Poeta i dramaturg. Był także malarzem, pianistą i kompozytorem. 85. rocznica śmierci Federica Garcíi Lorci, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli hiszpańskiej literatury XX wieku

Hiszpański poeta i dramaturg, był także malarzem, pianistą i kompozytorem. Sztandarowy przedstawiciel Pokolenia 27 grupy poetyckiej powstałej na hiszpańskiej scenie literackiej między rokiem 1923 a 1927. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli hiszpańskiej literatury XX wieku. Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca urodził się 5 czerwca 1898 roku w pobliżu Granady. Pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej i był najstarszym z pięciorga rodzeństwa. Chorowitość Federica i śmierć młodszego brata zaowocowały nadopiekuńczością rodziców. Choć od wczesnego dzieciństwa Lorca przejawiał uzdolnienia artystyczne, rodzice wymusili na nim studiowanie prawa które, delikatnie mówiąc, szło mu średnio. Lorca zaczął studia na Uniwersytecie w Granadzie w 1915 roku, by po czterech latach przenieść się do Madrytu i aż do 1928 roku prowadzić życie studenta utrzymywanego przez rodziców. Od samego początku poetycka i dramatyczna twórczość Lorki rozwijają się równolegle.

W tym okresie napisał swój pierwszy tom opowiadań Impresje i pejzaże (1918). W 1920 roku wystawił swoją sztukę El maleficio de la mariposa. Nie spotkała się ona z życzliwym przyjęciem, odbyły się tylko cztery przedstawienia po których została zdjęta z afiszy. Sprawiło to, że Lorca twierdził później, iż wystawiona w roku 1927 Mariana Pineda, opisująca życie i śmierć rewolucjonistki Mariany Pinedy, była jego pierwszym utworem dramatycznym. W Madrycie spotkał i zaprzyjaźnił się m.in. z Salvadorem Dalí i Luisem Buñuelem. To pozornie beztroskie życie kończy się w 1929 roku. Artysta przechodzi głęboki kryzys, na tyle silny, że ojciec zgadza się wreszcie sfinansować jego podróż za ocean. Na depresję czy wręcz załamanie złożyło się zapewne wiele czynników, jednym z nich mogła być niespełniona miłość do Salvadora Dali. W latach 1929-1930 przebywał w USA, przede wszystkim w Nowym Jorku. Z tego czasu pochodzi tomik wierszy Poeta en Nueva York oraz sztuki Así que pasen cinco años i El público. 

Kiedy wrócił do Hiszpanii proklamowano drugą republikę. Zajął się wtedy reżyserią teatralną, aktorstwem i napisał swoje najważniejsze sztuki. W latach 1931-1936 powstały: Krwawe gody i Dom Bernardy Alba oraz wiersze, m.in. ze zbiorów Sześć poematów galicyjskich i Sonety ciemnej miłości. Niedługo później w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Toczyła się w latach 1936 –1939 między rządem Republiki Hiszpańskiej, wyłonionym przez koalicję Frontu Ludowego i wspierającymi go siłami, a prawicową opozycją. Federico García Lorca w latach 30. XX wieku cieszył się w Hiszpanii i krajach kultury latynoamerykańskiej dużą popularnością. Uważany był za człowieka lewicy, atakował tradycyjną strukturę społeczną, wstąpił nawet do Organizacji Przyjaciół Związku Radzieckiego. Przed odwetem falangistów nie uchroniły go ani sława, ani intymna przyjaźń z jednym z szefów Falangi. 16 sierpnia wywleczono go z domu przyjaciela Luisa Rosalesa, który udzielił mu schronienia, został rozstrzelany prawdopodobnie o świcie 19 sierpnia 1936 roku. Jego ciało pochowano w masowym grobie pod Granadą.

Źródło: polskieradio.pl/wikipedia.org/dialog-pismo.pl
Źródło zdjęć: klimbim2014.files.wordpress.com/ciceronegranada.com