128. rocznica urodzin Michaiła Bułhakowa, autora jednej z najważniejszych książek XX wieku

Rosyjski pisarz i dramaturg urodzony 15 maja 1891 w Kijowie. Był najstarszym dzieckiem spośród sześciorga rodzeństwa. Mimo skromnych warunków materialnych rodzina Bułhakowów interesowała się teatrem i muzyką, prowadziła nawet amatorską scenę. Michaił Bułhakow kształcił się w Kijowskim Gimnazjum, następnie studiował medycynę. W 1913 roku poślubił Tatianę Łappę. Po skończeniu studiów został lekarzem wojskowym zaangażowanym w działania na froncie I wojny światowej. Rewolucja bolszewicka skłoniła go do przemyśleń – zastanawiał się nawet nad emigracją, lecz ostatecznie zdecydował się na prowadzenie praktyki lekarskiej na Smoleńszczyźnie. Na początku 1920 roku trafił do Władykaukazu, rozpoczął tam pracę dziennikarską i wnet zawód lekarza porzucił na rzecz pisarstwa. Z tego, co Bułhakow wówczas pisał, zachowało się niewiele, są to wyłącznie sztuki teatralne.

W 1921 zamieszkał w Moskwie – pracował m.in. jako reporter, kronikarz, urzędnik oświatowy. Pisywał korespondencje i felietony do różnych gazet. Debiutem literackim były autobiograficzne Notatki na mankietach (zachowane jedynie we fragmentach). Kolejno powstawały Diaboliada i Biała gwardia, która po częściowym opublikowaniu zwróciła uwagę krytyki.

Trzydziestoletni Bułhakow, walcząc z ciągłym brakiem pieniędzy, szukał pracy, o którą było niezmiernie trudno. Był m.in. konferansjerem, reporterem i kronikarzem. Z początkiem lat dwudziestych Bułhakowowie zostali zakwaterowani w lokalu nr 50 w kamienicy przy ul. Bolszaja Sadowaja 10. Mieszkanie to, utożsamiane ze słynnym mieszkaniem nr 50 z Mistrza i Małgorzaty, stało się też inspiracją licznych opowiadań. W latach 1924–1925 powstały tu dwa utwory science-fiction – Fatalne jaja oraz Psie serce.

Od 1922 r. Bułhakow był inwigilowany przez NKWD. Wiosną 1923 roku został redaktorem gazety „Gudok” do którego napisał około 100 felietonów. W kwietniu 1924 roku rozstał się z pierwszą żoną, aby związać się z poznaną w okresie pracy w redakcji, Lubow Jewgieniewną Biełoziorską. Związek jednak nie przetrwał. W 1931 roku zawarł trzecie, w końcu udane małżeństwo z Heleną Siergiejewną Szyłowską, która była pierwowzorem Małgorzaty z najbardziej znanej powieści autora.

Pod koniec 1937 postanowił ukończyć swoją wielką powieść, której nadał już ostateczną strukturę i tytuł Mistrz i Małgorzata. 28 maja 1938 roku pisarz postawił ostatnią kropkę w ostatniej wersji rękopisu w sześciu zeszytach.

Jesienią 1939 roku wyjechał z żoną do Leningradu i tam zaczął odczuwać pierwsze oznaki nerczycy, na którą chorował i zmarł jego ojciec. Jako lekarz Bułhakow nie miał wątpliwości co do swojej przyszłości. Autor zmarł 10 marca 1940 roku.