Była wielką fanką kiczu i telewizyjnych seriali, zbierała stare pocztówki i czasopisma, różnego rodzaju bibeloty i gadżety. Z każdej podróży przywoziła jakieś drobiazgi. Wisława Szymborska jakiej nie znamy. 8. rocznica śmierci polskiej noblistki

  

Wisława Szymborska urodziła się w 1923 roku na Prowencie, w okolicach Kórnika, w województwie poznańskim. Wychowywała się w Toruniu i w Krakowie, gdzie ukończyła Gimnazjum Sióstr Urszulanek. W czasie okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne komplety nauczania. Pracowała również jako urzędniczka na kolei. Jako poetka debiutowała w 1945 roku w „Dzienniku Polskim”. W latach 40. studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1948 roku wyszła za Adama Włodka i pod jego wpływem w 1950 roku wstąpiła do PZPR. W latach 60. Związała się z Kornelem Filipowiczem, z którym jednak nigdy nie zamieszkała. Od 1952 Szymborska była członkiem Związku Literatów Polskich. W 1996 roku została Laureatką Literackiej Nagrody Nobla.       

W uzasadnieniu werdyktu przyznającego Szymborskiej literacką Nagrodę Nobla przyznano "za poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości". Poetka, osoba słynąca ze skromności i niechęci do udzielania wywiadów, zaskoczona i oszołomiona wiadomością o przyznaniu jej Nobla, powiedziała dziennikarzom, że najbardziej obawia się tego, że teraz będzie musiała być osobą publiczną. "Jestem kameralna i... mam nadzieję, że mi się w głowie nie przewróci" - ”dodała. Nazwała to wydarzenie „tragedią sztokholmską”

Jej debiutancki tom poetycki Dlatego żyjemy z 1945 roku był utrzymany w duchu socrealizmu, podobnie jak Pytania zadawane sobie z 1954 roku. Począwszy natomiast od Wołania do Yeti Szymborska dała się poznać jako wytrawna twórczyni literatury. Jej dzieło, niewielkie objętościowo, jest niezwykle bogate w sensy filozoficzne. Wiersze Szymborskiej wyrażają zdziwienie nad samym istnieniem i jego niezliczonymi paradoksami. Poetka skupia się na tkwiących w człowieku sprzecznościach, jego aspiracji do wielkości i rozwiązywania zagadek bytu, które kontrastują z człowieczą kruchością i przemijaniem. Filozoficzne pytania powracają w tomach Sól, Sto pociech i Wszelki wypadek. 

Szymborska posługuje się poetyką mini-paraboli. Buduje małe fabuły prowokujące czytelnika do własnych przemyśleń, a nad wszystkim góruje ironia i autoironia poetki. Twórczość ta sytuuje się w kręgu poezji intelektualnej, rodzaju umysłowej zagadki, zmuszającej czytelnika do interpretacyjnego wysiłku. W zbiorach Wielka liczba, Ludzie na moście oraz Koniec i początek poetka rozważa dokonania ludzkiej cywilizacji z perspektywy końca XX wieku. Skupia się na ludzkiej samotności i bezradności w obliczu dziejowych kataklizmów. Wydała łącznie 13 tomików wierszy. Zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie.  W dzień pogrzebu, 9 lutego, tuż po hejnale trębacz na Wieży Mariackiej zagrał melodię do jej najbardziej znanego wiersza - spopularyzowanego przez Łucję Prus, Maanam i Korę - Nic dwa razy. Jej ciało skremowano, a urnę z prochami złożono w rodzinnym grobowcu na krakowskim Cmentarzu Rakowickim.

„Razem ze śmiercią Wisławy Szymborskiej kończy się jakaś epoka, w sensie literackim i cywilizacyjnym. Poezja Szymborskiej jest wspaniała, wybitna, a zarazem – przystępna dla każdego. Może być czytana i rozumiana nie tylko w Polsce, ale na całym świecie. Szymborska była człowiekiem niezwykłym. Takich ludzi spotkać można rzadko. Była człowiekiem z krwi i kości” – powiedział poeta, prozaik i publicysta Tomasz Jastrun.

Źródło: wypracowania.pl/lubimyczytac
Źródło zdjęć: mirella-mira.blogspot.com/fakt.pl /kazimierzdolny.pl/tvp.info/