy Katowic, jako syn Franciszka i Anastazji Kuców. W późniejszych latach przyjął nazwisko Kutz, które jego przodkowie nosili w XIX wieku. Został absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach. W latach 50. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową w Łodzi. Po studiach sprawował funkcję asystenta Andrzeja Wajdy. W 1959 roku został już samodzielnym reżyserem, a jego debiutem był obraz Krzyż walecznych. W ciągu kolejnych kilku lat wyreżyserował również takie produkcje jak Ludzie z pociągu, Ktokolwiek wie..., a także Upał. Pod koniec lat 60. napisał scenariusz, a następnie zrealizował do niego film Sól ziemi czarnej. Politycznie Kazimierz Kutz zaczął się angażować już w latach 70., kiedy to związał się z opozycją nawiązując kontakty z „Solidarnością”. Przez swoje antysocjalistyczne poglądy był inwigilowany przez Służby Bezpieczeństwa, a w stanie wojennym – również internowany. 

Po wyborach w 1997 roku reżyser został senatorem. Ponadto w latach 2001-2005 pełnił urząd wicemarszałka Senatu. Po upadku komunizmu w Polsce został dyrektorem TV Kraków oraz kontynuował działalność reżyserską. Kutz oprócz filmów miał na swoim koncie także spektakle telewizyjne, m.in. Opowieści Hollywoodu, Do piachu czy Antygonę w Nowym Jorku. Ponadto reżyser jest również autorem książki Klapsy i ścinki. Mój alfabet filmowy i nie tylko, powieści Piąta strona świata oraz zbioru felietonów Fizymatenta, które ukazywały się na łamach katowickiego dodatku do Gazety Wyborczej. W pierwszej publikacji nakreślił portrety przyjaciół i bliskich ze świata filmowego, literackiego i artystycznego, m.in. Krzysztofa Zanussiego, Andrzeja Wajdy, Tadeusza Konwickiego, Tadeusza Łomnickiego i Tadeusza Różewicza. Powieść, której akcja rozgrywa się na Śląsku, przyniosła mu wyróżnienie w postaci nominacji do Nagrody Literackiej Gdynia. Na jej podstawie w 2013 roku Teatr Śląski w Katowicach zrealizował spektakl o tym samym tytule w reżyserii Roberta Talarczyka. Był trzykrotnie żonaty. Jego ostatnią żoną była aktorka Iwona Świętochowska-Kutz. Miał  czwórkę dzieci. Pod koniec życia mieszkał w domu opieki w Józefowie. Po długiej i ciężkiej walce z chorobą zmarł 18 grudnia 2018 roku w wieku 89 lat. Urna z jego prochami została złożona na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach. Uroczystość pogrzebowa miała charakter świecki. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i medali m.in.: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.


Źródło: eska.pl/wikipedia.org/merlin.pl
Źródło zdjęć: galeriastalowa.pl/polskieradio24.pl/plus.dziennikzachodni.pl/

Pisarz science fiction, który miał znaczący wpływ na rozwój tego gatunku literackiego. Uznany za jednego z prekursorów weird fiction. 92. rocznica urodzin Philipa K. Dicka

Philip Kindred Dick i jego siostra bliźniaczka, Jane Charlotte, urodzili się 16 grudnia 1928 roku w Chicago. Śmierć Jane 6 tygodni później miała głęboki wpływ na późniejsze życie przyszłego pisarza oraz na powracający w jego książkach motyw urojonego bliźniaka. Ich rodzicami byli Dorothy i Joseph Dick. Jego rodzina przeprowadziła się później nad zatokę San Francisco. Kiedy Philip miał 5 lat, jego ojciec został ponownie przeniesiony w związku z pracą. Gdy Dorothy odmówiła kolejnej przeprowadzki, ona i Joseph rozwiedli się. Oboje rodziców walczyło o prawo do opieki nad dzieckiem, które ostatecznie zostało przyznane matce. Dorothy, zdeterminowana aby wychować syna samodzielnie, przyjęła pracę w Waszyngtonie gdzie zamieszkali. Philip został przyjęty do szkoły gdzie ukończył 4 klasy podstawówki. W 1938 roku wraz z matką przeprowadził się do Kalifornii. W tym czasie Philip zaczął interesować się gatunkiem science fiction. 

Rozpoczął naukę w Liceum Berkley. On i jego koleżanka po fachu, Ursula K. Le Guin byli członkami tej samej klasy kończącej naukę w 1947 roku, jednak w tym okresie nie znali się. Po ukończeniu liceum zaczął uczęszczać na Uniwersytet Kalifornijski. Dick nie wybrał konkretnego kierunku studiów i uczęszczał na zajęcia z historii, psychologii, filozofii i zoologii. Podczas studiów filozoficznych stwierdził, że istnienie jest oparte na wewnętrznej ludzkiej percepcji, która niekoniecznie musi odpowiadać światu zewnętrznemu. Określał siebie jako akosmicznego panenteistę, wierząc że wszechświat jest przedłużeniem Boga. Po przeczytaniu prac Platona i rozważając możliwość istnienia metafizycznych światów, doszedł do wniosku, że w pewnym sensie świat nie do końca istnieje i nie ma sposobu na to, żeby sprawdzić jaki świat jest w rzeczywistości. To zagadnienie z jego wczesnych studiów pojawiało się jako temat przewodni wielu jego późniejszych utworów. Dick nie był w stanie kontynuować studiów z powodu trwających napadów lękowych. Po trzech miesiącach z powodu częstej nieobecności 1 stycznia 1950 roku został skreślony z listy studentów. Następnie podjął pracował w sklepie muzycznym. 

Zadebiutował w 1951 roku w prasie, jego opowiadania drukowano w kilku czasopismach. Pierwsza powieść zatytułowana Słoneczna loteria ukazała się w 1955 roku. Lata pięćdziesiąte były ciężkie dla Philipa i jego rodziny, rzucił pracę i próbował utrzymać się wyłącznie z pisania. W tym czasie powstały również powieści spoza gatunku science fiction, które jednak nie odniosły sukcesu. Przełom nastąpił w 1963 roku, kiedy ukończył powieść Człowiek z wysokiego zamku. Otrzymała ona Nagrodę Hugo, lecz pisarz zyskał sławę jedynie w kręgach miłośników science fiction, a większe wydawnictwa nadal nie przejawiały zainteresowania publikacją jego twórczości, co przekładało się na dalsze problemy finansowe. Lata sześćdziesiąte przyniosły jeszcze kultową powieść Blade Runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?, książkę Trzy stygmaty Palmera Eldritcha oraz uznawaną za jedną z najlepszych książek wszech czasów powieść Ubik. W życiu prywatnym Dick żenił się pięć razy i miał troje dzieci. Nadużywał alkoholu i narkotyków, zaś swoje uzależnienie tłumaczył tym, iż od dziecka musiał brać dużo leków i stąd wzięło się jego przyzwyczajenie do pigułek. Wiele wskazuje na to, że właśnie pod wpływem środków psychoaktywnych powstała znaczna część twórczości Dicka. 

Niektórzy łączą jego uzależnienie z dużym tempem pisania: w ciągu dwóch lat, w czasie największego uzależnienia, napisał 11 powieści i około 60 opowiadań. 23 marca 1972 pisarz próbował popełnić samobójstwo poprzez przedawkowanie nasennego bromku potasu. Później, szukając pomocy, został uczestnikiem programu rehabilitacyjnego. Okres uzależnienia stał się także prawdopodobnie inspiracją do napisania książki Przez ciemne zwierciadło, wydanej w 1977, pokazującej wizję świata degradowanego zarówno przez narkotyki, jak i organizacje starające się zapobiegać zjawisku narkomanii. Doświadczenia pisarza – nieudane życie osobiste, śmierć jego siostry bliźniaczki, nadużywanie narkotyków, fascynacja religią i życiem duchowym, a także podejrzewana u niego schizofrenia paranoidalna – popychały go do rozważań nad takimi zagadnieniami jak tożsamość, człowieczeństwo, równoległa rzeczywistość, istnienie innych światów oraz eksploracja odmiennych stanów świadomości. W ciągu swojego życia napisał on ponad 40 powieści oraz 121 opowiadań i jest uznawany za jednego z najlepszych autorów science fiction. Philip K. Dick zmarł 2 marca 1982 roku.



Źródło: merlin.pl/philipkdick.pl/encyklopediafantastyki.pl/pl.wikipedia.org

Znana na całym świecie amerykańska pisarka, jest autorką prawie stu powieści. Jej książki są przykładem znakomitego połączenia romansu, powieści sensacyjnej i obyczajowej. 7. rocznica śmierci Janet Dailey

 

Janet Dailey urodziła się  21 maja 1944 roku jako Janet Ann Haradon w stanie Iowa.
Edukację zakończyła na liceum.
Przez kilkanaście lat była sekretarką, dopiero w 1974 roku stała się pisarką w pełnym wymiarze czasu.
Zalicza się do najbardziej popularnych współczesnych pisarzy amerykańskich.
Tworzyła głównie romanse, powieści historyczne i gotyckie. Jej książki zostały przetłumaczone na 19 języków i sprzedane w ponad 300 milionach egzemplarzy. R
eputacja autorki ucierpiała w 1997 r., kiedy została pozwana za naruszenie praw autorskich przez Norę Roberts. Pani Dailey przyznała, że ​​dwie z jej powieści Aspen Gold (1991) i Notorious (1996) - zapożyczyły pomysły i fragmenty z prac pani Roberts. Przeprosiła, mówiąc ankieterom, że do plagiatu doszło, gdy jej mąż przechodził operację raka, a ona była pod „ogromnym stresem”. Pozew został rozstrzygnięty poza sądem za nieujawnioną kwotę.


Źródło: lubimyczytac.pl/nytimes.com
Źródło zdjęcia: nytimes.com

Swoją literaturę kierowała głównie do kobiet. W książkach przedstawia współczesny świat, który nieraz zaskakuje. 71. rocznica urodzin Moniki Szwaji

Monika Szwaja urodziła się 12 grudnia 1949 roku w Krobielewku – niedużej wsi położonej niedaleko Gorzowa Wielkopolskiego. Jako mała dziewczynka z rodzicami i starszym rodzeństwem przeprowadziła się do Szczecina, w którym uczęszczała do V Liceum Ogólnokształcącego. Przyszła pisarka rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie w Poznaniu. Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu podjęła się pracy na rzecz Ośrodka Telewizyjnego w Szczecinie. Wykonywała tam różnorakie zajęcia, od pracy w laboratorium, przez działalność asystentki reżysera montażu i inspektora programu, aż po reportera. Ostatecznie, podczas stanu wojennego pisarka została stamtąd zwolniona. Przez następnych osiem lat Monika Szwaja pracowała jako nauczycielka języka polskiego i historii. Pierwsze dwa lata tego okresu spędziła w Podgórzynie – wsi w województwie dolnośląskim, umiejscowionej w podnóży Karkonoszy, a następne sześć w szkołach w Szczecinie. Doświadczenia z tego okresu wykorzystała w pracy nad swoją wydaną w 2003 roku powieścią pod tytułem Jestem nudziarą. Książka okazała się sukcesem, który przyniósł autorce dużą popularność. W 1989 roku Szwaja ponownie związała się z telewizją, gdzie tym razem rozpoczęła karierę na stanowisku komentatora. 

Kilkanaście lat później autorka ostatecznie porzuciła pracę medialną i skupiła się wyłącznie na pisarstwie. Niemal każda książka Szwai okazywała się hitem na rynku czytelniczym. Pisarka, dzięki takim powieściom jak Powtórka z morderstwa, Zapiski stanu poważnego oraz Zupa z ryby fugu na trwałe zyskała sympatię czytelniczek. W kolejnych powieściach przedstawia losy różnych bohaterek borykających się z problemami miłosnymi. Jej książki wpisują się w nurt obyczajowy, po który chętnie sięgają kobiety w różnym wieku. W 2007 roku wraz Mariuszem Krzyżanowskim i Sławomirem Brudnym założyła Wydawnictwo SOL. Inspiracją dla nazwy spółki była sentencja Petroniusza „Sol omnibus lucet”, czyli „słońce świeci wszystkim”. Pisarka czuła ogromne przywiązanie do miasta, w którym dorastała. W 2004 roku został jej nadany przez Prezydenta Miasta honorowy tytuł Ambasadora Szczecina. Autorka miała jednego syna Wawrzyńca Szwaję, który pracuje jako realizator dźwiękowy w rozgłośni Radiu Szczecin. Monika Szwaja zmarła na skutek długotrwałej choroby 22 listopada 2015 roku. Pogrzeb odbył się sześć dni po śmierci pisarki i miał miejsce na szczecińskim Cmentarzu Centralnym.


Źródło: merlin.pl/ksiazki.wp.pl/pl.wikipedia.org
Źródło zdjęć: wikipedia.pl

Jeszcze kilka lat temu żyła w mobilnym domu, ledwo wiązała koniec z końcem. Swoją debiutancką powieść napisała na pożyczonym minilaptopie, któremu brakowało kilku przycisków. 41. rocznica urodzin Colleen Hoover

Colleen Hoover to amerykańska pisarka, znana szczególnie z książek zaliczanych do literatury New Adult. Urodziła się 11 grudnia 1979 roku jako Margaret Colleen Fite w Stanach Zjednoczonych. Po szkole średniej pisarka rozpoczęła edukację na kierunku praca socjalna na uniwersytecie w Teksasie. Po uzyskaniu dyplomu podejmowała się prac w zawodzie oraz związanych z nauczaniem. Duży wpływ na decyzję o podjęciu się napisania pierwszej powieści Pułapka, a następnie opublikowaniu jej w 2012 roku, miał zespół Avett Brothers. Autorka użyła w swojej debiutanckiej publikacji fragmentów tekstów piosenek ulubionej grupy muzycznej. Dzięki promocyjnej ofercie umieszczonej na ich oficjalnej stronie, utwór trafił do szerokiego grona odbiorców. Po kilku miesiącach został bardzo pozytywnie oceniony przez znaną blogerkę, a jego sprzedaż gwałtownie wzrosła. Pozostałe części cyklu: Nieprzekraczalna granica i Ta dziewczyna znalazły się na liście bestsellerów „New York Timesa”. Bezsprzecznie największą sławę i sukces przyniosła Hoover pozycja Hopeless. Inne powieści, które wyszły z pod jej pióra Losing Hope, Never, Never czy It Ends With Us, również cieszyły się popularnością, i zostały przetłumaczone na kilkanaście języków. Pisarka jest laureatką wielu nagród. Prywatnie od 20 lat jest żoną Heatha Hoovera, z którym ma trzech synów.



Źródło: merlin.pl/matras.pl/ksiazki.wp.pl
Źródło zdjęcia: lubimyczytac/amandaasays.blogspot.com

Miłość to troszczenie się o kogoś bardziej niż o siebie samego. 83. rocznica urodzin Bertrice Small amerykańskiej pisarki, autorki powieści obyczajowych oraz romansów

Bertrice Small urodziła się 9 grudnia 1937 roku na Manhattanie. Naprawdę nazywała się Bertrice Williams. Jej rodzice pracowali w branży nadawców telewizyjnych. Uczęszczała do placówki edukacyjnej dla dziewcząt prowadzonej przez anglikańskie zakonnice w stanie Nowy Jork. Wstąpiła do szkoły w Ohio, ale rzuciła ją i podjęła naukę w szkole sekretarskiej. Później pracowała jako asystentka w agencjach reklamowych. Przez 49 lat była żoną George'a Small'a, który zmarł w 2012 roku. Mieli syna Thomasa i czworo wnucząt. Mieszkała na wschodnim Long Island przez 30 lat. Była autorką 40 powieści, 36 historycznych romansów, 2 romantycznych fantazji. Miała na koncie także 4 opowiadania erotyczne. Autorka bestsellerów, m.in. na liście New York Timesa. Zdobywczyni wielu nagród literackich. W 2004 roku pisarka otrzymała nagrodę za całokształt twórczości od magazynu Romantic Times za wkład w gatunek romansu historycznego. Jej największymi pasjami były jej zwierzęta, ogród oraz praca. Zmarła 24 lutego 2015 roku w stanie Nowy Jork. 



Źródło: lubimyczytac/wikipedia.com
Źródło zdjęć: pinterest.com/independent.ie