140. rocznica śmierci Gustawa Flauberta

Gustaw Flaubert urodził się w 1821 roku Rouen we Francji. Pod naciskiem ojca podjął studia prawnicze w Paryżu, które miały zapewnić mu karierę adwokacką. Traktował je jednak z dystansem i przerwał je po wystąpieniu objawów epilepsji. Swoją chorobę, źle postrzeganą w XIX wieku, utrzymywał do końca życia w tajemnicy i wiedzieli o niej tylko najbliżsi przyjaciele. Mając 25 lat opuścił więc Paryż, poświęcając się bez reszty pisarstwu, co umożliwiał mu znaczny spadek po ojcu. Powrócił do Croisset w pobliżu Rouen. 

Pisarz nigdy się nie ożenił. Zdaniem biografów jedynym poważnym związkiem miłosnym w jego życiu był związek ze sporo starszą, znaną poetką Louise Colet. W latach późniejszych odbywał podróże, w czasie których doskonalił swój warsztat pisarski i nabywał doświadczeń. Lata siedemdziesiąte były trudnym okresem dla pisarza, któremu podczas wojny francusko-pruskiej (1870) dom zajęli Prusacy i który po śmierci matki w 1872 z powodu źle poczynionych inwestycji popadł w trudności finansowe. 

Przygnębiała go również utrata przyjaciół, zmarli jego przyjaciele, dawna wieloletnia kochanka Louise Colet i ważna dla niego w późniejszym okresie życia George Sand. Flaubert zmarł 8 maja 1880 roku w swoim domu w Croisset z powodu wylewu krwi do mózgu, mając jedynie 58 lat. Pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu w Rouen. W pogrzebie uczestniczyli m.in. E. Zola, A. Daudet, G. de Maupassant i Edmond de Goncourt.

Słynął jako pisarz niestrudzony w pracy twórczej, którą traktował jak codzienny obowiązek, narzucając sobie w pisaniu wysokie wymagania wraz z niezwykłą precyzją oraz dyscypliną słowa. Jego pierwszą powieścią była skandalizująca Pani Bovary (1856). Następnie opublikowane zostały Salambo (1862), Szkoła uczuć (1869), Kuszenie św. Antoniego (1874), Trzy opowieści (1877) oraz Bouvard i Pecuchet (1881). Choć twórczość Flauberta budziła dużą niechęć i bulwersowała francuską opinię publiczną, został on szybko umieszczony w historii literatury jako spadkobierca realistycznej szkoły powieściowej Honoriusza Balzaka. 

Najsłynniejsza powieść Flauberta, Pani Bovary, powstała na podstawie autentycznego wydarzenia, jakim była samobójcza śmierć żony prowincjonalnego lekarza, która osierociła małą córeczkę. Autor ukazuje w książce upadek kobiety już w chwili zawarcia przez nią związku małżeńskiego. Salambo, to powieść o iluzji i nietrwałości Kruchość istnienia symbolicznie ukazuje śmierć głównej bohaterki w finałowej scenie utworu. Pani Bovary i Salambo dekretem z 1864 r. zostały umieszczone przez Watykan w indeksie ksiąg zakazanych.  

Źródło: wikipedia/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęcia: dzieje.pl