Maria Kuncewiczowa urodziła się 30 października 1895 roku w Samarze w Rosji. Była córką nauczyciela matematyki, oraz utalentowanej skrzypaczki. Rodzina, po wielu latach pobytu w Rosji, zdecydowała się na powrót do Królestwa Polskiego w 1899 roku. W Warszawie przyszła pisarka rozpoczęła edukację w prywatnych pensjach. W 1913 roku uzyskała dyplom nauczycielki domowej. Nie przystąpiła jednak do pracy, gdyż rok później wyjechała do Paryża, gdzie uczęszczała na wykłady literatury francuskiej. Po powrocie do Polski rozpoczęła studia filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a później kontynuowała je w Warszawie. W tym czasie pracowała także jako tłumaczka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Debiutowała w roku 1918 opowiadaniem Bursztyny, które ukazało się w czasopiśmie studenckim. Jednak jej dzieła doceniono dopiero w drugiej połowie lat dwudziestych. Wybrankiem serca pisarki został eseista, polityk i prawnik Jerzy Kuncewicz. Para pobrała się w 1921 roku, a rok po ślubie na świat przyszedł ich syn, Witold.

Pasją Marii obok pisania była również  muzyka. W 1925 rozpoczęła naukę śpiewu w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Ostatecznie jednak postanowiła skoncentrować się na literaturze. Wydany w 1927 roku zbiór opowiadań Przymierze z dzieckiem zwrócił na autorkę uwagę literatów i krytyków. W swoich dziełach koncentrowała się  na przeżyciach wewnętrznych. Psychikę ludzką widziała jako złożoną konstrukcję, uwypuklała znaczenie przeszłości w zrozumieniu stanów emocjonalnych doznawanych przez daną jednostkę. W tym celu powieściopisarka często posługiwała się retrospekcjami. Za jej najważniejsze dzieło, a zarazem jedno ze szczytowych osiągnięć polskiej powieści psychologicznej uważana jest Cudzoziemka z 1936 roku. Początek lat trzydziestych obfitował w bolesne dla pisarki wydarzenia. Najpierw zmarła jej matka, rok później odszedł ojciec i brat. Po wybuchu II wojny światowej małżeństwo Kuncewiczów udało się do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii. Tam obiecująca literatka poświęca się działaniu na rzecz PEN Clubu oraz eksponowaniu hitlerowskich zbrodni dokonywanych w Polsce. 

W powojennej twórczości autorka starała się dokonać rozliczenia przerażającego doświadczenia, jakim były lata 1939 – 1945. Następnym przystankiem w życiu Marii Kuncewiczowej były Stany Zjednoczone. W 1958 r. odwiedziła Polskę, lecz już w 1959 powróciła za ocean, gdzie prowadziła wykłady z literatury polskiej. Na stałe wróciła do kraju w 1970 r. Zamieszkała wtedy w Kuncewiczówce, domu wybudowanym w latach 30 w Kazimierzu Dolnym z inicjatywy męża pisarki. W tym okresie autorka „Cudzoziemki” nie pisała już wiele, lecz bardzo aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym swojego miasta propagując wiedzę o min i jego zabytkach. W 1974 roku, w uznaniu dorobku artystycznego Maria otrzymała nagrodę państwową I- go stopnia.  Niezależnie od utworów prozatorskich Kuncewiczowa jest autorką pierwszej w Polsce powieści radiowej "Dni powszednie państwa Kowalskich kontynuowanej jako Kowalscy się odnaleźli. Część odcinków była emitowana przez Radio Wolna Europa. W 1984 roku Maria Kuncewiczowa musiała zmierzyć się ze śmiercią męża. Powstało wówczas ostatnie dzieło jej życia Listy do Jerzego, które wydane zostały w 1988 roku. Pisarka zmarła 15 lipca 1989 roku w Lublinie.

Dzisiaj przypominamy postać Carlo Collodi, twórcy znanej na całym świecie drewnianej kukiełki o imieniu Pinokio, którego nos wydłużał się za każdym razem kiedy kłamał...

Źródło: ksiazki.wp.pl/granice.pl
Źródło zdjęć: thegazette.com/guideposts.org

Leniwce, to średniej wielkości nadrzewne zwierzęta z mocnymi kończynami, opatrzonymi bardzo długimi pazurami, na których poruszają się grzbietem w dół, zwisając z gałęzi drzew. Dzisiaj te urocze zwierzęta obchodzą swoje święto.

Jonathan Swift to irlandzki pisarz znany przede wszystkim z Podróży Guliwera. Urodził się 30 listopada 1667 roku w Dublinie. Początkowo publikował pod pseudonimami lub anonimowo. Ojciec zmarł kilka miesięcy przed jego narodzeniem, dlatego w wychowaniu chłopca pomagał wujek. Matka, aby utrzymać dzieci wyjechała do Anglii. Jonathan początkowo nauki pobierał w domu, następnie uczył się w irlandzkiej uczelni w Dublinie. Po zakończonej edukacji zamieszkał z matką w Leicester. W wieku 22 lat został sekretarzem eseisty i męża stanu Williama Temple'a, u którego zamieszkał. Parę lat później przyjął święcenia kapłańskie, ale nie udało mu się uzyskać parafii w Anglii. Potem ponownie został domownikiem i sekretarzem Temple'a, do 1699, kiedy objął probostwo, a następnie dziekanat kościoła Św. Patryka w Dublinie.

W czasie pobytu w domu polityka poznał 8-letnią córkę kupca, z którą się zaprzyjaźnił. Estera Johnson - „Stella” wywarła duży wpływ na życie pisarza. Była najpierw jego uczennicą, a po uzyskaniu przez nią pełnoletności towarzyszką życia. Od 1700 roku Jonathan Swift napisał wiele swoich prac. Cztery lata później ukazało się jego pierwsze dzieło A Tale of a Tub, będące satyrą na moralność i etykę angielską. Wydał również  The Battle of the Books, książkę traktowaną jako wprowadzenie do wcześniejszej publikacji. Prozaik wyśmiewał kult nauki, religijną hipokryzję oraz poddawanie się czasowym literackim modom. Robił to za pomocą ironii i groteski. Utwory te stały się najważniejszymi tytułami w jego wczesnym dorobku. W 1710 roku został redaktorem pisma, w którym publikował swoje poglądy. 

Jego najsłynniejszym dziełem, które stało się najważniejszą lekturą angielskiego oświecenia, są Podróże Guliwera do wielu odległych narodów świata z 1726 roku. Początkowo książka była ostrą powieścią satyryczną, przedstawiającą krytycznie angielskie społeczeństwo. Jej tłumaczenia mają jednak kilka wariantów zostały bowiem dostosowane do odbiorców. W szczególności cieszy się zainteresowaniem wśród dzieci i młodzieży. Głównym bohaterem jest Lemuel Guliwer, zaczynający wyprawę statkiem jako lekarz pokładowy, który trafia do krainy liliputów, przez co poznaje świat olbrzymów. Po licznych przygodach i przemyśleniach rusza w dalszą drogę. Jego podróż kończy się w momencie, kiedy to on staje się mniejszy i zdany na łaskę silniejszych. Książka była wielokrotnie ekranizowana - po raz pierwszy już w 1902 jako film niemy. Ze współczesnych adaptacji, najnowszy jest obraz amerykańskiej produkcji z 2010 roku. Jack Black, Jason Segel oraz Emily Blunt wystąpili w rolach głównych. W 1742 roku Jonathan Swift dostał udaru mózgu, wskutek czego stracił zdolność mówienia. Zmarł 19 października 1745 roku w Londynie. Został pochowany obok ukochanej „Stelli” w katedrze św. Patryka w Dublinie.

Źródło: zyciorysy.pl/wolnelektury.pl/wikipedia.org
Źródło zdjęcia: thedailybeast.com/opetaniczytaniem.pl/thestoryofsnark.wordpress.com/

Günter Grass był wielokrotnie nagradzany, ale najważniejszym wyróżnieniem stała się Nagroda Nobla w dziedzinie literatury przyznana w 1999 roku. Jego ostatnim wydanym dziełem jest powieść Skrzynka napisana w 2009. Kilka lat wcześniej niemiecki pisarz ujawnił tajemnicę swojej służby w SS. Teraz zastanawia się, czy potrafił być dobrym ojcem. W 1992 roku Günter Grass założył w Berlinie Fundację im. Daniela Chodowieckiego nazwaną od imienia polsko-niemieckiego grafika, której celem jest współpraca między artystami niemieckimi i polskimi. Swoją popularność jako pisarza wykorzystywał często, aby publicznie komentować polityczne i społeczne wydarzenia. W 2012, po opublikowaniu wiersza Co musi zostać powiedziane, w którym zarzuca Izraelowi, że jest większym zagrożeniem dla pokoju na świecie niż Iran, w Niemczech wielu publicystów zarzuciło Grassowi antysemityzm. Izraelskie MSW uznało go za persona non grata i zabroniło wjazdu na swoje terytorium. Pisarz uznał zarzuty za obraźliwe i twierdził, że padł ofiarą nagonki. 

Zmarł 13 kwietnia 2015 r. Pochowany został w kręgu najbliższej rodziny 29 kwietnia na cmentarzu w Behlendorf, wsi, w której  mieszkał od wielu lat. W 2002 r. na pl. Wybickiego w gdańskim Wrzeszczu powstał pomnik-ławeczka, upamiętniający głównego bohatera powieści Blaszany bębenek Oskara Matzeratha. W 2015 podjęto decyzję, w myśl której zgodnie z pierwotną koncepcją do postaci Oskara dołączył jego zmarły twórca Günter Grass, z nieodłączną fajką w ręku, książką na kolanach oraz nawiązującymi do jego twórczości figurkami ślimaka i kumaka. Noblista zastrzegł bowiem sobie, aby nie stawiać mu pomników za życia, w związku z czym gotowa rzeźba Grassa spędziła kilkanaście lat w magazynie. Figura zmarłego noblisty została odsłonięta 16 października 2015.

Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl/merlin.pl
Źródło zdjęcia: timesofindia.indiatimes.com/ newrepublic.com/ tvn24.pl