Mistrzyni estrady, felietonistka, satyryczka, aktorka, tancerka. Za najważniejsze swoje pisarskie osiągnięcie uważała cykl dialogów ośmieszających kobiece wady. 11. rocznica śmierci Stefanii Grodzieńskiej

Polska pisarka, aktorka estradowa i teatralna, satyryczka. Urodziła się w rodzinie żydowskiej 2 września 1914 roku w Łodzi, gdzie spędziła dzieciństwo. Tam uczęszczała do szkoły baletowej. Jej rodzice mieszkali za granicą, była wychowywana przez dziadków. Do Warszawy przeniosła się w 1933 roku. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. W okresie wojny wraz z mężem trafiła do getta warszawskiego, gdzie występowała w teatrze Femina. Pisała również wiersze pod pseudonimem Stefania Ney (było to nazwisko jej matki), wydane w 1949 roku przez Państwowy Instytut Wydawniczy w zbiorze Dzieci getta. Po II wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do „Szpilek”, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali m.in.: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. 

Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w Polskim Radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki Telewizji Polskiej. Była żoną Jerzego Jurandota – poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek. Miała z nim córkę Joannę Jurandot-Nawrocką (1946–2016), realizatorkę telewizyjną i publicystkę. Jest autorką m.in. kilkunastu zbiorów felietonów, powieści książek biograficznych oraz autobiografii. Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 rok w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Została pochowana 4 maja 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Źródło: lubimyczytac.pl/wikipedia.pl
Źródło zdjęć: rp.pl