Podsumowując swoje życie powiedział: „Słowa, słowa, moje życie nie było niczym innym jak tylko słowami, grochem z kapustą, wieżą Babel przemilczeń i słów”. 31. rocznica śmierci Samuela Becketta

Samuel Beckett urodził się 13 kwietnia 1906 roku w Dublinie. Pomimo swojego irlandzkiego pochodzenia pisarz za swoją duchową ojczyznę uważał Francję. Dorastał w rodzinnym domu zbudowanym przez jego ojca, Williama. Ukończył Portora Royal School, następnie studiował anglistykę i romanistykę w Dublinie, gdzie również grał w uniwersyteckiej drużynie krykieta. Po ukończeniu studiów przez krótki czas pracował jako nauczyciel w Belfaście. W 1928 roku wyjechał do Paryża, gdzie zarabiał jako lektor języka angielskiego na uczelni. Tam poznał Jamesa Joyce’a, który wywarł znaczący wpływ na jego twórczość. Obaj pasjonowali się dziełami Dantego. Beckett był wielkim entuzjastą autora „Ulissesa” i napisał bardzo pochlebny esej na temat jego pisarstwa: Dante… Bruno. Vico… Joyce. W 1930 roku literat powrócił do Dublina, gdzie otrzymał stanowisko wykładowcy. Zajęcie to potraktował żartobliwie, prowadził wykłady o wymyślonym przez siebie francuskim poecie i zainicjowanym przez niego kierunku w literaturze. Po rezygnacji z posady podróżował po Europie i zajmował się działalnością krytyczną.

Pierwszy sukces literacki osiągnął po publikacji poematu Whoroscope. W 1933 roku, po śmierci ojca Beckett przeżył poważne załamanie nerwowe i przebywał w szpitalu psychiatrycznym w Londynie. Podczas pobytu w klinice miał okazję uczestniczyć w wykładzie Carla Gustava Junga, co znacząco wpłynęło na powstanie jego najważniejszej sztuki Czekając na Godota. W 1935 roku odbył podróż do Niemiec, gdzie zetknął się z nazizmem. Po powrocie do Irlandii popadł w głęboki konflikt z matką, co skłoniło go do zamieszkania na stałe w Paryżu i odnowienia przyjaźni z Joycem. W 1938 roku ukazała się jego pierwsza powieść Murphy, w której pojawił się charakterystyczny dla jego pisarstwa typ bohatera, osamotnionego i zagubionego w rzeczywistości. Wątek ten autor rozwijał również w kolejnych powieściach Watt i Molly. Podczas II wojny światowej działał w ruchu oporu, po aresztowaniu jego członków przez Gestapo, pisarz zaczął się ukrywać. Wyjechał do nieokupowanej części Francji, gdzie przez kilka lat utrzymywał się, pracując na roli. W 1942 roku zjawił się w Normandii, gdzie służył jako tłumacz z ramienia Czerwonego Krzyża w szpitalu. Za swoją działalność otrzymał Krzyż Wojenny i Francuski Medal Uznania.

W 1951 roku ukazała się najbardziej znana sztuka dramaturga, Czekając na Godota. Stała się ona symbolem całej twórczości Becketta. Dramat przedstawia dwóch kloszardów, Estragona i Vladimira, którzy przy krzaku i kamieniu czekają na Godota. Sztuka porusza problematykę egzystencjalną i metafizyczną, dotyczy najgłębszych zagadnień duchowości i sensu istnienia. W 1961 roku ożenił się ze swoją długoletnią partnerką Suzanne Dechevaux-Dumesnil. W 1969 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla, której nie odebrał osobiście. Samuel Beckett to jeden z najważniejszych współczesnych dramatopisarzy i artystów. Jako dramaturg stał się czołowym przedstawicielem teatru absurdu, jako prozaik był zaś jednym z pierwszych postmodernistów. Beckett swoje dzieła tłumaczył z angielskiego na francuski i odwrotnie. Tłumaczenia te były dość swobodne, w związku z czym różne wersje językowe zawierają pewne różnice. Oprócz sztuk teatralnych pisał słuchowiska radiowe, spektakle telewizyjne, a nawet scenariusz filmowy. Niektóre sztuki reżyserował samodzielnie. Był bardzo aktywny społecznie oraz politycznie. Występował przeciwko totalitaryzmowi, ostro przeciwstawiał się prześladowaniom politycznym na świecie i wspierał więźniów politycznych. Nie wyrażał zgody na wystawienie swoich sztuk w Republice Południowej Afryki w czasach apartheidu; protestował także przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce. Samuel Beckett zmarł w 1989 roku w Paryżu, pięć miesięcy po śmierci swojej żony.