Hans Hellmut Kirst urodził się 5 grudnia 1914 roku w Ostródzie (wówczas Osterode, Prusy Wschodnie). Tutaj ukończył szkołę powszechną i gimnazjum, a następnie Wyższą Szkołę Handlową. Jeszcze jako kilkunastoletni chłopiec przeprowadził się do Morąga, a później do Nidzicy. Częste przeprowadzki wiązały się z pracą ojca, który był wschodniopruskim funkcjonariuszem policji. W 1932 roku podjął pracę w biurze rachunkowym dóbr rycerskich Mühlen (Mielno). Za radą ojca wstąpił 1 kwietnia 1933 do Reichswehry i został żołnierzem zawodowym. Swoją karierę wojskową rozpoczął w 1 Pruskim Pułku Artylerii Przeciwlotniczej stacjonującym w Królewcu (dzisiejszy Kaliningrad, Rosja). Wcześniej związał się z młodzieżową organizacją Hitlerjugend, dla której w okolicach Morąga i Gietrzwałdu organizował obozy. We wrześniu 1939 roku wziął udział w agresji wrześniowej, a następnie w napaści na Francję. Uczestniczył również w kampanii prowadzonej przez Wehrmacht w ZSRR. W latach 1943–1945 był oficerem nadzorującym i nauczycielem historii wojny w Szkole Lotnictwa Wojennego w Bawarii. Jako adiutant dodatkowo przez kilka tygodni pełnił funkcję oficera prowadzącego. Krótko przed końcem wojny piastował urząd szefa baterii sztabowej w Szkole Wojennej. W szkole tej służył Franz Josef Strauß, późniejszy premier Bawarii, który miał duży wpływ na powojenne życie Kirsta. 

Po kapitulacji III Rzeszy pisarz został zatrzymany w areszcie śledczym amerykańskiego obozu internowania w Garmisch-Partenkirchen, kiedy Franz Josef Strauß doniósł Amerykanom o tym, że Kirst jest nazistą. Doniesienie to było bezpodstawne, stało się jednak przyczyną długoletniego sporu listownego pomiędzy mężczyznami. Dziewięć miesięcy później Kirst został zwolniony z aresztu jako „politycznie nieobciążony”. Po internowaniu imał się różnych okazjonalnych zajęć. W tym czasie powstały też pierwsze literackie notatki. Między innymi szkic powieści, który posłużył później za podstawę do trylogii 08/15. Jego inspiracją był niemiecki pisarz Erich Maria Remarque. Kirst musiał jeszcze potwierdzić brak nazistowskich przekonań przed Izbą Orzekającą o denazyfikacji. Jej przewodniczącym był wspomniany wcześniej Franz Josef Strauß, który wydał literatowi dwuletni zakaz publikacji. W roku 1947 Kirst przeniósł się do Monachium, gdzie objął posadę krytyka filmowego w dzienniku. Doświadczony przeżyciami wojennymi był przeciwnikiem każdej formy zbrojeń. Gdy więc zaczęto rozmowy o powołaniu Federalnych Sił Zbrojnych (Bundeswehra) ostro skrytykował ten pomysł. Postawa ta była przyczyną kolejnego sporu z Franzem Josefem Straußem, który w tym czasie był ministrem obrony RFN. 

Pierwszą wydaną przez niego książką była powieść „Nazywaliśmy go Galgenstrick” z 1950 roku, którą przetłumaczono na siedem języków. Prawdziwą sławę i uznanie na świecie przyniósł mu jednak wydany w 1954 pierwszy tom trylogii „08/15”. Dzięki niej Kirst awansował do miana najbardziej poczytnego autora powojennych Niemiec. Stając się w latach 60. niezależnym finansowo, zaczął pomagać potrzebującym. Tantiemy uzyskane ze sprzedaży swoich książek przekazywał między innymi organizacjom socjalnym w Izraelu. Wspomagał również sieroty wojenne w Polsce oraz studentów w Norwegii. Jego drugi międzynarodowy bestseller ukazał się w 1960 roku. Była to Fabryka oficerów, książka, która jeszcze w tym samym roku doczekała się adaptacji filmowej. 14 grudnia 1961 roku poślubił aktorkę Ruth Müller. Wraz z żoną i córką Beatrice zamieszkał w Feldafing nad jeziorem Starnberger See. W 1969 roku rozpoczął współpracę z drugim programem niemieckiej telewizji. Jako doświadczony krytyk filmowy prowadził program „Poradnik kinomana”. 

W latach 1970–1971 podjął studia w Federalnym Urzędzie Kryminalnym w Wiesbaden. Pobyt ten zaowocował późniejszymi książkami z tłem kryminalnym. Między innymi: Niezwykłe wesele w Bärenwalde i Przedziwni ludzie z Maulen, W 1987 roku Kirst przeprowadził się wraz z rodziną do Werdum, gdzie mieszkał do śmierci. Tam też został pochowany, gdy 23 lutego 1989 zmarł na raka w szpitalu w Bremie. W ciągu 39 lat napisał 59 książek. Większość powieści dotyczy czasów III Rzeszy, a szczególnie okresu II wojny światowej. Utwory przesycone są świadomością moralnego upadku narodu niemieckiego. Autor przedstawił w nich w krzywym zwierciadle megalomanię ideologów III Rzeszy. Mimo międzynarodowych sukcesów i wielu nagród jego książki były przez niemieckich krytyków literackich zaliczane do literatury popularnej.

Źródło: pl.wikipedia.org/lubimyczytac.pl/leksykonkultury.ceik.eu/
Źródło zdjęć: amazon.com/detectivemethod.ru/ facebook

Polska pisarka, z wykształcenia psycholog. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. Teraz całkowicie skupiła się na realizowaniu swojej największej pasji, czyli pisaniu. W wolnych chwilach biega, spaceruje z psem, zajmuje się kotem i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Zadebiutowała doskonale przyjętą książką Motylek, która rozpoczyna sagę kryminalną o policjantach z niewielkiej wsi Lipowo. Seria o Lipowie to nie tylko trzymające w napięciu klasyczne kryminały psychologiczne, ale także powieści z rozbudowanym wątkiem społecznym i obyczajowym, które porównywane są do książek Agathy Christie i szwedzkiej królowej gatunku, Camilli Läckberg. Prawa do publikacji książek Puzyńskiej sprzedano do ponad dwudziestu krajów. Jej książka Trzydziesta pierwsza została nominowana w Plebicycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii kryminał sensacja thriller.

Źródło: lubimyczytac.pl
Źródło zdjęcia: cojestgrane24.wyborcza.pl

Włoski pisarz, semiolog, filozof, bibliofil i mediewista, autor felietonów i esejów. Swoją pracę doktorską poświęcił Tomaszowi z Akwinu, ale jednocześnie utracił wiarę i odszedł z Kościoła, również w proteście przeciwko konserwatyzmowi Piusa XII. Sławę przyniosła mu powieść Imię róży (1980), dzieło łączące w sobie elementy semiotyki, badań biblijnych, analizy kultury średniowiecza i teorii literatury. Przetłumaczona na trzydzieści języków, doczekała się również adaptacji filmowej. Chciał zostać dziennikarzem i zajmować się sztuką, ale podobno kilka dni w więziennym szpitalu zabiło jego marzenia. Ostatecznie wybrał karierę naukową, chociaż to mu nie wystarczało, i już pod koniec studiów zaczął pracować w telewizji, a później w wydawnictwie. Został profesorem zwyczajnym, autorem wielu książek naukowych, otrzymał również kilkadziesiąt tytułów doktora honoris causa, między innymi od Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pisał także książki dla dzieci i młodzieży, oraz eseje na temat teorii literatury, świata współczesnego, kondycji współczesnych mediów i nauki. Był autorem felietonów, pierwotnie publikowanych w tygodniku mediolańskim  „l’Espresso”, a następnie wydanych w zbiorach Zapiski na pudełku od zapałek. Kolejne powieści: Wahadło Foucaulta (1988) i Wyspa dnia poprzedniego (1994), Baudolino  (2000), Tajemniczy płomień królowej Loany (2004) oraz najnowsza, Cmentarz w Pradze (2010) - utwierdziły pisarską sławę Eco. Był wielokrotnym kandydatem nominowanym do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Otrzymał szereg odznaczeń od rządów takich państw jak Włochy, Francji czy Niemiec. Jak sam pisarz podkreślał, wpływ na jego twórczość mieli m.in. James Joyce i Jorge Luis Borges.

Przez ponad trzydzieści pięć lat opublikował zaledwie siedem powieści. Wszystkie stały się ważnymi wydarzeniami kulturalnymi. Zmarł, 19 lutego 2016 roku w wieku 84 lat, po trzech latach zmagania się z rakiem trzustki. W testamencie poprosił o to, by przez 10 najbliższych lat nie organizować sympozjów na jego temat. Jest autorem słynnej sentencji: „Kto czyta książki, żyje podwójnie”. Był bibliofilem, posiadaczem księgozbioru złożonego z około 50 tysięcy tomów. Odwiedzał Polskę trzykrotnie (w roku 1966,1996, 2005). Cenił sobie polską kulturę.  Czytał „Quo Vadis” Sienkiewicza, słuchał Chopina i cenił poezję Wisławy Szymborskiej, którą poznał także osobiście.

Andrzej Ziemiański urodził się 17 lutego 1960 roku we Wrocławiu. W 1983 roku ukończył architekturę, a po studiach rozpoczął pracę w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Wrocławskiej. W latach 1984–1985 pracował w tymże Instytucie, zaś od 1985 do 2005 w Instytucie Budownictwa Rolniczego Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji. Jako autor fantastyki naukowej, debiutował w 1979 roku opowiadaniem Zakład zamknięty. W 1981 roku jego słuchowisko Człowiek, który nie potrafi umrzeć zostało wyróżnione w konkursie. Nie zostało jednak zrealizowane, jako że data jego emisji przypadła na początek stanu wojennego. Debiutem książkowym pisarza był zbiór opowiadań Daimonion, wydany w 1985 roku, potem opublikował kilka kolejnych powieści, z czego dwie wspólnie z Andrzejem Drzewińskim. Z powodu boomu zachodniej literatury fantastycznej i małego popytu na polską fantastykę na początku lat 90., swoją powieść Przesiadka w przedpieklu, wydał pod pseudonimem Patrick Shoughnessy. 

Na ponad dekadę Andrzej Ziemiański zamilkł jako pisarz, by powrócić w 2000 jako autor Bomba Heisenberga i serii kolejnych opowiadań, publikowanych na łamach czasopism „Nowej Fantastyki” i „Science Fiction”. W przeciwieństwie do swoich wcześniejszych utworów, w których dominowały z angielska brzmiące nazwy i nieokreślone miejsca akcji, nowsze teksty Ziemiański osadza zwykle w polskich realiach, wzorując często bohaterów na znanych sobie ludziach. Dużą popularność przyniosła mu powieść Achaja, często klasyfikowana jako fantasy, choć autor zdecydowanie uważa ją za science fiction. To także jedna z najbardziej kasowych serii w polskiej literaturze. Dzięki tym książkom pisarz może realizować swoje najśmielsze marzenia o egzotycznych podróżach i otaczać się ulubionymi gadżetami. Ziemiański w swoich książkach ceni kobiecość. Nawet w filigranowej postaci dostrzega siłę, która go pasjonuje. Ale to nie oznacza, że ma dla niej litość. 

Obecnie jest jednym z najpopularniejszych polskich autorów fantastyki. W utworach autora dość często pojawia się tematyka militarna. Bywa krytykowany za częste używanie wulgaryzmów w dialogach postaci. Za swoje prace zdobył wiele nagród literackich. W latach od 2010 do 2012 prowadził blog dotyczący remontu Dworca Głównego we Wrocławiu i związanej z nim historii miłosnej. Blog podpięty został pod stronę główną dworca. Ziemiański jest pisarzem na pełen etat, czasem jedynie uczy studentów kreatywnego pisania.

Źródło: pl.wikipedia.org/merlin.pl/fabrykaslow.com.pl
Źródło zdjęć: radiolodz.pl/fabrykaslow.com.pl

Frank Herbert urodził się 8 października 1920 roku w Tacoma, w amerykańskim stanie Waszyngton. W 1938 roku uciekł z domu i zamieszkał z wujostwem w Salem, gdzie ukończył szkołę średnią, a później pracował w redakcji gazety. Podczas II wojny światowej służył w jednym z batalionów roboczych marynarki wojennej, jednak po sześciu miesiącach został zwolniony ze względu na stan zdrowia. W 1941 roku poślubił  Florę Parkinson z którą miał córkę Penny. W 1945 roku żona zażądała rozwodu. Po wojnie rozpoczął studia na University of Washington, gdzie zaczęła się jego przygoda z fikcją literacką. W latach czterdziestych jego dwa opowiadania ukazały się w magazynie „Esquire”. Na studiach poznał swoją drugą żonę, Beverly Stuart. Oboje byli niezwykle utalentowani i mieli szansę zaistnieć w świecie literatury. Herbert porzucił studia na rzecz pisania, jednak zanim został pełnoetatowym pisarzem, parał się wieloma zajęciami pracował m.in. jako operator telewizyjny, fotograf, komentator radiowy, reporter i redaktor gazet, był również poławiaczem małży i degustatorem win. Ślub z Beverly odbył się w Seattle 23 czerwca 1946 r. Z tego związku Frank miał 2 synów Briana i Bruce’a. Wraz z żoną przeprowadził się w 1949 r. do Kalifornii. Tu zaprzyjaźnił się z parą psychologów Ralphem i Irene Slattery. Oni to wprowadzili go w systemy filozoficzne Freuda, Junga, Jaspersa i Heideggera, co miało głęboki wpływ na jego przyszłą twórczość. Wtedy też miał styczność z buddyzmem zen. Autorskie opowiadanie z gatunku fantastyki naukowej opublikowane zostało w 1952 roku na łamach trzech czasopism. Pierwsza powieść zatytułowana The Dragon in the Sea przez rok ukazywała się w odcinkach, a w 1956 wydano ją w formie książki. O ile krytycy byli po wielkim wrażeniem prozy autora, to powieść nie sprzedawała się najlepiej. Swoją najbardziej znaną sagę zaczął pisać pod koniec lat pięćdziesiątych. Beverly poświeciła swoją karierę pisarką dla męża i wspierała jego pracę nad pisaniem Diuny. Oboje utrzymywali się z jej pensji. 

Były to niezwykle trudne czasy w życiu małżeństwa, ale jak słusznie założyli, książka, której tak wiele poświęcili okazała się międzynarodowym fenomenem. Po sześciu latach pierwsza powieść z serii była gotowa, jednak znalezienie wydawcy okazało się nie lada wyzwaniem. Diuna została odrzucona przez 20 wydawnictw, dopiero w 1965 roku udało się ją wydać. Książka nie od razu stała się bestsellerem, powoli zyskiwała sobie uznanie czytelników i krytyków, którzy uhonorowali ją nagrodami Hugo i Nebula. W latach 70. i pierwszej połowie lat 80. pisarz odnosił jako autor duże sukcesy. Czas swój dzielił między domami w stanie Washington i na Hawajach. W 1974 r. Beverly przeszła operację na raka, zastosowane terapie pozwoliły jej żyć jeszcze przez 10 lat. Zmarła 7 lutego 1984 r. W tym samym roku Frank wydał Heretyków Diuny. W tym czasie miała premierę adaptacja Diuny wg Davida Lyncha. Mimo ogromnego budżetu, świetnej obsady aktorskiej i wysokich oczekiwań, film otrzymał chłodne recenzje w USA. Okazał się jednak sukcesem wśród widowni i krytyków w Europie i Japonii. Po śmierci Beverly, Frank ożenił się po raz trzeci, ze swoją asystentką Theresą Shackelford w 1985 r. W tym roku również opublikował Kapitularz Diuną, spajający wiele wątków sagi. To było jego ostatnie pojedyncze dzieło wydane za życia. Zmarł na skutek zatorowości płucnej podczas rekonwalescencji po operacji na raka trzustki 11 lutego 1986 roku. Twórczość Herberta określana jest jako hard science fiction i łączy zagadnienia z zakresu ekologii, filozofii, teologii, psychologii i ekonomii. Koncentruje się on na naturze człowieka, na jego możliwościach i niebezpieczeństwach, które mu grożą ze strony wymykającej się spod kontroli techniki, systemów totalitarnych i narkotyków zmieniających stan świadomości. Pisarz bardziej skupia się na przyszłości samego człowieka niż tworzonych przez niego technologii. Pozostawił po sobie szkic kolejnej powieści z cyklu Kroniki Diuny. Po latach jego syn, Brian, wydał kolejne książki z uniwersum Diuny w oparciu o notatki ojca, między innymi Łowcy Diuny, Droga do Diuny oraz Wichry Diuny

Źródło: merlin.pl/pl.wikipedia.org/lubimyczytac.pl/encyklopediafantastyki.pl
Źródło: lubimyczytac.pl/film.org

Magdalena Kordel to polska pisarka, która w swojej twórczości posiada kilkanaście powieści obyczajowych. Jej najbardziej znane książki to chociażby bestsellerowe Uroczysko i Sezon na cuda czy też Okno z widokiem, których fabuła rozgrywa się w uwielbianym przez czytelników miasteczku Malownicze. Urodziła się 11 lutego 1978 roku w Otwocku. Jako pisarka debiutowała w 2005 roku. Jej pierwsza książka pod tytułem 48 tygodni początkowo miała być zbiorem historyjek z przeznaczeniem do opublikowania w lokalnej gazecie. Mąż pisarki postanowił jednak pokazać twórczość swojej żony wydawnictwom, co poskutkowało wkrótce opublikowaniem powieści, a kilka lat później powstaniem kolejnych. Jak twierdzi autorka, działalności pisarskiej podjęła się w celu swego rodzaju terapii, bowiem chciała uporać się z bolesnymi doświadczeniami z przeszłości. Cel ten miało spełnić miasteczko Malownicze, które stało się dla niej schronieniem przed trudną rzeczywistością. To mała miejscowość w Sudetach, w której Magdalena Kordal lokuje fabułę swoich powieści. Wkrótce po publikacji pierwszych książek pisarki okazało się, że jej twórczość przynosi ukojenie nie tylko samej autorce, ale również czytelniczkom, które wręcz pokochały Malownicze. 

Pisarka przyznaje, że czerpie inspirację z codzienności. Napotkanych na swojej drodze ludzi przenosi w realia powieści. Pisze książki z zamiłowania. Jak sama mawia, tworzenie pozwala jej na podróżowanie w czasie i do wielu miejsc. Pisarka postanowiła pomóc także początkującym autorom spełnić swoje marzenie o debiucie. Jest pomysłodawcą akcji „Kto napisze ze mną książkę?”, w ramach której wydano kilka tomików opowiadań napisanych przez amatorów. Oprócz działalności pisarskiej, autorka prowadzi również ze swoim mężem agencję reklamowo-wydawniczą. Uwielbia podróżować, czytać i gotować. Razem z mężem i dwójką dzieci mieszka w Otwocku i kiedy tylko może ucieka w Sudety, bo marzy się jej dom gdzieś wysoko w górach.  Tajemnica bzów została nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Literatura obyczajowa i romans.

Źródło: merlin.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: wydawnictwoznak.pl

Rosyjski poeta, dramaturg, prozaik. Najwybitniejszy obok Lermontowa przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego. Aleksander Siergiejewicz Puszkin urodził się 26 maja lub 6 czerwca 1799 w Moskwie w znanej rodzinie bojarów posiadających wielkie posiadłości ziemskie i dobra materialne, należących do wyższej warstwy społecznej. Od najmłodszych lat fascynowały go opowieści o przodkach, a zwłaszcza o wujku Wasiliju Lwowiczu Puszkinie oraz Abisyńczyku Ibrahimie Hannibalu, czarnoskórym pradziadku, który trafił do Rosji jako niewolnik, by kilka lat później otrzymać od cara Piotra I szlachectwo. Matka powierzała malca pod opiekę niani, która zaszczepiła w nim szacunek dla niższych warstw społecznych i współczucie dla ludzi biednych i poniżanych. W 1811 roku Puszkina wysłano do renomowanego liceum, gdzie w towarzystwie szlacheckiej młodzieży poszerzał wiedzę wyniesioną z domu dzięki lekcjom udzielanym przez guwernerów sprowadzanych z Francji. To właśnie w liceum, mając zaledwie piętnaście lat, stworzył swe pierwsze utwory. Były to przede wszystkim listy o zabarwieniu moralistyczno-satyrycznym, ale także elegie i ody, wszystkie utrzymane w stylu twórców romantyzmu Zachodniej Europy. 

Gdy skończył liceum w wieku osiemnastu lat, osiadł w Petersburgu. Tam zaczął udzielać się artystycznie i rozwijać swój talent literacki. Należał między innymi do grupy Arzamas czy kółka literackiego Zielona lampa, w którym nawiązał kontakty z rewolucjonistami ze sfer szlacheckich. Efektem zetknięcia się z nowymi poglądami były utwory Bajki Noël (1818),wiersz Do Czaadajewa (1818) prochłopska elegia Wieś (1819) czy oda Wolność (1817), w której obnażył swe rewolucyjne poglądy. Za swą antycarską działalność literacką został zesłany na Kaukaz. Wcześniej ogłosił jeszcze swój pierwszy poemat Rusłan i Ludmiła, w którym przeniósł na rosyjski grunt powszechną fascynację Byronem, rozwijaną w późniejszych utworach. Dzieła Puszkina są pełne odwołań również do utworów Waltera Scotta. W czasie etapu przymusowego zesłania, na którym przebywał poznał realia życia rosyjskiego Orientu i przeżył fascynację górami. Napisał słynne wiersze Sztylet czy Więzień oraz rozpoczął pracę nad swym największym i najbardziej znanym dziełem – poematem dygresyjnym Eugeniusz Oniegin, które ukończył w 1831 roku, mieszkając już pod Moskwą. 

W 1824 roku jego kara została złagodzona i Puszkin mógł przenieść się do majątku matki, czyli swego rodzinnego domu. Nowa okolica zainspirowała go do napisania tragedii romantycznej Borys Godunow, na podstawie której Modest Musorgski stworzył libretto i muzykę do głośniej opery pod tym samym tytułem. Pisarz jest też ważną postacią w historii Polski. Najpierw zaprzyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem, tłumacząc jego kilka wierszy na język rosyjski, by w 1830 roku napisać list, w którym zażądał stłumienia powstania listopadowego. W lutym 1831 pisarz ożenił się z Natalią Nikołajewną Gonczarową w moskiewskiej cerkwi, po czym para przeprowadziła się do Petersburga, wciąż będąc pod specjalnym nadzorem policyjnym. Z okazji podporządkowania Warszawy swej ojczyźnie, opublikował wiersz Oszczercom Rosji oraz Rocznica Borodina, związane z powstaniem listopadowym w Polsce i rewolucją we Francji. Wiersze te wywołały liczne sprzeciwy, między innymi polemizował z ich wymową Adam Mickiewicz w swym wierszu „Do przyjaciół Moskali” czy Ustęp III części „Dziadów”. Puszkin po lekturze tego ostatniego wydał poemat historiozoficzny Jeździec miedziany, będący efektem inspiracji twórczością wieszcza. 

W 1836 roku poeta uzyskał zgodę na wydawanie miesięcznika literacko-społecznego „Sowriemiennik”, które prowadził aż do śmierci. Rok później, na skutek intrygi dworskiej zmuszony był, w obronie honoru żony, pojedynkować się z francuskim emigrantem Georgesem d’Anthès. Ciężko ranny, zmarł w dwa dni później 10 lutego 1837 roku. Pogrzeb odbył się bez rozgłosu na cmentarzu przyklasztornym w guberni pskowskiej. O intrygę oskarżony został Iwan Gagarin. Na wieść o śmierci literata Adam Mickiewicz opublikował artykuł zatytułowany „Puszkin i ruch literacki w Rosji”, który podpisał – Przyjaciel Puszkina. Szesnastoletni wówczas Fiodor Dostojewski przywdział żałobę, a Gogol napisał: „Nie mogła nadejść z Rosji gorsza wiadomość. Wraz z nim odchodzi największa radość mojego życia”.

Źródła: klp.pl/wikipedia.org/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: wyborcza.pl /wikipedia.org/inosmi.ru

Urodził się 30 października 1821 roku w Moskwie. Był drugim synem z ośmiorga dzieci lekarza Michała Andriejewicza Dostojewskiego i Marii Dostojewskiej z domu Nieczajew. W 1838 roku rozpoczął naukę w Wojskowej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu. W tym okresie intensywnie studiował wielkie dzieła literatury, m.in. Pascala, Szekspira czy Hugo. Stworzył wtedy dwie sztuki teatralne, które jednak nie zachowały się do dziś. W 1841 roku otrzymał stopień podoficera, a w 1843 oficera. W świecie literatury debiutował nie jako pisarz, a jako tłumacz, przekładając z francuskiego m.in. dzieła Balzaca. To wtedy postanowił zająć się pisaniem na poważnie. Pierwszą powieścią Dostojewskiego byli  Biedni ludzie z 1846 roku. Książka spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki, a młodego debiutanta pasowano na następcę wielkiego Nikołaja Gogola i kontynuatora jego "dramy urzędniczej". Mniej przychylnie natomiast przyjęto Sobowtóra. Dostojewski napisał wówczas również Białe noce, Gospodynię, Nietoczkę Niezwanową. W 1849 roku pisarz wstąpił do tzw. Koła Pietraszewskiego, które grupowało młodych ludzi zainteresowanych dyskusją nad literaturą, krytykujących zacofanie kulturowe rosyjskiego społeczeństwa oraz carskie rządy. Za udział w nim sąd skazał młodego Fiodora i kilku jego towarzyszy na karę śmierci. 22 grudnia 1849 roku skazani stawili się przed plutonem egzekucyjnym, gdy nadeszła wieść o załagodzeniu wyroku. Oskarżonych zesłali na 4 lata katorgi. 

W tym czasie Dostojewski napisał powieść Skrzywdzeni i poniżeni. Zwolniony z kary dzięki wstawiennictwu wysokiej rangi urzędnika, został wcielony do wojska, gdzie służył w stopniu szeregowca przez kolejne sześć lat. Po śmierci Mikołaja I, nowy car Aleksander II w akcie łaski przywrócił mu tytuł szlachecki i rangę oficera, wkrótce potem wydano zgodę na jego powrót z zesłania. Dostojewski osiedlił się w Petersburgu, do którego dotarł 29 listopada 1859 roku. Czasy dziesięcioletniej niewoli w życiu Fiodora odcisnęły niezapomniane piętno. Dał temu wyraz, pisząc Wspomnienia z domu umarłych. Od stycznia 1861 roku pisarz redagował pismo „Wremia”, założone przez jego brata, Michała, zamknięte przez cenzurę dwa lata później za rzekome propolskie sympatie. W 1866 roku powstała historia Raskolnikowa, która ukazywała się początkowo w odcinkach na łamach prasy. Wydana w 1867 roku w formie książki -pod nazwą Zbrodnia i kara przyniosła autorowi wielki sukces W latach 1867-1869 powstała powieść  Idiota. W latach 70. w odcinkach ukazały się Biesy (w formie książkowej wydane w 1873 roku). W roku 1877 Dostojewski został członkiem-korespondentem Akademii Nauk, a pod koniec życia był chętnie widywany na dworze, choć jako były więzień polityczny wciąż pozostawał pod nadzorem policji. Słynną powieść  Bracia Karamazow, autor wydał tuż przed śmiercią w 1881 roku. Zmarł 9 lutego w 1881 roku w Petersburgu. Pochowano go na Cmentarzu Tichwińskim. Problematyka dzieł Dostojewskiego skupiona jest wokół pytania o istnienie Boga, naturę zła oraz kwestię niezawinionego cierpienia. Pisarz wielokrotnie poruszał problem rodzącego się wówczas socjalizmu, w którym widział duże zagrożenie dla dotychczasowego porządku opartego na rosyjskiej tradycji, silnej władzy cara i religii prawosławnej. Bohaterowie powieści Dostojewskiego, ich postawy i wybory są świadectwem ogromnej erudycji autora, świetnie orientującego się w nowinkach z dziedziny literatury, filozofii, socjologii czy polityki.

Źródło: obliczaludzi.pl/ mojepodrozeliterackie.pl
Źródło zdjęcia: wiez.pl

John Grisham urodził się 8 lutego 1955 roku w Jonesboro w stanie Arkansas, jako drugi z pięciorga rodzeństwa. Ojciec pisarza pracował na budowie i uprawiał bawełnę, matka zajmowała się domem. Po częstych przeprowadzkach, w 1967 roku rodzina osiedliła się w miasteczku Southaven w stanie Missisipi, gdzie Grisham skończył szkołę. Będąc dzieckiem marzył o byciu zawodowym graczem baseballa. Kiedy jednak zdał sobie sprawę, że nie ma talentu, który umożliwiłby mu zajęcie się sportem profesjonalnie postanowił zdobyć licencjat z rachunkowości na Uniwersytecie Stanowym Mississippi. Trzy lata później w 1981 roku ukończył studia prawnicze i przez niemal dziesięć lat pracował jako adwokat. W 1983 został wybrany do Parlamentu stanu Missisipi z ramienia Partii Demokratycznej, do którego należał przez kolejne 7 lat. Jednocześnie prowadził praktykę prawniczą. Pewnego dnia w sądzie pisarz przypadkiem podsłuchał wstrząsające zeznania 12-letniej dziewczynki, ofiary gwałtu. Zainspirowany tym wydarzeniem postanowił napisać powieść mówiącą o tym, co by było, gdyby ojciec dziewczyny zamordował napastników. Wstawał codziennie o 5 rano, aby móc poświęcić kilka godzin na pisanie zanim wyruszy do pracy. Grisham spędził na pisaniu powieści trzy lata i zakończył ją w 1987 roku. Początkowo Czas zabijania odrzucony został przez wielu wydawców, w końcu prawa do powieści zdecydowało się kupić jedno wydawnictwo a następnie opublikowało ją w czerwcu 1988 roku w skromnym nakładzie 5 tysięcy egzemplarzy. 

Niezrażony brakiem większego sukcesu Grisham zabrał się za pisanie drugiej powieści, którą rozpoczął w dzień po zakończeniu pracy nad poprzednia książką. Firma opowiada historii młodego i zdolnego prawnika, który zostaje zwerbowany do pozornie idealnej kancelarii, posiadającej drugie, zupełnie inne oblicze. Powieść ta przez 47 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów „New York Timesa” i została okrzyknięta najlepiej sprzedającą się powieścią roku 1991. Dwa lata później doczekała się ekranizacji z Tomem Cruisem i Genem Hackmanem w rolach głównych. Tego samego roku autor zrezygnował z urzędu i od tego momentu pracował tylko jako pisarz. Kolejne powieści Grishama to: Raport pelikana (1992), Klient (1993), Komora (1994) i Zaklinacz deszczu (1995), okazały się znaczącymi sukcesami. Sięgając najwyższych miejsc list bestsellerów, ugruntowały pozycję autora jako czołowego współczesnego pisarza thrillerów. Jego popularność zwiększały jeszcze bardziej kolejne kręcone na podstawie tych książek filmy, w których występowała cała plejada największych gwiazd kina. W sumie było ich jak dotychczas dziewięć.

Od 1988 roku John Grisham regularnie co roku wydaje przynajmniej jedną nową powieść. Książki jego autorstwa sprzedały się w wielomilionowym nakładzie i zostały przetłumaczone na około 40 języków. Jest też jednym z trzech autorów, którzy sprzedali 2 miliony egzemplarzy pierwszego wydania (poza nim J.K. Rowling i Tom Clancy). Poza powieściami kryminalnymi, Grisham jest również autorem scenariuszy filmowych, opowiadań oraz książek z gatunku literatury faktu. Obecnie pisarz mieszka z żoną Renée oraz dwójką dzieci, Ty'em i Sheą. Rodzina dzieli swój czas między wiktoriański dom na farmie w stanie Missisipi, a domem na plantacji w stanie Wirginia. W wolnym czasie pisarz angażuje się w akcje charytatywne, gra w baseball oraz wspiera małą ligę baseballu.

Pisarz szkocki, autor wielu popularnych powieści o tematyce sensacyjnej, kryminalnej i wojennej. Urodził się 21 kwietnia 1922 roku w Glasgow w Szkocji jako drugi syn protestanckiego pastora. Większość swojego dzieciństwa i młodości spędził w Daviot. Jego językiem ojczystym był język gaelicki szkocki. Powrócił do Glasgow, gdzie ukończył Hillhead High School. W czasie II wojny światowej służył na krążowniku jako torpedysta (postać marynarza Ralstona z H.M.S. Ulisses jest oparta na przeżyciach autora). Podczas tej służby walczył na północnym Atlantyku, w Arktyce, na Morzu Śródziemnym oraz na Oceanie Indyjskim. Na niektórych z tych obszarów dzieje się akcja większości jego książek. Pisarz twierdził, że w 1945 roku dostał się do niewoli japońskiej i doznał ran w wyniku tortur – jego syn jednak udowodnił, że był to jego wymysł, a Alistair MacLean został ranny w wyniku wypadku podczas ćwiczeń na okręcie. 

Po zakończeniu wojny rozpoczął studia języka angielskiego na Uniwersytecie w Glasgow, które ukończył w 1953 roku i został nauczycielem. Debiutował opowiadaniem Dileas w roku 1954, a następnie napisał powieść H.M.S. Ulisses, która stała się bestsellerem. We wczesnych latach sześćdziesiątych zdecydował się pisać pod pseudonimem Ian Stuart. Wiele z powieści MacLeana doczekało się ekranizacji, przykładowo Działa Navarony, Tylko dla orłów, Stacja arktyczna Zebra. Scenariusze do kilku z tych ekranizacji zostały stworzone przy udziale samego pisarza lub wyłącznie przez niego. Oprócz tego, jest on autorem kilku scenariuszy, które zostały później przerobione na powieści przez innych pisarzy. W 1983 roku MacLean został uhonorowany doktoratem z literatury na Uniwersytecie w Glasgow. Zmarł 2 lutego 1987 roku w Monachium. Został pochowany w Szwajcarii.

Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl
Źródło: famousauthors.org/thetowerofstars.com