Jego pierwsza powieść „Wertepy”, ukazująca surowy obraz przedwojennej wsi wołyńskiej, została zarekwirowana przez policję. 32. rocznica śmierci Leopolda Buczkowskiego

Polski poeta, prozaik, malarz, grafik i rzeźbiarz. Urodził się 5 listopada 1905 roku w Nakwaszy. Syn Tomasza Buczkowskiego i Anny Zając, brat Mariana Ruth Buczkowskiego. Od dzieciństwa był wybitnie uzdolniony artystycznie, rozwój ograniczały mu trudne warunki życia. Od 1914 roku mieszkał w Podkamieniu koło Złoczowa, gdzie w latach 30. prowadził zakład rzeźbiarsko-kamieniarski. Studiował polonistykę na Wydziale Humanistycznym UJ oraz malarstwo na ASP w Warszawie. Był uczestnikiem kampanii 1939 roku, podczas której został wzięty do niewoli. W czasie II wojny początkowo przebywał we Lwowie, potem wrócił do Podkamienia. Tam przeżył atak ukraińskich nacjonalistów, w czasie którego zginęło dwóch jego braci. Działania Ukraińców zmusiły rodzinę Buczkowskich do opuszczenia miejsca zamieszkania. Przenieśli się do Warszawy. Jako żołnierz AK Buczkowski był uczestnik powstania warszawskiego. Po powstaniu trafił do obozu jenieckiego w Pruszkowie skąd uciekł. Po wojnie zamieszkał w Krakowie, zajmując się ilustrowaniem książek. Od 1950 roku do śmierci mieszkał w Konstancinie pod Warszawą. W 1982 roku został członkiem Tymczasowej Rady Krajowej PRON, rok później - członkiem Rady Krajowej. Zmarł 27 kwietnia 1989 roku w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu w Skolimowie. 

Za rok jego właściwego debiutu uważa się rok 1936 (wiersze: Lato i upał). Prowadził teatr amatorski, dla którego napisał sztukę Zabójstwo. Jego pierwsza powieść Wertepy, ukazująca surowy obraz ówczesnej wsi wołyńskiej, została zarekwirowana przez policję. Drugą powieść – Czarny potok napisał w Zakopanem w 1946 roku Od 1953 roku zaczął malować i wystawiać swoje prace w Warszawie. Czarny potok, Dorycki krużganek, zbiór opowiadań Młody poeta w zamku i Pierwsza świetność są wstrząsającym świadectwem okupacyjnego terroru i bohaterskiej walki jego ofiar w imię obrony człowieczeństwa. Są także dokumentem wymierającej kultury. Cechy jego twórczości literackiej to: autentyzm, dosadność i plastyczność obrazu. Pisał z całkowitym pominięciem podstawowych zasad prozy. Tym samym tworzył dzieła bardzo oryginalne, będące nietypowym, wysoko cenionym przez krytyków, eksperymentem.


Źródło: wikipedia.pl/lubimyczytac.pl
Źródło zdjęć: culture.pl