Jego głównym osiągnięciem literackim był wielotomowy cykl powieściowy z czasów piastowskich znany jako Powieści piastowskie. 33. rocznica śmierci Karola Bunscha

 

Karol Bunsch urodził się 22 lutego 1898 roku w Krakowie. Był cenionym pisarzem historycznym. Rozpoznawalność przyniósł mu wielotomowy cykl zatytułowany Powieści piastowskie. Już pierwsza część serii Dzikowy skarb z 1945 roku zdobyła uznanie czytelników.

Młody twórca pochodził z rodziny inteligenckiej. Jego ojciec był rzeźbiarzem i profesorem Państwowej Szkoły Przemysłowej, matka natomiast wywodziła się z Lwowa, z rodziny znanych architektów. Uczęszczał do Gimnazjum Świętej Anny w Krakowie. Jeszcze przed maturą, mając 17 lat zaciągnął się w 1915 roku do Legionów Piłsudskiego, ukrywając przed komisją rekrutacyjną zbyt młody wiek. Jako żołnierz IV Pułku Piechoty III Brygady Legionów przeszedł chrzest bojowy pod Jastkowem. Niedługo później jednak opuścił wojsko z powodu ciężkiej choroby swojego ojca, który niedługo potem zmarł. Wkrótce ponownie znalazł się na froncie, tym razem już w armii austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ponownie wstąpił do Piechoty Legionów.

Był ranny podczas walk w Karpatach. Służbę w armii zakończył w stopniu porucznika. Za zasługi wojenne został odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości. Pomimo czynnego udziału w walkach na froncie, studiował jednocześnie prawo, filozofię i rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ostatecznie ukończył tylko studia prawnicze. W 1922 roku zdobył tytuł doktora w tej dziedzinie. Po aplikacji i egzaminie podjął pracę jako sędzia w Oświęcimiu. W 1925 roku wziął ślub z łuczniczką i córką prawnika Zofią Redych. 3 lata później założył kancelarię adwokacką, a od 1932 roku pracował jako syndyk Krakowa. Był również miłośnikiem aktywności fizycznej. Pomimo kariery prawniczej wiele uwagi poświęcał zajęciom sportowym, uprawiał gimnastykę wyczynową, był wielokrotnym zwycięzcą zawodów strzeleckich. Uprawiał turystykę i narciarstwo, był zamiłowanym wędkarzem, ale przede wszystkim myśliwym. Miał pasje kolekcjonerskie, interesował się numizmatyką i zbierał białą broń. 

Jako autor zaczął się rozwijać we wczesnych latach 40. Wtedy to powstały pierwsze szkice jego utworów. Zaraz po wojnie zadebiutował pozycją Dzikowy skarb (1945), wkrótce potem ukazały się następne książki opowiadające o kluczowych wydarzeniach w początkach państwa polskiego: Ojciec i syn (1946), Imiennik – Śladem pradziada (1949) oraz Imiennik – Miecz i pastorał (1949). W ten sposób rozpoczął pracę nad cyklem Powieści piastowskich, który rozbudowywał i uzupełniał aż do roku 1984. Kontynuował w nich tradycję polskiej powieści historycznej wywodzącą się od Józefa Ignacego Kraszewskiego. Oparte na rzetelnej, choć reprezentującej ówczesny sposób interpretowania wiedzy historycznej, jego utwory zdobyły od razu wielką popularność dzięki atrakcyjnej fabule i silnej narracji. Odtwarzające w zbeletryzowanej formie fakty historyczne książki te podkreślają rolę silnych osobowości w biegu dziejów i konfliktach politycznych. 

Na początku lat 50. zakończył działalność prawniczą i całkowicie poświęcił się pisarstwu. Zaowocowało to wydaniem kolejnych dzieł, m.in. Zdobycia Kołobrzegu czy Psiego pola. Zdobyły one podobną popularność jak ich poprzedniczki. W latach 1955-1967 opublikował trylogię o Aleksandrze Wielkim, Olimpias (1955), Parmenion (1967) i Aleksander (1967). Wydał również książki, których fabuła ulokowana jest w czasach Jagiellonów m.in. O Zawiszy Czarnym opowieść oraz Warna 1444. Zajmował się ponadto przekładami z literatury niemieckiej i angielskiej, przetłumaczył m.in.: Stulecie detektywów oraz Stulecie chirurgów  Jürgena Thorwalda, Moje życie Isadory Duncan  i Trzecią Rzeszę w krzyżowym ogniu pytań W. M. Kempnera. Pod koniec życia zajął się również pisaniem wspomnień doprowadzonych do okresu okupacji hitlerowskiej, które jednak nie zostały wydane. Zdobył wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki. Ponadto nagrodzono go Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2002 roku jego imieniem nazwano jedną z ulic w Krakowie. Karol Bunsch zmarł w Krakowie 24 listopada 1987 w wieku 89 lat. Grób pisarza znajduje się na Cmentarzu Salwatorskim.

Źródło: merlin.pl/karolbunsch.pl
Źródło zdjęć: .karolbunsch.pl/imged.pl/wikipedia.org