Wiele jego historii to opowieści stałych bywalców knajp przy piwie, częściowo zmyślone. Z jego prozy bije serdeczność, ciepło, senność, a czasem ironia, z jaką autor patrzył na świat i własne życie. Pragę uważał za miejsce magiczne. 24. rocznica śmierci czeskiego poety Bohumila Hrabala

Bohumil Hrabal, to pochodzący z Czech znany pisarz, uznawany za jednego z najważniejszych dwudziestowiecznych twórców literatury światowej. Jego książki zostały przetłumaczone na ponad 25 języków. Według jego opowiadań powstało kilka filmów, z których najbardziej znany to Pociągi pod specjalnym nadzorem Jiříego Menzla. Urodził się 28 marca 1914 roku w Brnie na Morawach. Gdy miał pięć lat, jego ojczym otrzymał posadę administratora browaru, w wyniku czego rodzina przeprowadziła się do Nymburka. Pisarz nigdy nie poznał swojego biologicznego ojca. Wczesna młodość czeskiego twórcy nie zapowiadała jego późniejszych sukcesów w  literaturze. Hrabal nie bez trudności ukończył naukę w gimnazjum, gdzie dwukrotnie powtarzał klasy. Mimo to w połowie lat 30. udało mu się dostać na studia prawnicze na uniwersytecie w Pradze. Równolegle pisarz pobierał edukację w zakresie filozofii i literatury. Wybuch wojny zmusił autora do przerwania studiów. Po zakończeniu działań zbrojnych powrócił na uczelnię, gdzie w 1946 roku odebrał dyplom doktora nauk prawnych. Ówczesna komunistyczna władza, która była wrogo nastawiona wobec intelektualistów, uniemożliwiła pisarzowi pracę w wyuczonym zawodzie. Zamiast tego autor znalazł zatrudnienie w hucie w Kladnie, w której wkrótce doznał poważnego urazu.

Inspirację dla swojej twórczości czerpał z własnych doświadczeń. Przykładowo objęcie przez niego stanowiska dyżurnego ruchu pociągów podczas wojny zaowocowało powstaniem opowiadania zatytułowanego Pociągi pod specjalnym nadzorem, zatrudnienie w hucie poddało mu pomysł do napisania zbioru opowiadań zatytułowanego Perełka na dnie, natomiast Zbyt głośna samotność była efektem pracy pisarza przy segregacji książek odrzucanych przez cenzurę. W latach 60. autor zaczął cieszyć się mianem najpopularniejszego twórcy w całej Czechosłowacji. Jego niechęć  do współpracy z ówczesnymi władzami i jego sprzeciw wobec ustroju socjalistycznego stały się bezpośrednią przyczyną objęcia go w 1968 roku zakazem druku. Autor nie porzucił jednak pisania. Jego publikacje zaczęły ukazywać się wówczas nakładem podziemnych i zagranicznych wydawnictw. W połowie lat 70. Hrabal powrócił do oficjalnego obiegu, po tym jak opublikowane zostało jego  częściowo spreparowane oświadczenie, w której odciął się od swojej wcześniejszej negatywnej postawy względem komunistycznej władzy. 

Przez całe swoje życie autor wykazywał słabość do alkoholu, która stała się jedną z przyczyn jego problemów zdrowotnych. Stan pisarza pogarszała dodatkowo pogłębiająca się depresja, spowodowana nagłą śmiercią jego najbliższych, żony oraz przyjaciół. Począwszy od 1996 roku nieustannie przebywał w szpitalu. Pisarz zginął 3 lutego 1997 roku, po tym jak wypadł z okna pokoju na piątym piętrze szpitala na Bulove w Pradze. Do dziś nie są oczywiste okoliczności jego śmierci, przypuszczalnie do wypadku doszło, gdy karmił gołębie, jednak równie prawdopodobne wydaje się założenie, że czeski twórca umyślnie targnął się na swoje życie. Teza o samobójstwie jest tym bardziej wiarygodna, że wielokrotnie o nim pisał. Ciało pisarza spoczęło w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Hradištku, gdzie wcześniej pochowani zostali jego najbliżsi, matka, ojczym, żona, brat i stryj.

Źródło: merlin.pl/lubimyczytac.pl

Źródło zdjęć: robmckean.com/the-tls.co.uk/.novinky.cz